Nieuw op Curacao, taxi J&J

3 juli Curacao

Op weg naar de huurauto na de mislukte transactie gisteren.

Als ik een uur te voet onderweg ben naar het autoverhuurbedrijf begin ik wel steeds sterker te hopen dat er iemand aanwezig zal zijn daar. Het is twee uur lopen maar in m'n jeugdige onbezonnenheid (zullen we maar zeggen) heb ik besloten om te voet de auto te gaan halen. Vervelend alleen dat ik nog niemand aan de lijn gehad omdat m'n telefoon hier niet werkt, dus god weet loop ik hier voor nop omdat ze vandaag een bedrijfsuitje hebben, ik noem maar wat.

De hitte is het probleem niet maar na een uur lopen voel ik twee enorme blaren op m'n hielen komen. Inspectie leert dat m'n wandelschoenen aan de binnenkant compleetg versleten zijn. De voering op de hiel is weg en met dit warme weer schuurt het lekker. Terug lopen ga ik zéker niet redden, zelfs het andere uur heen krijgt het karakter 'zeer onaangenaam'.

Soldatenweg 17 ziet er zeker niet uit als een autoverhuurbedrijf, maar de man achter het hek stelt me gerust dat dit G en G autoverhuur is. En als later Alida komt en zegt dat ze gisteren tot 16.00 heeft zitten wachten weet ik dat ik vandaag m'n autootje krijg. Ik verontschuldig voor de mislukking gisteren, maar ondanks de Friese tongval, wel de Curacaose mentaliteit: 'geen probleem'.

De auto die ik krijg past eindelijk weer echt bij ons. Ondanks dat ik nog heel af en toe stiekem wegdroom, denkend aan de Malibu, is dit toch meer ons type auto. Deukje hier, krasje daar, stukjes ontbrekende lak hier én daar... heerlijk. Ik krijg een uitgebreide uitleg, ook over het stuurslot dat ik er altijd op moet zetten. En hoewel ik dat braaf op ga volgen vraag ik me af of deze auto op een shortlist staat van een paar autodieven die dit ding móeten hebben.


Ik pik ons Slan op, op naar Centrum supermarkt om het een en ander in te slaan. Hoe blij kan iemand zijn om na twee maanden fastfood z'n eigen lievelings spaghetti te kunnen koken.


's Middags het eerste strandje. Niet te ver uit de gooi. Weg naar Bullenbaai linksaf, stukje verder ligt Vaersenbaai. Strandtest deel 1:

Relatief klein strandje, met relatief groot strandtentje, Kokomo. Strand is vol gedropt met bedjes. Kost dit iets? We weten 't niet maar we zien het vanzelf. Als we 10 minuten liggen komt een vriendelijke meneer vertellen dat dit 15 gulden kost, wat ongeveer overeenkomt met 7 euro. Wat in schril contrast staat met de twee strandbedjes in Miami-Beach die 20 dollar p/stuk kosten plus nog 20 dollar voor een parasol. Wel veel Nederlanders en niet het type waar wij fan van zijn. Als de eerste vader achter ons zijn kind roept luisterend naar de naam Julius dan krijgen wij spontaan de Kinderen-voor-Kinderen jeuk.

Maar verder is die zee en zijn de palmbomen geweldig. En ach, mensen kijken blijft ook heerlijk, of het nou Amerikanen, localen Antilianen of
bekakte Hollanders zijn.




4 juli Curacao.


Is het zinvol om telkens Curacao achter de datum te zetten? Denk 't nie.

Beginnen ons steeds meer thuis te voelen op 't park en in ons huisje. Overal bloeien de vrolijkste bloemen en aan 'huisdieren' geen gebrek. Buiten de katten, schieten de hagedissen voor je voeten weg. Vliegen de meest grappige vogels rond. Blauw-groen glanzende kolibri's, geel-zwarte vogels, vogels die volgens Jolan 'i am pretty, o so pretty' zingen. Ik heb 't niet gehoord en de vogel heeft het sindsdien niet meer gezongen, maar goed... Ik zeg, leg een briefje op de schutting misschien zingt ie wel op verzoek.

