Schenectady en Poughkeepsie

27 mei albany - falmouth 360 km.

Met een leuk ritje voor de boeg vertrekken we uit Albany. We komen langs opvallend veel Nederlandstalige plaatsnamen. Kinderhook, Verheesville, Rensselaer. Gisteren kwamen we zelfs langs Amsterdam én Rotterdam. Verder hebben we de laatste dagen al Rome, Verona en Barcelona voorbij zien komen. Van die ouwe immigranten kun je veel zeggen, in ieder geval niet dat ze heel origineel waren in het naamgeven van d'r kolonies.


Nog een keer op het risico dat het vervelend wordt, maar ze zijn over het algemeen hier zo ontzettend aardig. We hebben gisteren weer eens in de bus gezeten. En nét zoals in Miami en New Orleans zijn de buschauffeurs in Albany zeer behulpzaam en vriendelijk.

Waar hun Nederlandse collega's nogal eens hooghartig wijzen op het feit dat je niet in kunt stappen want de bus staat al een meter voorbij de bushalte, stoppen ze hier als ze iemand aan de overkant van de straat zien zwaaien die er nog even in wil. En dan zijn ze in de verste verte niet bij een halte.

Onze buschauffeuse gaf meer dan duidelijk aan waar we eruit moesten op onze vraag waar het park was. Op de terugweg treffen we d'r weer en "take a seat", laat maar zitten die drie dollar. Een paar straten verder wijst ze er nog even op dat als we aan het sightsee-en zijn, dat we dát daar en dat daar zeker niet moeten missen.
De buschauffeur op de terugweg naar ons motel stopt voor een kruispunt, geeft de klant waar ie mee zat te kletsen een paar dollar en die gaat vervolgens een fles sprite voor 'm halen bij een 7-eleven op de hoek. En 4 minuten later zijn we weer weg.
Kijk verwaande chagrijnige buschauffeurs, zo kan het dus ook... (en niet alleen bij een cup DD, die er dan nog net wel in mag). Tot zover even een kleine persoonlijke frustratie. En dan heb ik het er niet over dat ikzelf cup DD zou willen, maar wel dat ik niet in mocht stappen, afijn...



We rijden inmiddels langs Troy, en ik begin haast automatisch het gelijknamige liedje van Sinead O'Conner te zingen. Gelieve het begrip zingen ruim op te vatten... Het brengt ons wel op het idee om te proberen bij elke plaatsnaam die we zien een liedje te zoeken.
"Boston..." we besluiten het spel te verruimen met bandnamen. "Massachusetts", ik geef op, Jolanda komt een nummer van de Bee Gee's .Ik probeer het wederom te zingen, ditmaal op dezelfde toonhoogte als de originele zangers. Ik stop voordat we Carglass moeten bellen. Dan volgen de plaatsen Schenectady en Poughkeepsie. We verdenken de Amerikanen ervan vals te spelen door plaatsen op de borden te zetten die helemaal niet bestaan en stoppen met dit spel. Het was sowieso al een stom spel...

We zijn in Massachusetts, na Pennsylvania en New York de 12e staat. Wél jammmer is het verval in Tourist Information Centers. Waar we in Mississippi en Alabama nog gratis koffie kregen en onze naam in een boek mochten schrijven, werd het in Noord-Carolina en Virginia al minder (geen koffie/geen namenboek). Sinds Pennsylvania hebben we geen informatiecentrum meer gezien. Toch jammer. Maar we moeten nog naar Washington DC, dat kaarten we daar wel aan. Eigenaardig overigens, we hebben ze nog gemaild voor we vertrokken maar ze hebben nog niks van zich laten horen, Michèle en Barrack.

Na een grote brug zijn op Cape Cod, en even later checken we in bij het Mariner Motel. Lekker drie dagen relaxen aan zee, het weer is opperbest, het motel heeft zelfs een zwembad en de dorpjes en huizen zijn sfeervol. Het zou allemaal zo op een schilderij van Hopper kunnen.

We lopen naar het strand voor een uurtje zon om wat kleur op te doen, want we willen zéker niet dat ze ons in Nederland in gaan lopen, haha.


's avonds bij de lokale italiaan een goeie pizza op. Het was heel even angstig afwachten maar de pizza had een dunne, knapperige bodem en niet de dikke, kleffe, zachte bodem waar ze hier in de VS nogal dol op schijnen te zijn. Wij dus weer dolgelukkig naar het motel waar het feest tot in de kleine uurtjes werd voorgezet.


28 mei Falmouth, Cape Cod.

Memorial day, nationale feestdag. Druk op het schiereiland. Van chauvinisme zijn ze al niet vies, vandaag zijn de stars-and-stripes helemaal niet te tellen. Sommige hebben de berm voor het huis ook maar volgeplant met kleine vlaggetjes. Ik ben bang dat als ik er maar één uittrek, ik voor minimaal 3 dagen vast zit. "you have the right to remain silence...", -maar officer, ik wilde alleen maar een vlaggetje...

Het favoriete klusje in en om het huis hier in de VS, is volgens ons, grasmaaien. Het dorpje kan nog zo uitgestorven zijn, d'r zit altijd wel één iemand op zijn volautomatische grasmaaier wezeloos rondjes te draaien.

En we zijn er inmiddels ook achter waarom dorpen vaak uitgestorven lijken, ze zitten met zijn allen bij het favoriete tíjdverdrijf. En het favoriete tijdverdrijf is volgens ons de "flea market en/of garage sale". Het is koninginnedag, maar dan op micro-niveau. En elke dag. En met nog ouwere troep... Serieus, overal tref je het, gewoon de garage open en alle zooi op de inrit geschopt. Of net wat georganiseerder in een aftands schuurtje met wat stalletjes. We zijn er bij twee gestopt, en het is dat we maar 25 kg mee mogen nemen in het vliegtuig, anders was toch zéker het fitnesstoestel waarop Arnold Schwarzenegger in 1969 zijn allereerste biceps curls heeft verricht mee naar Curacao gegaan.

We spreken af niet meer te stoppen voor de flea market. We zijn veel te bang toch in de verleiding te komen.


De fles rosé die we in gedachte hadden voor bij ons privé zwembadje wordt ons op ouderwets hypocriet amerikaanse wijze door de neus geboord. Álle winkels zijn open, behalve de liqourstore's. En op álle supermarkten hangt bij de ingang: Memorialday, we sell NO beer and wine...
Dus alle commercie mag wel doorgaan, maar uit een of ander respect wat aan ons begrip voorbij gaat mag er geen drank worden verkocht. Dan maar met een diet-pepsi in het zonnetje, ok mooi....

Tot snel
XXX