Katrina en Henk 't handdoekenhondje

9 mei. Panama City Beach - Moss Point 303 km

We checken uit en krijgen netjes onze 20 dollar borg terug. We laten Panama City Beach voor wat t was en rijden via highway 90 verder westwaarts. We komen steeds beter in ons ritme, het is al 8:00 voor we in de auto zitten... Toch is het lekker zo vroeg op pad. Het ontbijt was niet inbegrepen vanochtend dus stoppen na een uurtje rijden bij een Starbucks voor koffie.

Goed en wel een half uur daarna volgt de mij inmiddels bekende én eveneens redelijk irriterende vraag: of we kunnen stoppen want ze moet heel erg plassen? Had ik van te voren geweten dat ik een 8000 km lange autorit ging ondernemen met iemand die een blaas heeft ter grootte van een mandarijntje dan had ik er serieus nog eens goed over na willen denken.

We rijden de eerste staatsgrens over en zitten in Alabama.Een kilometer of wat na de grens volgt een Tourist Information Center. Prima geregeld, gratis koffie, gratis plattegronden, info, een heel ruim opgezet picknickpark. Deze resting area's zijn 24 uur beveiligd dus ook voor truckers ideaal. Toiletten perfect bijgehouden. En nergens, maar dan ook nergens een streepje graffiti. Het voegwerk in een muurtje is bij ons in Nederland nog niet droog of het is al ondergekalkt door een of andere wannabe-graffiti- artiest met lettertypes die ik niet eens kan lezen.
Het is echt niet dat alles hier perfect is en bij ons niet. Politiek, buitenlandsbeleid, hypocrisie, vrijheid van geloof. Geef mij maar Nederland, maar veel praktische dingen hier zijn echt goed geregeld.


D'r liggen hier wel opvallend veel reststukken van banden langs de weg. Een lichte paniekaanval overvalt me. Stel dat... kan ík een wiel verwisselen, hebben wij überhaupt een reservewiel bij? Hebben we een krik bij ons? Ik heb twee linkerhanden, ik ben al blij als ik een lamp verwisseld heb zonder electrocutie. Ah dan bellen we de wegenwacht wel, diep ademhalen...
Bellen, waarmee? we hebben geen telefoon alleen een AH prepaid ding, welke wegenwacht.. 911 bellen lijkt me ook overdreven.
Relax, d'r stopt wel iemand die kan helpen. Ja, Tristan van der V., Anders Breivik, die stoppen dan...
"wat ben je stil" vraagt ze, oh niks... ik moet alleen ontzettend plassen.

Kort stukje Alabama, dan de staatsgrens over en we zitten in Mississippi. Ik vind het wat veel s-en, i's en p's van het goede, maar het zal wel. Weer het Tourist Office Center in, en in Mississippi is het Tourist week. In het center staan deze week ook stalletjes waar je gratis popcorn, koekjes en zelf's Gumbo kan krijgen. Wij zijn niet zo van het schooien, maar de lokale soep met rijst ruikt erg lekker, dus ik stap erop af en vraag of ik een kop van d'r Gumbo mag. Heeft ze het net bijgevult en het moet nog op temperatuur komen, sorry dus.
"witte wegge kunt meej oewe gumbo" zeg ik met m'n vriendelijkste gezicht op z'n Tilburgs. Heerlijk als ze je toch niet verstaan.

Buiten komt een wat oudere man op me af en vraagt of ik dezelfde ben van vanmorgen bij de Holiday's Inn in Destin. No sir, zeg ik vriendelijk. "You look very familiar". Een volhouder dus... Ik zeg 'm nog een keer dat ik 't niet was. Ik vind het een beetje zielig want ik zie dat ie aan zichzelf begint te twijfelen. De seniele oude man loopt verder. Als we wat later de auto instappen, stapt ie net na ons ook in. "Hé die vent was vanmorgen ook bij de Starbucks" zegt Jolanda... Ik stap maar uit en klop op z'n raam, zeg 'm dat Jolanda hem ook herkende, hij is door het dolle heen van vreugde.

