Stoppen op je hoogtepunt.

Sorry, sorry, sorry, even van de radar af geweest. Dus hier wat achterstallig onderhoud. Hoog tijd voor weer een verslagje over de reis, ik kreeg al her en der commentaar dat het lang duurt. Maar er is hier ook zoveel te zien dat we 's avonds blij zijn als we ons motelbedje zien.
En redelijk knock-out vroeg in slaap vallen. Vanaf dag één wordt bevestigd wat we vorig jaar na twee maanden concludeerden, we vinden de VS een geweldig land. Maar toen dus het oostelijke deel, nu het westelijk deel verkennen.

Los Angeles is totaal anders dan New York. Het is de tweede stad van het land, maar waar in New York de ruimte beperkt is en de gebouwen de lucht in gaan, was hier aan ruimte geen gebrek. Alleen is het
zo'n uitgestrekte stad geworden dat je hier te voet niks begint. Dit is een echte autostad, doorkruist met snelwegen. Je rijdt van attractie naar attractie en als je daar dan eenmaal bent is het er wel mooi, lieflijk of leuk. Neem nou de Mulholland drive. Een kronkelige weg die over een bergrug gaat en de San Fernando Valley van Hollywood en LA scheidt. En die geweldige uitzichten op levert.
Drie dagen hebben we voor LA gepland. Hollywood met zijn walk-of-fame, Santa Monica Beach, Downtown LA, een klein kerkhofje waar het gehalte hollywood sterren erg hoog is. Marilyn Monroe ligt er bv en het graf naast er is leeg, maar gereserveerd voor Hugh Hefner. En dat kan nooit lang meer duren, denk ik. Maar ook Frank Zappa, Roy Orbison, en Farrah Fawcet zijn van de partij. Eigenlijk weer een walk of fame, alleen wat ingetogener.

Maar de top attractie van LA, voor ons althans, wordt toch wel de Universal Studio's. We zijn helemaal niet zo van de pretparken maar omdat hier zoveel klassiekers in film en tv vandaan komen gingen we in ieder geval voor de studio tour. Met een tram langs de tientallen studio's en filmset's waar het allemaal wordt opgenomen. The Mummie, Jaws, Fast & Furious, King Kong in 3D, zelfs het Bates-motel uit Hitchcock's klassieker 'Psycho'. Echt te veel om op te noemen en hartstikke leuk. Maar de andere attracties 'doen' we toch ook maar en bij elke attractie of show worden we jonger. In het house of horrors stappen we nogal sceptisch naar binnen, en komen vrolijk buiten.
Na de Shrek 4-D film is de stemming nog beter en na de virtuele achtbaan van de Simpson's moeten we ons echt in houden om niet van attractie naar attractie te rennen als een stel blije 8-jarige kindjes op schoolreisje.
Het mooiste wordt blijkbaar voor het laatst bewaard, de nieuwste attractie: the Transformers 3D ride. Een mix van een achtbaan en een 3D film, waardoor je echt ín de film zit maar het karretje waar je in zit gaat ook behoorlijk te keer.
Echt waanzinnig gemaakt! Het loopt tegen vijven, waardoor de wachtrij nog maar 10 minuten is dus we sluiten meteen weer aan. Nooit gedacht dat ik dit zo leuk vond. Het kaartje was 80 dollar per persoon, maar het was het elke dollar waard. En het allerleukste is dat we met dit kaartje het hele jaar gratis naar binnen mogen. Aangezien we toch een dag of twee in LA terug komen straks, heel fijn!

Drie dagen LA is genoeg voor nu, zeker omdat het met 23 graden nog niet echt strandweer is. We trekken het binnenland in, naar de hitte van Nevada, naar het maffe Las Vegas. Op weg ernaar toe hebben we nog één overnachting in Barstow. Een plaatsje midden in de woestijn en vooral bekend vanwege de route naar Las Vegas. Duidelijk een tussenstop plaatsje. Ook loopt hier de route 66 doorheen. Die we dan ook maar een eindje meerijden. Dat die in Chicago start wist ik nog wel ergens van, maar dat ie in LA eindigd was iets waar ik niet van op de hoogte was. We zagen het toevallig toen we op de Santa Monica Pier liepen. Nou, niet helemaal toevallig, want daar wordt nogal wat aandacht aan geschonken op die plek. Dat het het eindpunt van de legendarische route 66 is. Jolan vraagt waarom die snelweg dan eigenlijk zo legendarisch is. Ja, waarom eigenlijk? Geen flauw idee. Spontane mythevorming door de jaren heen?

