Ruziënde koeien en agressieve koala's

Australië is een heerlijk land om auto te rijden. Relaxed van stad naar gehucht naar dorp naar stad, door prachtige landschappen. Het is veel en veel afwisselender dan we het ons hadden voorgesteld. Nou moet ik er wel bij zeggen dat we in het Oostelijke deel van Australië zijn gebleven. Als we van Adelaide dwars door de outback naar Darwin waren gereden had ik zeer waarschijnlijk een andere mening gehad.
We gaan nu van Melbourne langs de kust naar Lakes Entrance. Dit plaatsje ligt aan zee en het verschaft hier toegang tot een aantal flinke meren. En waarom zou je dan je stad een ingewikkelde slash onlogische naam geven, zoals Wagga Wagga, Wollongong of Toowoomba. Nee, het geeft toegang tot meren, dan noemen we het toch lekker Lakes Entrance.

Omdat het kouder en kouder wordt besluiten we om op ons gemak naar het warme Noorden te rijden. Alleen wel jammer dat onze autoradio al sinds het begin weinig muziekzenders door geeft. Stilte kán lekker zijn
maar een paar goeie rocknummers zijn toch wel heel lekker als je over lege wegen door mooie natuur rijdt. Maar goed, tis nie anders. Door de Snowy mountains, prachtig maar koud in de Australische herfst, naar het historische Goulburn. Historische vanwege het feit dat ze de eerste inlandse stad van Australië waren. Verder naar Newcastle, waar we, omdat we op doorreis zijn, maar één nacht verblijven en in het goedkope Ibis budget motel overnachten. Fout! Wat een ellende. Het tapijt stinkt zo verschrikkelijk dat we de lakens en dekens van het stapelbed boven ons gebruiken om de vloer af te dekken om de stank wat tegen te houden. Wc en douche zijn als een soort dixie-unit in een hoek van de kamer ingebouwd. En wifi is er wel, tegen het charmante bedrag van 5 dollar per half uur. Thanks but, no thanks!
En we hadden deze ellende kunnen voorkomen. Er stond namelijk ergens op de site vermeld: dit hotel is recentelijk overgenomen door Ibis (wijselijk van Ibis hebben ze er 'budget' achter geplakt), maar de vorige naam was: Formule 1. Hier had bij mij een belletje moeten gaan rinkelen. Want uit redelijk betrouwbare bron wist ik dat deze keten in Nederland zijn kamers ook per uur verhuurt, voor weinig. Per uur? Natuurlijk per uur, wie wil er nou niet halverwege de dag na een flinke autorit effe lekker fris douchen en weer verder rijden. Heel blij dat ik de nacht jeukloos door kom, rijden we verder naar Coffs Harbour.

Leuk plaatsje aan de Grote Oceaan, waar we de grootste golven zien die we tot nu toe ooit zagen. Dat, en de surfers in het water brengen me op gedachten om mijn glorieuze surf-carrière, vorig jaar begonnen in Curacao, weer nieuw leven in te blazen. Want wat was dat een succes.
Gelukkig voel ik eerst even het oceaanwater en besluit dat het misschien toch beter was om op m'n hoogtepunt te zijn gestopt. Ook de temperatuur van dit water speelt hierin een rolletje. Caribische zee - Grote oceaan: 1-0.
En wat ook niet écht stimuleert is het waarschuwingsbord over zeer sterke rip currents. Onderstromen die je ver mee de oceaan op sleuren. Het advies van het bord als je in zo'n current zit? Kalm blijven en
hulpsignalen geven. Haha, ik en kalm blijven? Yeah right... Ik wel als ik op het punt sta te verzuipen, nee, ik blijf wel kalm.
Geen surfen in Coffs Harbour, wel mooie stukken strand en een aangrenzend natuurgebied. Waar we onze eerste (levende) kangaroo's tegenkomen. En dat na bijna drie weken Australië.

