USA: obesitas, fastfood en mega mall!

15 mei Memphis - Nashville 320 km
Wat het precies is weet ik niet, maar we slapen hier nog steeds als een roos. Op het moment dat we het bed zien, slapen we. Of het nou 20.00, 21.00 of 22.00 uur is. Met als gevolg dat we wel rond een uur of 6.00 - 7.00 klaarwakker zijn.

Omdat vanochtend het ontbijt niet inbegrepen is pakken we in en zijn rond 8.00 uur op pad. Het wordt saai maar het is nu al rond 25 graden en geen wolkje aan de lucht. Na uit verschillende bronnen te hebben vernomen dat het in NL bar en boos is kan ik alleen maar de brabantse weerman Johan Verschuure aan halen: "regen in mei, de lente alweer bijna voorbij..." Hang in there guys!!


We zoeken de radio af naar een redelijk rockstation wat niet meevalt want vóór tien uur is het hier blijkbaar gebruikelijk om zowat het hele uur aan elkaar te zeveren met allerlei achterlijke nieuwsfeitjes en pseudo-onderzoekjes waar een gemiddelde tilburgse hoogleraar spontaan een paar ton subsidie voor zou krijgen.

Voorbeeldje: "Obesitas is een bedreiging voor de veiligheid in de luchtvaart". 'Onderzoek', daar is ie weer, heeft uitgewezen dat de huidige seatbelts niet opgewassen zijn tegen de gewichtstoename van de gemiddelde obesitas-amerikaan (en geloof me, daar zijn er nogal wat van). Bij een crash zou de veiligheid te kort schieten doordat de seatbelt het begeeft. Nou lijkt ons dát niet het grootste probleem bij een crash, maar het zal je toch maar gebeuren. Jij overleeft als één van de weinige de crash. Verdwaast kijk je een beetje om je heen en ziet dan een 200 kg dikke amerikaan recht op je af komen: alsnog einde oefening. En zelf maar blijven lijnen en sporten, Isn't ironic, don't you think....

Dat zal ons niet gebeuren denken we en we stoppen bij een McDonalds voor ons allereerste McDonalds-ontbijt ooit. Een soort rösti-koekje (vet), scrammbled eggs, deegachtig muffinbroodje (vet) en een hamburger (vet). De pest is: het smaakt wel...
Onvoorstelbaar dat bij zowat elke afslag 5 tot 6 fastfood-ketens strijd leveren wie de hoogste reclame-mast neer kan zetten. McDonalds, Wendy's, KFC, Arby's, Waffle house, Pizzahut, Taco bell, Hardee's, BurgerKing, en dan nog een stuk of wat "locals". Het valt ook niet mee om voor gezond te kiezen als de keuze beperkt is tot dit,(en ook nog eens een stuk duurder).


Na tienen goeie muziek, "you can go your own way" van Fleetwood Mac. En dat doen we dan ook.
Het landschap wordt meer en meer heuvelachtiger, we draaien de snelweg af om binnendoor te genieten van Tennessee's groene heuvels.

Nashville komt in zicht met alweer een spectaculaire skyline. The Knights Inn, motelletje tegen het centrum. Taktisch gekozen, lopend heen - taxi terug, het buurtje rond het hotel gaan we 's nachts beter niet te voet verkennen.

Na het inchecken nog even op zoek naar een supermarkt voor wat boodschappen. Weh denkte... d'n Aldi gevonden! We zeggen nog dat zal wel niet, het logo is ook niet exact hetzelfde, maar binnen precies dezelfde opzet. Palets met dozen, zelfde lage prijzen. Vonden we grappig.


Waar in vergelijking met New Orleans Memphis' Beale-street wat tegenviel (vrij kort stukje straat), vinden we het uitgaansgebied in Nashville weer meevallen. Het aantal kroegen in Second Ave en Broadway gaan wij niet op één avond redden. Hoewel er in onze Björn-cd-kast van de ikea geen 3 country cd's staan heeft het in deze sfeer wél iets. We staan nog niet meteen te inline-dansen maar tof is het hier wel. Daarbij is het niet allemaal banjo en viool, d'r speelt vanalles.



16 mei. Nashville - Kingston 229 km.
Voor ons doen zijn we laat en dat leidt tot een lege koffiekan in de ontbijtzaal. En als Johnny ergens niet vrolijk van wordt... Onder protest start ik de Malibu. Bij het minste of geringste gaan er signalen af bij deze wagen, gordel niet om, handrem er nog op, deur nog open... Hij kan niet veel hebben...

Net buiten Nashville stoppen we bij een mall voor een goeie bak koffie. We kijken ons ogen uit. Schoenwinkels zo groot als alle schoenwinkels uit de heuvelstraat bij elkaar. Alles groter dan groot. Kopen, kopen, kopen....
En dan nog Kenny, Spongebob en Homer in één busje. Het moet niet gekker worden.


We gaan op weg richting Knoxville en de daarachter gelegen Smoky Mountains, een deel van de Apalachen. Via de Apalachen willen we noordwaarts tot aan de volgende Must-See op ons lijstje, de Niagara-watervallen aan de Canadese grens.
Het landschap wordt steeds heuvelachtiger, weer gaan we binnendoor, tot we nabij een dorpje, Kingston, besluiten een motel te zoeken. We zien weer een Knights Inn en aangezien ik bij deze firma nog koffie te goed heb checken we daar in. Ik kan al wel verklappen wie er morgenvroeg als eerste in de ontbijtzaal zit.

Tot snel
XXX