Hier aan de Golfkust zijn 7 jaar na orkaan Katrina nog steeds de littekens zichtbaar en hoorbaar. Op de radio spotjes van advocatenkantoren om te melden als je een claim hebt of afgewezen bent. Nabij Moss Point hebben ze van ontwortelde bomen beeldhouwwerken gemaakt. En waar voor de rest in het zuiden trailerparken met ouwe caravans de armoede tekenen, staan vanaf Mississippi overal gloednieuwe huizen/huisjes.

Moss Point, de Shular Inn. Perfect motel, modern en als we de deur open doen zie ik voor het eerst, speciaal voor mij, een met handdoeken gevouwen beestje op bed, met een snoepje ervoor en een welkomkaartje. Ik schiet toch wel vol van dit, dit,.. laten we het een hondje noemen. We dopen het Henk het handdoekenhondje. Het lijkt wat op een oud collega van me. Het leed is echter niet te overzien als Jolanda een koffer ietwat bruusk op het bed zet en het handdoekenhondje onthoofd. Ik probeer het nog te redden maar in geen velden of wegen krijg ik een hondenhoofdje van het handdoekje gevouwen. Het lijfje is er nu ook ver aan en twee minuten later pleur ik de handdoekjes geirriteerd in de hoek. Wij hebben ons best gedaan, maar de liefde moet wel van twee kanten komen.

We merken op dat de wekkerradio én de magnetron allebei een uur verkeerd staan. Ik zeg dat ze nog niet op zomertijd zijn gezet, tot Jolanda een helder moment heeft en we misschien weer in een andere tijdzone zijn beland? Navraag bij de balie blijkt van wel. Daar gaat ons ritme weer, bedankt Mississippi...

Moss Point is een klein plaatsje met zo'n 15000 inwoners. Na heerlijk te hebben gegeten bij San Miguel's hacienda (T-bone steak en Jolan fajita's met garnalen) lopen we nog even door het plaatsje en het doet echt lekker zuiders aan met van die mosbaarden in de bomen en een schots en scheef kerkhofje.



10 mei Moss Point - New Orleans 170 km.
6:15 op!, ontbijt: eerste motel met eieren en worstjes, we zijn blij. Koffie: goed. Omroep Max Vakantieman, dit motel krijgt van ons een dikke 8 hoor!

Enkele km's na Moss Point ligt het Mississippi Vietnam Veterans Memorial. We stoppen er, en op een relatief klein terreintje wordt je heel snel op de zinloosheid en triestheid van alle oorlogen getrakteerd. Niet alleen uit de Vietnam oorlog, ook uit WO II, de Korea oorlog en de burgeroorlog liggen er Mississippi's dappere, jonge mannen begraven. Een enkeling posthuum gedecoreerd met een Medal of Honour "wegens uitzonderlijke moed en blablaba voor het vaderland."

We rijden verder...

De interstate 10 op en na een uurtje rijden we onze vierde staat in: Louisiana, the Pelican state. Nog maar 46 staten te gaan.

Lange bruggen over brede rivieren, tot we op een hoge brug rijden en in de verte New Orleans opdoemt. Indrukwekkende skyline met de Superdome op de achter- en de Mississippibrug op de voorgrond. De wegen eromheen zijn stikdruk.

Het lukt uiteindelijk om er te komen en een uurtje later lopen we nietsvermoedend het French Quarter in. Als de VS al maf waren, is dit het toppunt van maf. Hier loopt echt van alles rond, met drank in de hand over straat. Live bands in verschillende kroegen. Alles tegen een achtergrond van 17e eeuwse franse architectuur en de trage brede Mississippi rivier.

Niet gedacht dat dit ook kon in dit overgeregiseerde, gecontroleerde land. Superrelaxed...

Morgen even niet rijden. Met zo'n klassieke raderstoomboot de Mississippi op en 's avonds op m'n verjaardag lam worden bij de mafkezen in het French Quarter. Soort zoekt soort....

XXX