Busbitch en nog één...

Vrijdag 15 maart, het wordt weer een reisdag. We zitten op een kilometer of vijftien van de Vietnamese grens en hebben bij het toeristenburo-tje een busticket Kep - Ho Chi Minh Stad gekocht.
We weten dat het een kleine 600 kilometer is en dat we om 10 uur worden opgepikt. Maar hoe de route gaat verlopen en hoe lang het gaat duren? In het kantoortje kan de plaatselijke Ho Chi Minh Stad-specialiste daar geen uitspraak over doen. We zullen wel zien.
Het zullen in ieder geval geen 600 kilometer Duitse 4-baans snelweg worden. Zover is inmiddels al wel duidelijk.
Bij de Cambodjaanse-Vietnamese grens zijn we wel zo. Een mannetje komt onze paspoorten verzamelen en gaat er mee vandoor. Ons busje rijdt verder naar het Vietnamese grenskantoor waar we d'r uit moeten en het busje rijdt verder.
De twee Polen kijken de twee Zwitserse meisjes aan, die weer naar een schouderophalende Canadees kijken, en aan de uitdrukking op onze gezichten ziet het hele busje al wel dat ze aan ons niks hoeven te vragen.

We lopen maar naar binnen en daar wacht een allergezelligste Vietnamese ambtenaar die iedereen op een allergezelligste manier een allergezelligst geel briefje in de hand drukt waarop uitsluitend een soort Koeterwaals staat wat niemand kan lezen. Maar de beambte is niet beroerd om op een allervriendelijkste manier uit te beelden dat we in de vakjes links kruisjes moeten zetten.
Op een toon, hoe zal ik 'm het beste kunnen omschrijven? We maken ergens in de tirade 'no diseases!' op. Dus het zal een of andere gezondheidsverklaring zijn en Pietje Pretletter adviseert ons maar het vakje links in te vullen, wat wij aannemen als zijnde 'nee', geen ernstige ziektes.
Alsof überhaupt iemand ooit bij welke grens dan ook gaat verklaren dat ie én open TBC, én een zeer besmettelijke geslachtsziekte, én de vliegende holstopklontering heeft. Dit papiertje kost één dollar per persoon en die dollars verdwijnen regelrecht in de achterzak van de allervriendelijkste beambte. Ik zal maar geen bonnetje vragen.

Het eerste mannetje komt met onze stapel paspoorten binnen en geeft het bij de loketten af. En dan wachtten we een uurtje. Het is voor ons de allereerste keer dat we zo bij een grens staan te wachten, Checkpoint Charlie-style.
We krijgen onze paspoorten terug, moeten het nog een keer aan een militair bij een slagboom laten zien en mogen dan te voet verder naar ons busje. Op ons komt het geheel ietwat over als 'poppenkast'. Maar goed...

Het is nog 10 minuten naar het busstationnetje van Ha Tien. Vietnams meest Zuid-westelijke stad vanwaar we een maand de tijd hebben om naar het 2500 km noordelijker gelegen Hanoi te komen.
We moeten hier dit busje uit en worden door de bestuurder gesommeerd om dáár te wachten. Hoe lang? Ongeveer een uurtje of anderhalf. En daar staan/zitten we dan, aangegaapt door een handvol lokalen, wachtend op een bus, of niet?

Rond een uur of twee rijdt er dan toch een gamele bus voor, geen mini maar ook geen grote touringcar. Modelletje ertussen in, en modelletje aftands. Een Vietnamese Ma Flodder, de bazin van deze bus, snauwt ons toe waar we moeten gaan zitten. We beginnen nu al een beetje heimwee te krijgen naar de Cambodjaanse vriendelijkheid.
Maar goed, op twee achtereenvolgende chagerijnen gaan we geen 86 miljoen Vietnamezen beoordelen.
We gaan rijden en na een half uurtje is het weer ouderwets mensen stapelen. Voor de busbitch telt maar één ding en dat is geld. En hoe meer mensen in de bus, hoe meer geld, hoe minder comfort voor ons. We snappen het wel, maar lekker is anders. Het gangpad ligt vol rugzakken en daar bovenop komen nog mensen te zitten. Mijn opgetrokken rechterbeen doet dienst als rugleuning voor een Vietnamese jongen met lekker warme kleren aan. O, en had ik al gezegd dat het 35 graden is?

Gelukkig zijn we zo in Chau Doc, een uur of drie later...

