The End.

Na San Francisco vertrekken we dan echt voor het allerlaatste deel. En volgens mensen die we gesproken hebben niet het minste deel. Highway nr. 1, die de kustlijn van de Pacific volgt en door on-amerikaans fraaie stadjes leidt, loopt van San Francisco naar Los Angeles. We plannen er een dag of 3, 4 voor om dan nog een dag of 2, 3 in LA door te kunnen brengen.

En het moet gezegd, het is er mooi. Na een uur langs de oceaan te hebben gereden, vinden we het nog steeds erg mooi. Zelfs na een halve dag rijden is het nog steeds heel mooi, maar toch ook wel veel van het zelfde. Misschien zijn wij de afgelopen maand hier wel te verwend geweest met natuurschoon en adembenemende uitzichten wij komen tot de conclusie dat deze route 't 'm niet voor ons doet. Nogmaals mooi, maar na een halve dag veel van hetzelfde gezien te hebben, namelijk rechts zee, midden weg, en links wat heuvels, besluiten wij dat we deze route inkorten tot twee dagen.


Het kan zijn dat het de mist en lage bewolking is die geregeld voor de zon kruipt en dan niet alleen het uitzicht wegneemt, maar ook temperatuur van 28 naar 18 graden naar beneden haalt. Wij zetten in ieder geval versneld koers naar LA. Wel nog een aanrader: San Luis Obispo, inderdaad een on-amerikaans aandoend stadje, meer Mexicaans. Wat we, gezien de hoeveelheid Spaans-sprekende in Californië, al wel eerder hadden verwacht.

Want net als in Florida, is hier in Californië de officiële taal dan wel Engels, de voertaal is toch vaker Spaans.


Als we in La aankomen, ingecheckt hebben in ons motel, rijden we nog even naar Venice-beach om op te warmen op het strand. Hier schijnt de zon wel volop. En verder weer lekker mensen kijken, want Venice beach is één grote freak-show, overdekt met de geur van marihuana. Wel gezellig.


LA zelf is absoluut geen gezéllige stad, geen compact centrum met gezellige terrasjes, geen ouwe binnenstad, geen gezellige parken. Maar het is wel een léuke stad. Het is een hele grote stad en zonder auto doe je niks. Heb je die dan is er niks aan de hand en rijdt je van attractie naar attractie. Bijvoorbeeld het LACMA, oftewel het Los Angeles County Museum of Art. Top museum! en helemaal als blijkt dat het elke tweede dinsdag van de maand gratis is. En laat het dat nou precies zijn als wij in de rij staan. Als dit museum je niet bevalt, dan zit je hier op 'Miracle Mile' goed. Het Page museum, het Craft and Folk art museum of het Petersen Automotive museum.


Iedere keer als ik een museum bezoek komt bij mij dezelfde vraag naar boven. Iedere keer weer als ik suppoosten zie vraag ik me af of ze een vaste zaal hebben, of dat ze roulleren. Of dat er populaire zalen zijn en minder populaire, zodat er 's ochtends geloot wordt wie waar
moet gaan staan. Of dat het volgens een bepaalde hiërarchie gaat, de oudste suppoost mag als eerste kiezen, of op basis van het recht van de sterkste. Ik weet het niet, maar het houd me iedere keer weer bezig. En toch stap ik er niet op af om het te vragen, laat staan dat ik een onderzoek begin om te kijken of er in verschillende musea de regels verschillen. Ik kijk bijna net zo gefascineerd naar de suppoosten als naar de kunst. Het mooiste is als ze een teken van leven geven. Als iemand te dicht bij een kunstobject komt en er een 'be sure not to touch it!' volgt. In het LACMA hadden we het ultieme voorrecht om twee keer achter elkaar zo'n actie mee te mogen maken. Soms moet ik mezelf gewoon in houden om niet als en Mr Bean per ongeluk' te dicht bij een schilderij te komen, en zo een reactie uit te lokken. Stel je eens voor hoe deze mensen van hun werk thuis komen. 'en schat, hoe was het op het werk...' En dat ie dan vervolgens met droge ogen gaat vertellen dat ie wél twee keer binnen een minuut een waarschuwing had moeten geven, In totaal wel tien die dag, het was echt een dolle dag, en hij mag hopen dat het morgen wat rustiger wordt want dit trekt ie gewoon niet.

Ja, ik weet het nou zeker, ik wil suppoost worden.


Wij lopen een half dagje in het LACMA rond en besluiten dan naar de Farmer's Market te gaan. Een vaste markt met allerlei eetkraampjes tussen Miracle Mile en Hollywood. En dat was dus weer net een verkeerde toeristische attractie. Veel te duur voor wat je krijgt. Wat ze door de veel te hoge prijzen dan weer wel kunnen bekostigen is m'n favoriete handdroger in de toiletten, de "Dyson Airblade". De enige blower die je handen ook echt droogt. Negen van de tien café's, restaurants, of wat dan ook hangen een blowertje aan de muur waar je na het handen wassen minimaal drie kwartier als een idioot bij kunt gaan staan om je handen echt droog te krijgen. Zo niet bij de Dyson! Tien seconden maximaal, een mini-tornadootje in een doosje!

Omdat het zo leuk was, en deze keer ook nog voor niks vanwege ons 'abonnement', doen we nog een dagje Universal studio's. Het is net als de vorige keer weer geweldig leuk. Al lopen we nu wel direct naar de topattracties. Waarvan de Simpson's ride er toch wel één is.
Bij elke attractie wordt er ergens onderweg een actiefoto gemaakt, die je na afloop bij de uitgang van de desbetreffende attractie kunt kopen voor belachelijk veel. Wij lopen er steevast aan voorbij, behalve één keer bij de Simpson's ride omdat we zien dat je de foto's op kunt vragen bij een aantal monitoren waar geen personeel bij staat, die je dan lastig gaan vallen. We zoeken onze foto en vinden dat we d'r best redelijk op staan. Maar we liggen helemaal dubbel om de vier pakistaanse meisjes die voor ons zaten. Twee van de vier kijken zo bescheten angstig dat het puur leedvermaak is om te zien. En dat laten wij dan ook merken door te wijzen, te lachen en nog een keer te wijzen. Nog lachend draaien we om om weg te lopen en we kijken weer recht in dezelfde beteuterde gezichtjes. Gezichtjes die verraden dat ze al even achter ons stonden, en hoewel ze geen Nederlands verstaan toch wel begrepen om wie wij zo'n lol hadden. Nou ja, 't is niet dat we ze volgende week weer tegen komen, so what.


En dan breekt de laatste avond aan, en de laatste keer uit eten, de laatste keer in een motelletje en het laatste ontbijtje. De laatste keer onze koffer inpakken en daar staan we elkaar dan aan te kijken in deze schamele motelkamer. Moe, voldaan, maar beseffend dat het nu echt voorbij is, wellen bij sommige in dit gezelschap wat tranen op. We voelen maar één ding: het was een geweldig jaar! Sommige mannen zeggen weleens dat d'r vrouw d'r beste vriend is. Ik heb het altijd flink klef gevonden. Maar na dit intensieve jaar besef ik één ding meer dan ooit, ik ben ooit met m'n beste vriend getrouwd.




It's my life
And it's now or never
'Cause I ain't gonna live forever
I just want to live while I'm alive.

-Bon Jovi