Van Coffs Harbour naar Brisbane, laatste 350 km, voor we een weekje in een gehuurd appartement gaan 'bijkomen' van rijden en reizen. Van 20 naar 25 graden, het lijkt niet veel 5 graden, maar het is nét dat verschilletje in wel/niet zwemmen, wel/niet bbq-en.
En laat het nou in deze rit gebeuren dat Jolanda voor de zoveelste keer zonder succes aan de radio zit te morrelen op zoek naar wat fatsoenlijke muziek, dat mijn oog op de optie 'mp3' en het daarbij behorende poortje valt. Krijg nou wat. Nog geen kilometer verder hangt onze mp3 eraan en hebben we de beste muziek die we ons konden wensen. We hadden het in de VS en ook nu weer, een veel te luxe auto, naar onze maatstaven. Dan duurt het gewoon even voor al die moderne gekkigheid is ontdekt. Zo'n kleine drie weken dus... Vanaf dag 1 hadden we deze muziek kunnen hebben, maar vanaf dag 1 heb ik naar dat oeverloze geouwehoer van, van.... de radio! moeten luisteren.
Riders on the Storm van the Doors, zo fijn!
En natuurlijk toch nog zo af en toe onderbroken door wat geroddel, zeverpraat, goede én slechte plannen en ideeën, en zo af en toe een briljante opmerking. En in al deze gevallen bedoel ik haar en mij. Neem nou deze van Jolan: 'het valt me op dat je koeien nooit echt ziet ruzie maken of vechten.' Zomaar een opmerking tussen neus en lippen door maar het zet je tóch aan het denken.
Zouden koeien inderdaad gewoon heel tolerant zijn? Zou kunnen, of zouden ze de vuile was binnen willen houden en het alleen 's nachts of op stal uitvechten. Of misschien zijn ze stiekum en achterbaks, dat ze tijdens het grazen elkaar voorbij lopen en er snel effe een flinke belediging uitgooien. 'psst, hé koeiekut met je hanguiers, je staat in m'n zon!' Je weet het niet en je komt er niet achter, maar we zijn zo toch alweer 20 km verder.

Brisbane, derde stad van Australië, toch nog altijd zo'n dikke twee miljoen inwoners. Het appartement wat we gehuurd hebben ligt in een voorstad, een paar km van het centrum maar mét zwembad én barbie.
Even aan de verhuurder vragen hoe de barbie aan moet (het is zo'n hightech gasding), want wij komen uit Nederland en BBQ-en gemiddeld wel twee keer per jaar. Maar het is simpel, zo simpel, dat ik het zelfs kan. De week Brisbane zit zo weer vol. Brisbane downtown, South bank park, Brisbane Art Center, een dag niks doen, 's avonds op de bank hangen met echte koffie, 150 kanalen en de helft die oude comedie serie's uitzendt, het planetarium met een schitterende film over de zoektocht naar leven in het heelal (nog niet gevonden), wandelen op/over/rond Mount Coot-tha (als je de verkeerde route neemt wordt ie echt lastig, denk wel hellingen van 90 graden, denk ik zeker wel),
oude begraafplaatsen bezoeken (eerste keer pas deze trip dat we deze macabere hobby weer eens opvatten).

En, ook top, het Lone Pine Koala Sanctuary. Als de koala's niet naar ons willen komen, dan komen wij wel naar de koala's. Gelukkig is het niet een opvangcentrum in de vorm van een standaard dierentuin. De meeste beesten hebben grote, open ruimtes. Open in die zin, dat er geen gaas of tralies voor zitten, niet dat ze zo maar naar buiten kunnen lopen als ze er even geen zin meer in hebben. Tussen de kangaroo's en de emoe's mag je gewoon door lopen. Verder zijn er nog wat typische Australische demonstraties, zoals dingen met schapen.
Honden die een kudde ergens in jagen, waarna d'r één de sjaak is en geschoren wordt. Eén van de schapen, niet de honden. En dat doen ze niet zachtzinnig.
Een roofvogelshow (gemist) en om het uur een verzorger die met een dier naar buiten komt en daar wat over vertelt. Zo zijn we nu weer een stuk wijzer over: de australische dingo, de australische bruingestreepte python, de australische bushvalk en uiteraard de koala.
De Tasmanische duivel, de wombats, possums en het vogelbekdier worden niet naar voren gehaald, maar we hebben wel kunnen zien wat voor rare beestjes dat zijn.
En natuurlijk is iedereen helemaal weg van de koala-tjes. Je kunt er ook mee op de foto, knuffelend, heel verleidelijk maar nee. Noem ons eens een keer politiek correct, maar als koala's zo'n behoefte hadden aan mensen te knuffelen dan waren ze al wel eerder met tientallen
uit de bomen gesprongen en om m'n nek gaan hangen. En bovendien vind ik persoonlijk dat verschillende koala's me agressief en gevaarlijk aankijken. Natuurlijk heb ik me, voor we gingen, verdiept in de koala. Het lijken onschuldige, lieve, schattige beestjes. Maar als je iets verder graaft op het internet leer je al snel dat er achter deze vriendelijke troetelbeertjes een heel ander wezen schuil gaat. Zodra je ze namelijk water geeft, of na middernacht voert of aan fel licht blootstelt, veranderen ze in gemene, moordzuchtige, bloeddorstige
schepsels. En ga d'r dán maar eens mee op de foto.

Op de terugweg in onze auto met muziek ben ik blij dat we ook dit avontuur er weer levend van af hebben gebracht. Op naar de Barbie, op naar een rustig tv-avondje.

tot snel
xxx