Eindelijk m'n Gumbo.

11 mei The Ambassador, Tchoupitoulas Street, New Orleans.

We worden om 7.00 wakker. Na het hotel in Miami Beach was dit het eerste hotel waar we overnachtten, na verschillende motels te hebben gehad. We hadden hiervoor gekozen omdat het downtown New Orleans was en dat is toch wel lekker als je uit de kroeg rolt. Maar dan hebben we hiermee ook meteen wel de pluspunten gehad wat betreft dit hotel. Zelfs geen handdoeken-origami op het bed.

Het is gesitueerd in een 19e eeuws pakhuis met muren, ik denk, gemaakt van peperkoek of materiaal wat nog meer geluid doorlaat. Ik zal de details besparen, maar het was wel duidelijk wanneer de buren in kamer 270 een grote of een kleine boodschap moesten doen.
We lagen zoals gewoonlijk rond een uur of negen, tien op bed. En terwijl ik nét op het punt stond in m'n eerste REM-slaap te schieten kwamen de buurtjes thuis. Zo rond een uur of 1.00, hé gezellig! Alleen niet met zijn tweeën, maar met het hele reisgezelschap van zo'n man of 20 werd er in kamer 270 nog een afzakkertje gepakt. Overdreven, cheerleader-achtige, Amerikaanse bimbo's gooide de ene "Ooh My Gosh!!" na de andere eruit. Lang verhaal kort: Johnny-geïrriteerd-oordopjes-geen succes-aankleden-lobby-telefoontje-rust. Het gezelschap taaide af en rond 3.00 uur was de rust wedergekeerd.


's ochtends toch dus weer rond 7.30 wakker en op naar de ontbijtzaal. Net voor ons was een reisgezelschap van zo'n 30 65-plussers aangeschoven aan het ontbijt. Al vrij snel was duidelijk dat net zoals ik, ene Joanne, vandaag jarig was want het Happy Birthday Joanne werd ingezet. Ik gezellig meezingen, Jolan me meewarrig aankijken. Ik zeg 'r nog wel dat we niet gaan zeggen dat ik ook jarig ben want op nuchtere maag zit ik niet te wachten op felicitatie's van zo'n 20 bejaarden vrouwen. God betert valt er een kunstgebitje in mijn bordje Kellog's.


Het tochtje met de Natchez, de raderboot, valt letterlijk in het water. Om half twaalf zou ie vertrekken en om half elf begint het te regenen. We hebben niet zo'n zin om achter glas een druilerige Mississippi te zien. Dan maar een vroege lunch, en eindelijk kan ik m'n langverwachte gumbo bestellen. Smaakt heerlijk, maar de regen stopt voorlopig niet meer. We gaan rond een uur of één terug naar het hotel en terwijl Jolan een uurtje slaap terugpakt, ga ik een uurtje het ieniemiene fitnesszaaltje in (tweede pluspuntje van dit hotel). Ik kan er in ieder geval alles doen wat ik bij Health city ook zou doen.



Jolanda vraagt of ik al iets mis van thuis. Sowieso liepen we de deur niet plat bij familie en vrienden en via Skype spreken we sommige personen nu meer dan normaal. Dus zonder politiek correct te hoeven zijn zeg ik dat ik niks mis. Niet het voetbal, niks op tv, niet het oeverloze gezwam van politici in verkiezingstijd, niet het weer ;-) , niks. Zij ook niet. Als het een normale vakantie van twee weken was zouden we nu al aan het aftellen zijn.


Voodoo staat hoog in het vaandel hier in New Orleans. Mochten er mensen zijn in Nederland die iets ongewoons bemerken de laatste tijd, bij zichzelf of in hun omgeving, laat dit dan even weten hier... Geloof niet zo in Voodoo maar ben toch benieuwd.


's avonds eten we bij O'Paddy's, een ierse pub / restaurant. Nog meer Creoolse/Canjun keuken. Jolan Shrimp creool, ik een Red Jambalaya, ik het lokale bier Abita (amerkleur, ale, smakend naar... bier), Jolan een Hurricane. Iets met rum, grenadine en "O'Paddy's secret Ingredient". Op het glas staat hoe het zelf te maken: - rum, grenadine en O'Paddy's secret ingredient. O'Paddy heeft duidelijk een bepaald gevoel voor humor.

Megan, de serveerster, geeft ons een tip waar de locals op stap gaan. Net buiten het French Quarter ligt Frenchmen Street. Waar volgens haar de echte Jazz/Blues bands spelen en waar het er net wat minder achterlijk aan toe gaat. Omdat wij niet achterlijk zijn lopen we daar eens naar toe.

Zonder de pretentie dat we verstand van muziek hebben, zien (en horen) we in The Spotted Cat Music Club het verschil ook wel. Het is hier een stuk rustiger en de band is tof.
Jolan gaat aan de cointreau en dat wil zeggen dat het goed is. Op de wc sta ik oog en oog met een deur en een wand die volgekalkt zijn met spreuken, teksten en dronkemans onzin. Doet me met Weemoed toch ergens aan denken.
Na nog een gezellig onderonsje met drie oudere lokale alcoholisten zoeken wij ons fijne hotelletje weer op. Lam?, nog nét niet.



12 mei New Orleans - Jackson. 303 km.

Na het ochtendtafereel zoeken we onze Malibu op. Ik verontschuldig me bij 'm dat we 'm gisteren helemaal alleen hebben gelaten. Ik zeg tegen Jolanda dat we de Malibu ook een naam moeten geven. Zij zegt "doe nou maar open, halve zool". De trend is gezet voor een fijne rit.

We rijden na een uurtje of anderhalf Mississippi weer in en na nog een anderhalf uur zijn we in Jackson. Eindelijk weer een gewoon onpersoonlijk, 13-in-een-dozijn motelletje. We komen tot de conclusie dat we toch meer naar white trailer trash neigen dan naar high society.

Morgen rijden we naar Memphis, waarna we op maandag "The King" gaan zien!

Tot snel
XXX