VS, zéér gevaarlijk!
Door: John Vervoort
Blijf op de hoogte en volg John
11 Juni 2013 | Verenigde Staten, San Francisco
Vanuit Monticello, onze 'uitvalsbasis' voor de Nationale Parken, rijden we terug naar het zuiden. Door monument valley en door het Navajo reservaat belanden we voor de tweede keer in Flagstaff.
Ik moet en zal toch één keer een flinke wandeltocht in die Grand Canyon maken. Het idee om er te zijn geweest en er niet in afgedaald te zijn gaat er bij mij niet in. Jolan is het er mee eens, als ze maar niet mee hoeft.
Rond een uur over zeven 's ochtends vroeg ben ik op pad want ze geven 34 graden op, niet het meest ideale weer om een tocht van 20 km in een ravijn te ondernemen. Het foldertje vermeldt dat er verschillende paden zijn uitgezet in de Grand Canyon varierend van 200 meter tot 25 km. Waar de folder ook van overloopt zijn waarschuwingen. Je zou er spontaan van af zien om te gaan wandelen hier. Het zal best zo zijn dat dit niet voor niks is en ik geloof ook nog wel dat er per jaar 250 mensen uit de Canyon gered moeten worden, maar ik ga d'r toch ook maar een beetje van uit dat dit ook uit juristisch oogpunt is gedaan. Het zal niet de eerste Amerikaan zijn, die schade lijdt door zijn eigen stommiteit, maar die een organisatie of bedrijf voor de rechter weet te slepen en er financieel niet slechter van wordt. Want dat is het hier wel, een proces-ziek land.
Ik laat me eens een keer geen angst aanpraten en na een aanloop van 5 kilometer begin ik de afdaling. Het pad is smal en steil en al snel behaaglijk warm. Mijn wandeltempo is stevig en geregeld dat ik in moet houden omdat er een groepje voor me loopt. Over het algemeen heb ik daar geen probleem mee, maar wel als het mensen met loopstokken betreft. Die duw ik zonder pardon het ravijn in. Behalve als ze 70-plus zijn, dan niet. Maar mensen van mijn leeftijd, of jonger, met stokken... nee, daar heb ik het niet zo op. En dat terwijl ik over het algemeen toch best tolerant ben. Het is een heerlijke tocht... naar beneden. Want úit de verdomde canyon komen is toch afzien. Het pad omhoog lijkt veel smaller en veel steiler en al heel snel ónbehaaglijk warm. En met nog meer stokken-mensen. Maar goed, achteraf bekeken, kan ik zeggen dat ik heerlijk heb afgezien. Achteraf bekeken wel ja.
Na deze tweede ontmoeting met de Grand Canyon zijn we klaar in dit deel van de VS. We gaan terug naar Californië. In de Mojave woestijn is het inmiddels 40+ graden, dus geen enkele reden te bedenken om hier heel lang rond te blijven rijden. Op deze reis, in dit gebied, denk je toch een paar keer aan het Tilburgse stel dat hier een paar jaar geleden omgekomen is. Van de route afgeraakt/gegaan, te weinig water bij zich, autopech, en binnen een dag of zo gestorven door uitdroging. Het is pas goed voor te stellen als je uitstapt bij een tankstation en je voelt de zinderende hitte over je heen rollen. Mede door dat verhaal liggen er een paar gallons water achter in de kofferbak. Overal om ons heen zijn er windhoosjes die heel duidelijk zichtbaar zijn omdat zet het woestijnzand omhoog slurpen. Mooi om te zien, bijna niet te beseffen dat de grote broers van deze dingen in Oklahoma, een eindje verderop, zoveel schade te weeg brengen.
In twee dagen zijn we bij het laatste Nationale Park wat we wilden zien. Het Sequoia Nationale Park. Gelukkig gelegen in de bergen waar het ineens weer een graad of 10 koeler is. En schaduw genoeg natuurlijk bij bomen van 80, 90 meter hoog. Want daar draait dit park om,
de Sequoia bomen, conifeer-achtige giganten. Een bord kondigt het aan 'entering giant forest'. Het aparte is dat het niet allemaal van die reuzen zijn. Daardoor vallen ze des te meer op. Er staan flinke dennen, onze dennen, en dan daarnaast ineens een paar van die flinke jongens, bizar. We lopen natuurlijk ook naar 'General Sherman', de grootste boom ter wereld. Met zijn 84 meter hoogte en een omtrek van 33 meter is ie niet de hoogste of de dikste, maar qua volume is hij de grootste boom ter wereld. Bijna 1500 kubieke meter hout, alleen in de stam. En nog elk jaar groeiend.