Zittend op ons terras komt er ineens een krab van een cm of 20 voorbij schuifelen die naar binnen wil. We snappen er geen reet van, maar onze Belgische buurvrouw, die bioloog is, weet te vertellen dat dit landkrabben zijn. De scharen aan het beest zijn dusdanig groot dat we dit ding niet op gaan pakken.

Verder heeft ons parkje een heuse volière. Ik herken de twee blauwgele ara's, een grijze roodstaart en een dubbele geelkopamazone. Het valt me op dat de beestjes weinig bewegen, 't zal de warmte zijn.... of het feit dat ze van hout zijn, één van de twee.


Tot slot, het allerfijnste huisdier: de mug. Na drie dagen zijn we echt helemaal lek gestoken. Wat een kutbeesten! Morgen wordt er een lading chemicaliën aangeschaft waar de DSM een maand op zou kunnen draaien. Maar dat het oorlog is, is zeker!


Strandtest 2: Daaibooi baai
Op advies van onze buurvrouwen is dit een strandje waar de locals komen. En inderdaad doet het een stuk minder commercieël aan. Tussen twee kliffen ingesnoerd, strand met getimmerde hutjes met palmboombladeren dakje voor de schaduw. Klein strandtentje met eten/drinken tegen normale prijzen. Niks mis mee.

We missen wel een afslag ernaar toe, zitten ter hoogte van Christoffelpark waarvan ik weet dat we dan véél te ver zitten. De bewegwijzeringbordjes waarvan we een foto maken pleiten ons vrij. St Willibrordus, het dorpje voor het strand, heeft een schitterende kerk, kan niet anders worden gezegd.

Dit eiland heeft sowieso twee gezichten. De geweldige baaien, de heuvels, de kleuren van de hagedissen, vogels, bloemen én zeker niet te vergeten het karakter én de kleuren van de mensen aan de ene kant. Aan de andere kant de olieraffinaderij en de bermen die bezaait liggen met flesjes, plastic, en grof huisvuil. Zo jammer...



5 juli

We beginnen met een flinke wandeltocht richting St Michiel en de kliffen daarachter. En als ik zeg We beginnen, dan bedoel ik eigenlijk, Ik begin...

Dit is zo mooi. Het pad loopt steil omhoog tussen bomen en struiken. De zon brand, het zweet guts over je gezicht en de wind valt weg. Het enige wat je hoort is het bonzen van je hartslag in je slapen. En dan sta je plotseling boven op een klif, uitkijkend over een dorp met huizen in alle kleuren, en een zee in de kleur blauw uit de boekjes. Het pad loopt verder en van alle kanten schieten hagedissen groot en klein ritselend door de struiken. Geuren van eucalyptus en wilde roos in je gezicht... ik gok maar wat, maar het ruikt wel verdomde lekker.


Minder lekker is op de terugweg het zijweggetje in St. Michiel wat ik meen nog in te moeten slaan voor een vergezicht over Salina St Michiel. Acht van de tien huishoudens hier op Curacao lijkt wel één of meerdere honden te hebben. En niet die van die leuke, gezellige, aanhalige labradors. Maar wel van die blaffende, agressieve, merkloze waakhonden. Gelukkig allemaal aan de ketting of achter de goed afgesloten omheining rond het huis. Tot deze laatste... ik zie het al aankomen, het herdershond-achtig ding, los, poort open. Wat heb ik spijt van dit zijweggetje. Binnen een paar seconden flitsen beelden van open wonden, hondsdolheid, opengereten kelen door m'n hoofd. De vrouw op het terras staat de roepen, Tigre, Tigre, hier...!!

Dat geeft de burger moed, het beest heet Tigre. Als ze nou Kiki had geroepen... Maar Tigre komt niet, Tigre komt naar Johnny. Ik doe net of ik gek ben en loop rustig door, wetend dat het beest een halve meter achter me volgt. Ik sta aan de rand van deze doodlopende weg, maar heb de hele Salina nooit echt gezien. Sta alleen te bedenken dat ik dezelfde weg langs Tigre nog terugmoet. Maar ook dit overleven we weer. Ternauwernood hé, dat wel...


