The fellowship... Deel 2...

2 juli Curacao.

Na vijf dagen perfect strandleven in Miami-beach en één dagje motel naast het vliegveld (perfect motel, zwembad, en om de minuut een vliegtuig dat 40 meter over je dak raast, wel apart..), is het nou toch echt bye, bye America.


Ik wist het eigenlijk al wel, maar nou weet ik het zeker... Ik behoor tot een minderheid. Rond kijkend op het strand en in Miami Beach kan ik niet anders dan concluderen dat ik één van de weinigen ben die nog géén tatoo heeft. Hele stripverhalen zie ik voorbij komen, zoekplaatjes, rebussen, En de een nog origineler dan de ander. Waren het vroeger nog ankers, zeilbootjes en "i love mama", volgden al snel de 'tribals' (-tot welke stam behoor jij dan? -Huh..?), en nou hebben de teksten volgens mij de overhand. Hele verhalen staan op lichaamsdelen geperst. O, en wel je kleren aanpassen aan je tatoeage, stél dat we 'm niet zien. Wel nog respect voor de echten, die helemaal vol staan.


Zo goed als alles in de VS ging, zo stroef begint het hier in Curacao. En laat ik meteen maar melden dat dat niet aan Curacao ligt maar aan ons. Het huisje en de auto zijn 3 maanden geleden al geboekt, dus alles geregeld... zou je denken.

We moeten alleen even naar het autoverhuurbedrijf bellen als we d'r waren, dan kwamen ze ons oppikken, auto mee en naar curasol. Het acht huisjes grootte parkje waar we geboekt hadden. Alles staat in de laptop dus we loggen wel in op het vliegveld en dan bellen we wel. Tot je nergens in kunt loggen... en dan vind je het telefoonnummer maar dan werkt de telefoon (nokia, model 2000-in-ieder-geval-nog-van-ver-voor-de-kredietcrisis) niet.

We pakken een taxi en melden de taxi-chauffeur: op naar curasol! Wat het adres is? -ja gewoon, curasol, wittewel..

wiessienie dus... richting de kant van blauwbaai op. Dat wist ik nog wel. Onderweg drie keer gevraagd en ja hoor, dan zijn we d'r. Wendy, de beheerster van het park, zegt, ik dacht dat jullie met een huurauto kwamen. Ja dat dachten wij ook Wendy...


Het terrein is een klein park, met acht huisjes. De huisjes zijn meer dan ruim, zeker als je twee maanden op motelkamertjes hebt gebivakkeerd. Flinke huiskamer, twee slaapkamers, badkamer, voor en achter een terras. Twee ruime centrale pleintjes, één voor het parkeren van de auto's (die wij dus nog nie hebben), andere met een degelijke barbeque. Perfect. Wel weer gewoontes die we niet kennen, maar was dat niet de reden en de lol om op wereldreis te gaan? Zo moet je met een pasje in een supermarkt je eigen KWh kopen. En is de toilet-etiquette net wat anders. De twee sympatieke Belgische meisjes die naast ons zitten melden dat dit standaard is op Curacao. Misschien toeval maar nog zoiets tofs van dit parkje, de relaxte sfeer. De Belgische gaan boodschappen doen en vragen of we nog iets nodig hebben. Vragen sowieso of ze iets kunnen doen. De buurvrouw met kindjes die net thuiskomt biedt d'r auto aan zodat we boodschappen kunnen doen. Het is niet nodig maar voelt wel goed.


Nog een fijne bijkomstigheid. De eerder genoemde buurvrouw heeft twee katten en de dochter van de beheerders heeft een kat. En alle drie hier al binnen gestapt met de arrogantie wat wíj hier dan wel niet doen. Jolanda is weer helemaal in d'r element. En ik vind het ook wel gezellig... Bietje beesten om ons heen.



Geen auto beperkt ons dus tot een klein winkeltje een paar honderd meter verder voor het avondeten. En het kleine winkeltje houdt in dat het vandaag brood, ham, kaas, salami wordt. Dik belegde tosti's dus.



De temperatuur is hier hetzelfde als in Miami, een graad of 30. Maar wat is dat windje dan toch een verschil. En niet zo klammig vochtig. Perfect buiten zitten met wat krekul-geluidjes om je heen. Het gaat hier goed komen... Wel voorgenomen om hier en trainingskamp te gaan beleggen...is nodig!

tot snel.
xxx