In Chau Doc mogen we, herstel móeten we er uit. Dit wordt ons met de volgende schitterende volzin medegedeeld: 'Get out!, Get out!'.
Het is inmiddels zes uur 's avonds als we in het volgende minibusje klimmen. Geloof het of niet, maar deja vú alom. Weer zo'n type! Ons oorspronkelijke reisgezelschap in inmiddels uitgedund tot twee Russen en wij. Een snelle blik op een landkaart leert ons dat we pas op een derde van de totale rit zijn. We vrezen het ergste en het ergste wordt waarheid.
Zes uur later, rond middernacht, rollen we zo gaar als een kanarie uit het busje. Alwaar een klein legertje taxichauffeurs zich op ons stort als een groep leeuwen op een kreupele antilope. We vinden op dit moment alles best en Jolanda zegt dat ze maar één ding wil: hotel, douchen, eten. Ik zeg 'r dat dat drie dingen zijn, maar flauwe humor staat nu niet meer bovenaan het lijstje.

Zes honderd kilometer, 14 uur later. Dat is een gemiddelde van 42 km/uur. Een gemiddelde Rabo wielrenner was er sneller geweest. En ook nog clean...

Mocht iemand het gevoel krijgen dat wij het niet zo op deze busreisjes hebben staan, dan klopt dat. Gedeeltelijk althans. Op die momenten dat je na zes uur, in 35 graden, opgevouwen in een busje hangt met de reet van een Vietnamees op ongeveer een centimeter of 10 van je gezicht, dan hebben we het er wel even mee gehad.
Maar de eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat het áchteraf wel belevenissen zijn. Je ziet vanalles, er gebeurd van alles. Bijvoorbeeld het moment dat je in een file rijdt. Dat dachten we. Achteraf bleek dat we in de rij stonden om met een veerboot over de Mekong te worden gezet. Op het moment dat de bus stilstaat en de deuren even opengaan, stroomt de opening vol met vrouwen die iets te koop hebben.
Manden met allerlei eten op hun hoofd, maar wat voor eten? Voor 90% kunnen we het niet thuisbrengen. Of het moment dat de bus ergens stopt waar heel veel bussen stoppen en je je wat kunt opfrissen en iets kunt eten. Dit is absoluut niet toeristisch en dat weet je pas echt als moeders hun dochterje van vijf aan gaan stoten en naar ons wijzen.

Ho Chi Minh stad, of te wel Saigon, is een grote stad. Officieël bijna 8 miljoen inwoners, maar het zouden er best nog eens wat meer kunnen zijn, onofficieël. Tot de Vietcong uit Noord-Vietnam de Vietnam-oorlog won heette het Saigon, daarna Ho Chi Minh stad. Vernoemd naar de grote leider Ho Chi Minh. Saigon heette het Parijs van Zuid-Oost Azië te zijn. De brede boulevards doen het er inderdaad wel iets aan denken.
Waar het in ieder geval niet op Parijs in doet lijken zijn de honderduizenden scootertjes en brommertjes. Dit slaat werkelijk alles. We lopen op de stoep en een eind verder springt het stoplicht op rood. In een mum van tijd staan de moto's tot ons, en tot ons betekent dat je tijdens een GP 250 cc op startlijn 232 zou staan.
Saigon bruist, de restaurantjes, café's, winkels, het is heerlijk chaotisch. We doen de stadstour met de oude koloniale Franse gebouwen, het hoofdpostkantoor, de kathedraal. Het herenigingspaleis, een fijn streng communistisch gebouw met daarin alles wat een communistisch president nodig heeft.

Wij hebben hier in Vietnam de afgelopen dagen weer hoogtepunten en dieptepunten beleefd. En dat is zo mooi van die dieptepunten. Zonder die ook geen hoogtepunten. Ik vergelijk het maar met een ECG, waarbij op de monitor die pieken en dalen zijn te zien. Zo moet ook je leven zijn vind ik. Hoogtepunt, dieptepunt. Want als die er niet meer zijn, en je een vlak, gezapig, futloos leventje leidt, dan kan het maar net zo goed over zijn. Net zoals een vlakke lijn op de monitor van een ECG niet veel goeds betekent. Zowaar even een filosofisch moment tussendoor. Maar ik meen het wel, en ook van die hoogtepunten en dieptepunten hier in Vietnam. De schoonheid van Saigon, de steegjes, de barretjes, de gebouwen. Het museum over de Vietnamoorlog (die ze overigens hier de Amerika-oorlog noemen) waar de zinloosheid van die oorlog en de brutale oorlogsmisdaden van de VS aan bod komen. Foto's van de meest ongelooflijke mutaties in tweede en derde generatie kinderen (nog steeds!), die dus nog lijden van het gif, de dioxine, agent orange, agent pink, en hoe al die giffen, die ze hier over Vietnam hebben gestort, ook moge heten. Je bent geen mens als je het dan droog houdt. Wij zijn de rest van de dag lam geslagen.

Maar dan is er weer de natuur. En dan weer de bussen. En dan weer het eten. Kortom... we leven. En genieten!
Tot snel,
xxx