giro 555, houdt de aktie in de gaten!

19 juni Raleigh - Anderson 500 km

Een roadtrip is geen roadtrip zonder zo af en toe wat serieuze stukken road. En vandaag ook weer een kleine 500 km op de route. In twee dagen tijd dus zo'n duizend kilometer naar het zuiden afgezakt, wat ook wel de goede richting is als we 30 juni de auto in Miami-Beach in moeten leveren.

Soms hebben we het gevoel gehad dat we op bepaalde plekken misschien wat langer rond hadden willen blijven hangen, maar aan de andere kant is deze manier van reizen (de roadtrip,rijden-steden-véél zien) ons meer dan goed bevallen. Het zal ook wel aan de auto en de wegen hier hebben gelegen.


Ik heb in ieder geval al op google maps gekeken hoever het is om van Chicago, een stuk route 66, Mount Rushmore (die berg waar 4 presidenten zijn uitgehakt), naar het zuiden af te zakken, via Las Vegas, Grand Canyon, LA, dan langs de Pacific naar Seatlle te rijden. Wat blijkt: een kleine 8000 km maar. Dat terwijl we nu al op de 9000 km zitten en we moeten nog terug naar Miami. Pest is alleen: wanneer en wat moeten we dan schrappen. Want al die andere landen op ons lijstje staan er ook niet zomaar op.

Briljant idee, ik zal binnenkort een rekeningnummer openen waarop gestort kan worden! Help-Johnny-en-Jolanda-langer-wegblijven. Voor iedereen een win-win situatie, want zo gezellig waren we natuurlijk toch al niet...

Tot zover het commercieële gedeelte.

Hoe zuidelijker we komen, hoe meer de goeie rockstations terug op de radio schijnen te komen. Vanaf Washington, alleen maar goeie muziek gehad. Queen, Pink Floyd, Heart, U2, heel moeilijk om dan niet effe het gaspedaal verder in te drukken. Zon, schitterende luchten, drie banen asfalt zo goed als leeg, links en rechts bomen volgegroeid met klimop en dan Kansas, Dust in the Wind...'just a drop of water in an endless sea, All we are is dust in the wind' Je zou er bijna over na gaan denken.

En ik kan het tussenstuk zo goed meefluiten hé... vind ik....

In Anderson komen we in een perfect motel (Microtell) aan. Voor één keer staat Jolan d'r bij als we inchecken, en prompt krijgen we de gehandicaptenkamer. Toeval? Laten we 't er maar op houden. Desalniettemin, best lekker die ruime wc/badkamer. Geen bad (gaat over het algemeen niet zo lekker met een rolstoel) maar een open douche met zitje. Ik heb in ieder geval zo'n drie kwartier lekker onder de douche gezéten. Beetje wezeloos voor me uit zitten staren... heerlijk!

Overigens wel beseffend hoe gelukkig je toch bent dat je er niet standaard op aangewezen bent.

Nog een verrassing, het zwembad. Met 34 graden natuurlijk erg welkom. En 's avonds nóg een keer dolblij met een perfect gebakken steak bij de buurman, restaurant 'Fatz'. Geen hoogdravende memorials of musea en toch kan het leven zo mooi zijn.



20 juni Anderson - Atlanta 180 km.

De motels/hotels zijn de laatste week bovengemiddeld. Deze ook, het Castelberry Inn & Suites. En nog wel downtown Atlanta. Zelfs een fitness zaaltje, en ik ben na aankomst meteen een uurtje zoet. Één loopband en twee krachttoestellen, waarvan er één kapot is, maar da maakt nie uit. Op de ene die het wel doet kun je van alles...

Opgefrist en wel lopen we het hotel uit op weg naar het echte centrum en na 200 meter valt al het besluit om in dít bushokje te gaan wachten en niet verder meer te lopen. Zo verzengend hebben we het nog niet gehad. En de buurt is ook niet je-van-het...