We stappen in op naar Otrobanda, voor een simkaartje en beltegoed. Provider aan het Brionplein in, vijf minuten later buiten en we kunnen bellen. Doet wel nostalgisch aan die biljetten van 10, 25, 50 gulden. Kleurtjes en model lijkt op onze ouwe gulden. Misschien iets voor Geert Wilders, hier naar toe emigreren?

Verder scoren we nog twee flesjes anti-muggenspul. Één met 40% DEET, de ander met 98,1% DEET. We besluiten vanmiddag maar eens met het 40% flesje te beginnen. Als we deze bijsluiter al lezen, zijn we bang dat bij gebruik van het 98% spul alles tot op het bot weg vreet. Geen bloed meer, ook geen vlees meer, maar we zullen ze hebben, de Mug.

Strandtest 3: zie strandtest 2...

vanwege het niet inpakken van de portomonaie besloten om maar naar dit strandje (geen toegangskosten) terug te gaan. Hoewel kleine knip op de planning stond is het best lullig om om te moeten keren omdat je nog geen 5 gulden bij je hebt.

We willen rond een uur of 5 wegrijden als de security op ons af komt. Een oud mannetje, mist een paar tanden, maar wel een uniform aan met security erop, dus serieus te nemen. We zijn bang dat we net op het verkeerde plekje (zijn plek) hadden geparkeerd, maar het oude baasje vraagt alleen maar of ie mee mag rijden naar de toko. Natuurlijk, al weet ik niet waar de toko precies is. Zeg maar wanneer we moeten stoppen. Net voorbij St. Willebrord op de splitsing naar Jan Kok moet ie eruit en of we nog iets willen drinken van 'm. Ik kan me de dag niet heugen in Nederland dat een security aan me vroeg of ie meemocht rijden naar, pak-'m-beet Tilburg Noord, en daar aankomend, of we een borrel van 'm wilde.

Rijdend door het flamengo reservaat, maar geen flamengo te hebben gezien, ontwijken we nog enkele wilde geiten. Weg naar westpunt weer op, alleen dan richting Willemstad. Rechtsaf naar Bullenbaai en dan staat er een jongen driftig te zwaaien als we 'm voorbij rijden. Omdat net daarvoor ook al twee auto's toeterden, denken wij dat er iets loos is met onze auto. Zou zo maar kunnen natuurlijk met dit ding.

Ik loop honderd meter terug, vraag wat er aan de hand is. Niks dus, of we naar Boca St Michiel rijden en of ie mee kan rijden. Staat er per ongeluk een bordje taxi ergens op die auto...

De jongen ziet er betrouwbaar uit, dus stap maar in dan zetten we 'm wel af in St. Michiel. Hele verhaal, over welke stranden de beste zijn, waar de zon het mooist onder gaat, en tot slot, als we willen blowen weet hij wel waar je wel moet zijn en waar niet. Hartstikke tof, maar we blowen niet...

Als we het taxi-verhaal later aan Wendy, de parkbeheerster vertellen, wijst ze nog fijntjes op de mogelijkheid dat ie van iets af moest. En dat in de auto heeft achtergelaten. Vooral ook vanwege het wietverhaal op 't eind. "Nee joh", zeg ik overtuigd van m'n mensenkennis, maar ga voor de zekerheid toch kijken. En tot m'n opluchting heeft ie inderdaad geen wiet in de auto verstopt.

Het enige wat ik gevonden heb was een pak poedersuiker in aluminiumfolie gewikkeld. Was ie in de gezelligheid natuurlijk vergeten mee te nemen. Ik zeg, da's altijd gemakkelijk, we roeren het wel op in onze koffie.

Het is nou drie uur 's nachts. Kan nog steeds niet slapen, te veel energie. Zal wel van de cafeïne komen...

Tot snel.
XXX



http://sdrv.ms/LsRhmc