Een groot aantal van deze bomen hier zijn ook nog eens 2000-3000 jaar oud. Die stonden hier dus al toen de grote piramides nog gebouwd moesten worden, Rome en Athene moesten nog een grote beschaving worden. Die bomen mogen tegen Jezus zeggen, 'jongen gij zat nog in de luiers toen wij hier al honderden jaren stonden'. Ben niet zo'n zweverig typ, maar zo'n boom moet ik toch effen knuffelen. Van der Gijp zou zeggen, 'Hé, ouwe reus!'
En nou zijn we klaar met de parken, op naar de Big City! San Francisco, de Golden Gate brug, Alcatraz! Dat wil zeggen, op naar Oakland. Ons motel ligt net voor San Francisco, in een voorstadje. Prijstechnisch dingetje, scheelde de helft met motels/hotels downtown San Francisco. En aangezien er toch al 5000 km op de teller staat, kunnen die 20 kilometer per dag er hier ook nog wel bij.
Wat het motel niet in de omschrijving heeft gezet is de buurt waar het in ligt. Begrijpelijkerwijs... Overdag is het al niet de sjiekste buurt van Oakland, 's avonds veranderd ons straatje in een originele gangsta-ghetto en hoerenbuurt.
Ach, als je het 's avonds niet op gaat zoeken, heb je d'r weinig tot geen last van. Ik voel me hier eigelijk nog meer op m'n gemak dan in een Hilton 4-5 sterren hotel, waar misschien nog wel veel grotere boeven zitten.
Toch wil ik nog even nadrukkelijk zeggen dat de VS wel degelijk erg gevaarlijk zijn. Voor ons dan. Donuts bij het ontbijt, de godsganselijke dag de verleiding van dertig, veertig fastfood ketens met hamburgers, taco's, hot-dogs, caramel sundae's, nog meer slagroom-gevulde-met-chocolade-afgewerkte donuts, buffet restaurants voor 10 dollar pp onbeperkt eten.
Levensgevaarlijk! En het is allemaal natuurlijk geen hoogstaande cuisine, bende gek! Maar wel lekker, en veel voor weinig. Eigenlijk hetzelfde verhaal als met die hotels... wij voelen ons dus blijkbaar lekkerder in een buffet restaurant dan in een sjiek sterrenrestaurant.
Zouden we dan toch niet die klasse en stijl hebben die we altijd dachten te hebben gehad... damn! Wat een zelfreflexie zo op het eind van deze wereldreis.
San Francisco dan. Een ge-wel-dige stad. Niet alleen de bekende 'landmarks' zoals de Golden Gate brug, Alcatraz en de Transamerica wolkenkrabber. Maar de hele sfeer. Als je net als ons vanaf Oakland over de Bay Bridge (een andere, nog grotere brug) San Francisco nadert doet het Zuid-europees aan. Achter de wolkenkrabbers van het Financial District liggen de pastelkleurige huizen op en tegen de heuvels aangekleefd, het deed ons in eerste instantie aan Marseille denken.
We hebben er vier dagen rond gereden en gelopen, het is er heerlijk. Koud, dat wel, als je van het binnenland af komt. De Pacific blaast steevast een koud briesje over San Francisco, en geregeld mist of mistflarden waardoor de heuvel Twin Peaks (prachtig uitzicht over SF), de Golden Gate en Alcatraz een mysterieuze sfeer krijgen. Dit is een stad die je moet beleven. Gewoon wandelen langs de pieren (pier 39 met zijn restaurantjes, toeristisch vermaak en z'n kolonie zeeleeuwen), rijden door de 'streets of San Francisco' met zijn heuvels waardoor je overal wel weer een of ander mooi uitzicht hebt, de schitterende houten Victoriaanse huizen bekijken die je door heel de stad tegenkomt. Marketstreet met heel veel zwervers! en op Union square in de zon mensen kijken.
Oh, en Alcatraz, zeker doen! Van te voren boeken op internet is aan te raden want het is er druk en toeristisch, maar toch zeker de moeite waard.
Door de heuvels van San Francisco is het autorijden al een belevenis op zich. Straten met een hellingspercentage van 30 of meer. Als je hier parkeert en je deur zit aan de hoge kant van de helling ben je bang om je deur te hard dicht te gooien waardoor de auto als een dominosteentje om kan kantelen. Deze stad staat met stip bij onze favoriete steden. Minpuntje: om vanaf een uur of vier de stad uit te komen. Alles en iedereen moet dus over één van de bruggen. Wij staan elke dag een uur in de file voor de Bay Bridge.
