Twee meter uitzicht in de Blue mountains

De Blue mountains zijn schitterend, maar je moet ze wel kunnen zien. Sean en Jane nemen ons de volgende dag mee de bergen in maar het is serieus kutweer. Regen, mist, 14 graden, niet gezellig.
Ze rijden ons naar, hoogstwaarschijnlijk, prachtige plekken, maar d'r is niks te zien. Het uitzicht is minder dan 10 meter ver door de laaghangende bewolking. Sean stelt voor om door te rijden
naar de Jenolan Caves. Vijf verdiepingen van grotten die in een kalksteenformatie zijn uitgesleten. Het kan nooit heel hard regenen in een grot dus wij vinden het prima. Halverwege stoppen we in een herberg om wat te eten. Een herberg, maar echt één zoals een herberg moet zijn. Oud, rommelig, vergane glorie, en een voortreffelijke keuken. We hebben nog nooit pie op, dus dit is een uitgelezen moment om de 'pie Dianna' te bestellen.
Een pie is een taart, bladerdeeg-achtig, met een vulling. kip, rund, saus erin. Niks mis mee. Eigenlijk kei-goed... mate!

Dan verder naar de Janolan caves, grotten. Ondergronds, in kleine ruimtes. Waar heb ik het eerder meegemaakt... Maar tegenover m'n nieuwe Australische vrienden moet ik dan toch een enkele fobie weg slikken.
Aangezien ik geen dwerg ben in geen hobbit film, voel ik me niet 100 procent, maar het is gelukkig net niet claustrofobisch genoeg om het niet uit te kunnen houden. De gids leert ons dat kalksteen het resultaat is van schelpdieren die ooit in een zee leefden, moeilijk voor te stellen. En dat deze grotten het resultaat zijn van miljoenen jaren van water dat het kalksteen heeft opgelost.
Miljoenen jaren, ik word binnenkort 42 jaar. Wow, tijd is zo'n relatief begrip. Een jaar kan omvliegen, vijf minuten in een tandarts-stoel lijken nooit voorbij te gaan. Wat zijn miljoenen jaren dan? In ieder geval best wel lang en moeilijk te bevatten.

Na nog een gezellige avond nemen we afscheid van Sean en Jane en vertrekken de volgende dag. Naar het zuiden, richting Canberra en Melbourne, maar hoe, wat, wanneer hebben we nog niet bepaald. We rijden de route die we gisteren ook hebben gedaan. We stoppen op dezelfde plekken als gisteren. En het onverstelbaar. Nu zonnig, koud, maar helder kijken we de diepte en de verte in, die gisteren nog niet voor te stellen was. Schitterende vergezichten, dichtbegroeide bossen, watervallen, prachtige natuur.
Alleen één ding wat ons dwars zit, we hebben nog geen kangaroo gezien, laat staan een koala beertje. Correctie: we hebben al wel kangaroo's gezien, een stuk of vier, vijf. Alleen dood, langs de kant
van de weg. Kei-zielig, maar het zou leuk zijn als we d'r eens één echt rond zien huppelen. Want ze zijn er dus wel...

Na de Blue mountains zouden we in Canberra stoppen, de hoofdstad van Australië, maar we treuzelen zo lang op prachtige plekken dat we niet uit de bergen weg zijn voor het tijd is om een motel te gaan zoeken.
In een land, zo uitgestrekt, zou je toch denken dat het vergeven zou moeten zijn van de motels. Not. We stranden in Brathurst en vinden een pub/motel/bar/restaurant. Een multifunctioneel ding, zo te zeggen. En ook hier weer 'no worries, mate' Het is basic, maar het voldoet.

Ik heb m'n beeld van Australië al weer snel bij moeten stellen. In mijn gedachten rijdt je Sydney uit en bent na een honderd kilometer in de outback. Rotsen, rode aarde, her en der wat begroeiing. Misschien met onderhand eens een kangaroo??? Levend, als het niet al te veel gevraagd is. Maar niet dus, eerst nog tientallen kilometers berglandschap. Groen, nat en met schitterende uitzichten. De Blue mountains: zeker doen!

Tot snel.
XXX