Downtown begint de Martin Luther King trail. Het wordt misschien wat veel Martin Luther King, maar ik vind van niet. We zijn allebei erg geïnteresseerd in geschiedenis, voornamelijk vanaf de tweede wereldoorlog. En zeker ook in de jaren 60 met de strijd voor gelijke burgerrechten van Afro-Amerikanen, waar MLK zo'n rol in heeft gespeeld. Sowieso diep respect voor mannen als Ghandi, King, Mandela. Zo'n onrecht dat je wordt aangedaan, en zo vredelievend blijven. Ik zou het niet kunnen ben ik bang. Ben toch meer van oog om oog, tand om tand...

Atlanta is de plek waar ie begraven ligt. Naast de kerk, waar hij (en zijn vader en zijn grootvader) predikte. De Ebenezer baptist church. We zijn op de plek geweest waar ie is vermoord. We zijn bij zijn memorial geweest in Washington. Dus deze plek kon niet achterblijven.

De kerk is mooi, z'n graf is indrukwekkend, zeker met de spreuk erop. Maar we vragen ons wel af wie er op het idee is gekomen om 'm in dit kikkerbadje te leggen... raar.


21 juni Atlanta.

Tweede dag Atlanta. We hebben besloten het eens rustig aan te gaan doen hier. Op ons gemak lopen we naar het park dat opgeknapt is voor de olympische spelen van 1996. Er is een plein met allerlei fonteinen die uit de tegels omhoog spuiten. Dit deel van het park is bezet door een klein leger kinderen dat hier verkoeling zoekt. De verleiding is erg groot in deze hitte maar om nou als enige 41-jarige ertussen te gaan staan is raar. Zelfs ik besef dat. Bovendien waren we op weg naar 'The World of Coca-Cola'. In 1868 hier in Atlanta begonnen door een apotheker, ene Pemperton, en niet onsuccesvol uitgebouwd tot een limonade-fabriek van enige omvang. Ooit hebben we in Dublin de Guinness brouwerij bezocht, wat hartstikke leuk was, dus we dachten dit gaan we ook doen...

...En dat waren dan 34 dollar entreegeld die we beter aan, noem eens iets geks, Guinness-bier hadden kunnen spenderen. Twee van de zeven 'attracties' kunnen worden geclassificeerd als geinig, de overige vijf als 'jammer' of 'als ik niet in een fontein mag spelen, ben ik hier ook te oud voor'. Bijvoorbeeld met de 2 meter hoge coca-cola ijsbeer op de foto. Nee, dank je. En toch waren er genoeg volwassen die dat wel deden. De ijsbeer kon lachen, bewegen, handjes schudden, met zijn ogen knipperen. Toch konden we ons niet aan de indruk ontrekken dat er iemand in een ijberenpak zat.

- Jim, wat doe jij eigenlijk?
- eh, ik werk bij de Coca-Cola.
- maar wat dan precies?
- eh... ik zit in een...uh, uh... ik ben eigenlijk een soort manusje van alles...

Snap ik Jim!

Wat wel leuk was: de 4D!-film. Een 3D film met als extra dimmensie nog een bewegende stoel, geur- en watereffecten, en tot slot de proefzaal. Pilaren waar omheen in totaal 60 verschillende merken konden worden getapt van frisdranken die Coca-Cola op de markt brengt. Japanse fanta, Tanzaniaanse sprite, Chileens rootbeer. Voor 90% te omschrijven met het woord Gadverdamme, maar wel grappig.


De rest van de dag hangen we kotsmisselijk van de rare frisdranken op een bankje in het park om tegen etenstijd terug te strompelen naar het hotel. Ik ga bij de juiste instanties voorstellen, als we terug zijn, om dit concept in de trappistenbrouwerij Koningshoeven te gaan beginnen. Dan is het de moeite wel waard om zes suffe attracties door te moeten zitten.

Op naar vrijdag 22 juni, dag 3 Atlanta, én natuurlijk ons Mam d'r 68e verjaardag! Proficiat Ma, we houden van je. XXX

Jolanda & John.

Tot snel
XXX


Foto's: http://sdrv.ms/LmU6TE