Tot de laatste dag, want dan zijn we het beu en pakken de bus en metro.
Wij gaan ons vanuit hier opmaken voor de rit terug naar Los Angeles, en dan Nederland.
Tot snel.
XXX
Ik moet en zal toch één keer een flinke wandeltocht in die Grand Canyon maken. Het idee om er te zijn geweest en er niet in afgedaald te zijn gaat er bij mij niet in. Jolan is het er mee eens, als ze maar niet mee hoeft.
Rond een uur over zeven 's ochtends vroeg ben ik op pad want ze geven 34 graden op, niet het meest ideale weer om een tocht van 20 km in een ravijn te ondernemen. Het foldertje vermeldt dat er verschillende paden zijn uitgezet in de Grand Canyon varierend van 200 meter tot 25 km. Waar de folder ook van overloopt zijn waarschuwingen. Je zou er spontaan van af zien om te gaan wandelen hier. Het zal best zo zijn dat dit niet voor niks is en ik geloof ook nog wel dat er per jaar 250 mensen uit de Canyon gered moeten worden, maar ik ga d'r toch ook maar een beetje van uit dat dit ook uit juristisch oogpunt is gedaan. Het zal niet de eerste Amerikaan zijn, die schade lijdt door zijn eigen stommiteit, maar die een organisatie of bedrijf voor de rechter weet te slepen en er financieel niet slechter van wordt. Want dat is het hier wel, een proces-ziek land.
Ik laat me eens een keer geen angst aanpraten en na een aanloop van 5 kilometer begin ik de afdaling. Het pad is smal en steil en al snel behaaglijk warm. Mijn wandeltempo is stevig en geregeld dat ik in moet houden omdat er een groepje voor me loopt. Over het algemeen heb ik daar geen probleem mee, maar wel als het mensen met loopstokken betreft. Die duw ik zonder pardon het ravijn in. Behalve als ze 70-plus zijn, dan niet. Maar mensen van mijn leeftijd, of jonger, met stokken... nee, daar heb ik het niet zo op. En dat terwijl ik over het algemeen toch best tolerant ben. Het is een heerlijke tocht... naar beneden. Want úit de verdomde canyon komen is toch afzien. Het pad omhoog lijkt veel smaller en veel steiler en al heel snel ónbehaaglijk warm. En met nog meer stokken-mensen. Maar goed, achteraf bekeken, kan ik zeggen dat ik heerlijk heb afgezien. Achteraf bekeken wel ja.
Na deze tweede ontmoeting met de Grand Canyon zijn we klaar in dit deel van de VS. We gaan terug naar Californië. In de Mojave woestijn is het inmiddels 40+ graden, dus geen enkele reden te bedenken om hier heel lang rond te blijven rijden. Op deze reis, in dit gebied, denk je toch een paar keer aan het Tilburgse stel dat hier een paar jaar geleden omgekomen is. Van de route afgeraakt/gegaan, te weinig water bij zich, autopech, en binnen een dag of zo gestorven door uitdroging. Het is pas goed voor te stellen als je uitstapt bij een tankstation en je voelt de zinderende hitte over je heen rollen. Mede door dat verhaal liggen er een paar gallons water achter in de kofferbak. Overal om ons heen zijn er windhoosjes die heel duidelijk zichtbaar zijn omdat zet het woestijnzand omhoog slurpen. Mooi om te zien, bijna niet te beseffen dat de grote broers van deze dingen in Oklahoma, een eindje verderop, zoveel schade te weeg brengen.
In twee dagen zijn we bij het laatste Nationale Park wat we wilden zien. Het Sequoia Nationale Park. Gelukkig gelegen in de bergen waar het ineens weer een graad of 10 koeler is. En schaduw genoeg natuurlijk bij bomen van 80, 90 meter hoog. Want daar draait dit park om,
de Sequoia bomen, conifeer-achtige giganten. Een bord kondigt het aan 'entering giant forest'. Het aparte is dat het niet allemaal van die reuzen zijn. Daardoor vallen ze des te meer op. Er staan flinke dennen, onze dennen, en dan daarnaast ineens een paar van die flinke jongens, bizar. We lopen natuurlijk ook naar 'General Sherman', de grootste boom ter wereld. Met zijn 84 meter hoogte en een omtrek van 33 meter is ie niet de hoogste of de dikste, maar qua volume is hij de grootste boom ter wereld. Bijna 1500 kubieke meter hout, alleen in de stam. En nog elk jaar groeiend.