Voor ons is dit de eerste keer in het Westen van de VS. En waar LA al verrassing was, wordt het dat meer en meer als we echt op pad gaan. De Mojave woestijn, de bergen, indrukwekkende landschappen vol leegte en ruimte. Tot daar, na de zoveelste pas over te zijn gereden, in de verte ineens Las Vegas opdoemt. Wat van ver nog een normale skyline van een gemiddelde Amerikaanse stad lijkt, blijkt als we Las Vegas boulevard, the Strip, oprijden, een totale idioterie te zijn van Mega hotels/casino's.
Hotels in de vorm van half nagebouwde steden, Parijs, New York, Venetië. Of het middeleewse kasteel Excalibur, het chique Bellagio en het overdreven Ceasar's Palace. Het hotel waar wij twee nachten
hebben geboekt heet Circus Circus. En het thema, de rode draad van dit hotel is verrassenderwijs, het circus. Wie had dat nou gedacht zeg. Het grappige van Las Vegas is dat het eigenlijk een vrij
goedkope stad is. Hotelovernachtingen, ontbijt-/lunch-/dinerbuffetten, bier/drank. Het kost allemaal relatief weinig. Het enige wat ze willen is dát je komt en een hoop cash in die casino's achterlaat.
Wat heel erg jammer is voor hun dan, want wij komen echt alleen om de gekte te zien. Om te louwe, om het mar eens op z'n Tilburgs te zeggen. Even serieus, wij kunnen niet gokken, kennen de spelregels van dobbelen en poker niet. En zelfs van roulette is ons niet helemaal duidelijk wat de kansen/uitbetaling zijn.
En om een beetje wezenloos op een knop van een automaat te drukken, mmwha, nou nee. Oké voor de vorm gokken we wat, en je gelooft nooit wat er gebeurd?? Niks gewonnen! Maar verder vermaken we ons hier weer prima. Neem nou het dinerbuffet bij The Fremont. Een hotel/casino gelegen aan Fremont avenue, downtown Las Vegas. Voor 13 dollar pp zijn we onder de pannen. Inclusief drinken.
En natuurlijk eten we te veel en te snel (net als tijdens een gourmet-avondje, zeg maar gourmet-uurtje) maar lekker is het wel. Trouwens toch een absolute aanrader de Fremont-experience. Die bewuste straat in het oude centrum hebben ze een aantal jaren geleden opgepimpt omdat iedereen naar de strip ging. Ons inziens goed gelukt. Het hele gebeuren is goed lopend te doen (de strip totaal niet, ja telkens stukjes ervan), en zeker 's avonds is het een maffe geluid- en lichtshow. Verschillende bandjes voor de muziek en ontelbare lichtjes in het dak die de straat overkapt voor een lichtshow. Daartussen de casino's en winkeltjes en als je wilt kun je boven de helft van de straat ingesnoerd in een kabelbaan sjezen.

Van Las Vegas naar Williams. Een klein stadje die het van twee dingen moet hebben. Het ligt aan route 66 en het wordt als uitvalsbasis gebruikt voor tochten naar de Grand Canyon. Want dat is ons volgend doel. Op de route ligt net na Vegas nog de Hooverdam de Colorado rivier tegen te houden en zo miljoenen Amerikanen van water en elektriciteit voorziet.
We hebben er ooit eens een docu van op tv gezien en wilden, nou we er toch zijn, het ding dan ook maar in het echt gaan bekijken. Je kunt er van een brug naar kijken, je kunt erover heen lopen, maar je kunt ook een excursie boeken naar de waterkrachtcentrale en de excursie naar het binnenste van de dam. Wij doen na de passiviteit van Las Vegas eens gek en boeken ze alle twee. En ja, dan vliegen de komende twee uur de superlatieven je om de oren. Grootste dit, meeste dat, kortste zus, langste zo... En vaak word ik bij zo veel overdreven getallen een beetje wantrouwig, hier niet. Het ding is zo gigantisch, ik geloof het allemaal. En vind het nog eens hartstikke mooi en knap ook. Zo, daar zullen ze vast heel blij van worden daar bij die Hooverdam, dacht ik zo.

Na de Hooverdam komen de écht mooie landschappen van Arizona. Het heeft geen zin het te omschrijven, zelfs niet om er foto's van te laten zien. Wij hebben het nog nooit gezien en voor mezelf kan ik alleen maar zeggen dat ik hier heel gelukkig van word. En Jolan is het er mee eens... Dit is voor ons het ultieme gevoel van vrijheid. Door deze magische landschappen rijden met zo nu en dan snoeihard de mp3 op de radio aangesloten.
Dwars door de woestijn met 'Galvanize' van de Chemical Brothers keihard door de speakers. Of kronkelend een berg op met de vioolmuziek van Schindler's List. Als het waar is dat je altijd op je hoogtepunt moet stoppen, zouden we nu á la Thelma en Louise een ravijn in moeten rijden, wat hier vlakbij is opgenomen. Maar hoe kun je dat nou doen als je nooit zeker weet dat het morgen niet nóg mooier wordt. We blijven dus lekker op de weg.

Het vervolg van dit achterstallige onderhoud volgt snel. Morgen/overmorgen. Kap er nou mee want morgen weer vroeg op. Lange dag in m'n eentje hiken door het Arches National Park, onbegrijpelijk maar slanneke houdt niet zo van hiken.

Tot snel.
XXX