Een groot aantal van deze bomen hier zijn ook nog eens 2000-3000 jaar oud. Die stonden hier dus al toen de grote piramides nog gebouwd moesten worden, Rome en Athene moesten nog een grote beschaving worden. Die bomen mogen tegen Jezus zeggen, 'jongen gij zat nog in de luiers toen wij hier al honderden jaren stonden'. Ben niet zo'n zweverig typ, maar zo'n boom moet ik toch effen knuffelen. Van der Gijp zou zeggen, 'Hé, ouwe reus!'
En nou zijn we klaar met de parken, op naar de Big City! San Francisco, de Golden Gate brug, Alcatraz! Dat wil zeggen, op naar Oakland. Ons motel ligt net voor San Francisco, in een voorstadje. Prijstechnisch dingetje, scheelde de helft met motels/hotels downtown San Francisco. En aangezien er toch al 5000 km op de teller staat, kunnen die 20 kilometer per dag er hier ook nog wel bij.
Wat het motel niet in de omschrijving heeft gezet is de buurt waar het in ligt. Begrijpelijkerwijs... Overdag is het al niet de sjiekste buurt van Oakland, 's avonds veranderd ons straatje in een originele gangsta-ghetto en hoerenbuurt.
Ach, als je het 's avonds niet op gaat zoeken, heb je d'r weinig tot geen last van. Ik voel me hier eigelijk nog meer op m'n gemak dan in een Hilton 4-5 sterren hotel, waar misschien nog wel veel grotere boeven zitten.
Toch wil ik nog even nadrukkelijk zeggen dat de VS wel degelijk erg gevaarlijk zijn. Voor ons dan. Donuts bij het ontbijt, de godsganselijke dag de verleiding van dertig, veertig fastfood ketens met hamburgers, taco's, hot-dogs, caramel sundae's, nog meer slagroom-gevulde-met-chocolade-afgewerkte donuts, buffet restaurants voor 10 dollar pp onbeperkt eten.
Levensgevaarlijk! En het is allemaal natuurlijk geen hoogstaande cuisine, bende gek! Maar wel lekker, en veel voor weinig. Eigenlijk hetzelfde verhaal als met die hotels... wij voelen ons dus blijkbaar lekkerder in een buffet restaurant dan in een sjiek sterrenrestaurant.
Zouden we dan toch niet die klasse en stijl hebben die we altijd dachten te hebben gehad... damn! Wat een zelfreflexie zo op het eind van deze wereldreis.
San Francisco dan. Een ge-wel-dige stad. Niet alleen de bekende 'landmarks' zoals de Golden Gate brug, Alcatraz en de Transamerica wolkenkrabber. Maar de hele sfeer. Als je net als ons vanaf Oakland over de Bay Bridge (een andere, nog grotere brug) San Francisco nadert doet het Zuid-europees aan. Achter de wolkenkrabbers van het Financial District liggen de pastelkleurige huizen op en tegen de heuvels aangekleefd, het deed ons in eerste instantie aan Marseille denken.
We hebben er vier dagen rond gereden en gelopen, het is er heerlijk. Koud, dat wel, als je van het binnenland af komt. De Pacific blaast steevast een koud briesje over San Francisco, en geregeld mist of mistflarden waardoor de heuvel Twin Peaks (prachtig uitzicht over SF), de Golden Gate en Alcatraz een mysterieuze sfeer krijgen. Dit is een stad die je moet beleven. Gewoon wandelen langs de pieren (pier 39 met zijn restaurantjes, toeristisch vermaak en z'n kolonie zeeleeuwen), rijden door de 'streets of San Francisco' met zijn heuvels waardoor je overal wel weer een of ander mooi uitzicht hebt, de schitterende houten Victoriaanse huizen bekijken die je door heel de stad tegenkomt. Marketstreet met heel veel zwervers! en op Union square in de zon mensen kijken.
Oh, en Alcatraz, zeker doen! Van te voren boeken op internet is aan te raden want het is er druk en toeristisch, maar toch zeker de moeite waard.
Door de heuvels van San Francisco is het autorijden al een belevenis op zich. Straten met een hellingspercentage van 30 of meer. Als je hier parkeert en je deur zit aan de hoge kant van de helling ben je bang om je deur te hard dicht te gooien waardoor de auto als een dominosteentje om kan kantelen. Deze stad staat met stip bij onze favoriete steden. Minpuntje: om vanaf een uur of vier de stad uit te komen. Alles en iedereen moet dus over één van de bruggen. Wij staan elke dag een uur in de file voor de Bay Bridge.
Tot de laatste dag, want dan zijn we het beu en pakken de bus en metro.
Wij gaan ons vanuit hier opmaken voor de rit terug naar Los Angeles, en dan Nederland.
Tot snel.
XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
