Strandhiërarchie

Er zijn in Curacao veel strandjes. Maar ze zijn niet supergroot. Het is dus geen Miami-beach waar je een strand van vele km's lang hebt en enkele tientallen meters breed.
De baaitjes zijn klein, maar des te gezelliger. Sommige worden commercieel uitgemolken met bedje naast bedje, maar d'r zijn er nog waar het relaxed en ruim is.
Een van onze favoriete strandjes is Daaibooibaai. Geen entree, geen verplicht bedje, maar wel de mogelijkheid om er een te huren bij het strandtentje.
Op dit strand is het misschien op z'n breedst 200 meter breed en 50 meter diep. Er zijn een twintig tal 'hutjes', houten frame met een palmbladeren dak, waar je onder kunt liggen voor de gewenste schaduw.
Daarnaast zijn er nog een stuk of 30 palmbomen die de nodige schaduw bieden. En dáarna is er nog wel plek, maar lig je in 33 graden te frituren.

En hiermee is ook meteen de strandhiërarchie geschetst. Ben je op tijd, heb je je eigen hutje en ben je een soort grootgrondbezitter. Ze zijn snel weg, dus dan maar een zo vet mogelijk bebladerde palmboom zodat je niet al te veel hoeft te schuiven met je bedje om in de schaduw te liggen. Je wordt dan door de hutjesmensen al wel lacherig nagekeken.

En tot slot komen de echte losers. De laatkomers, de wanhopig zoekende. Je ziet ze staan, rond turend naar een glimp schaduw. linksaf, rechtsaf, niks. Een enkeling doet alsof ie echt voor de zon kwam en settled pontificaal in de zon. Maar de rest druipt, non-verbaal weggehoond, af. Zelfs de palmboommensen kijken op deze losers neer.

En dan is er natuurlijk ook nog een vierde groep, de brutalen en/of hersenloze idioten. Een hutje/palmboom leent zich maar voor één gezin/groep/stel/enkeling. Het is not-done om je in dit territorium te begeven. De brutalen/hersenlozen trekken zich hier natuurlijk niks van aan.
Ze gaan zo dicht in de comfort-zone van de oorspronkelijke bezitter zitten dat het ongemakkelijk wordt. Schitterend tafereel om te aanschouwen. Tot het jezelf overkomt natuurlijk.
De koekoeksjongen rollen je nog net niet uit je schaduwplekje, maar ze zitten zo dicht op je lip dat je d'r óf iets van moet zeggen, óf de rest van je dag is verpest met geirriteerd opzij kijken, óf je besluit te vertrekken. Waar ze het natuurlijk om te doen was...


We hebben het vanmiddag, van onder ons hutje (anders had ik dit natuurlijk nooit kunnen schrijven), recht voor ons neus mogen aanschouwen. Een Amerikaans stel met zoontje had een, redelijk schamele palmboom bemachtigd. Maar ze letten even niet goed op.
Het is zaak je spullen te spreiden, ook al zit je er niet op: leg je derde handdoek daar waar je eventueel nog naar toe had kunnen gaan. Zij zaten nét in een zonkwartiertje en laten de schaduwkant even onbemand.
En daar waren ze: Ans en Hennie uit Purmerend. Geen schaamte, gezichtsuitdrukkingen die dichtbij een chromosoomgemis komen, maar de tong nog net binnenboord. Ze Schuiven gezellig tegen de Henderson-tjes aan. Jim Henderson kijkt eens om, mompelt wat tegen zijn vrouw, Jill kijkt ook om en loopt weg.
Jim erachter aan... discussie aan de rand van de zee volgt. Het resulteert in een krampachtige poging te redden wat er te redden valt. Jim schuift het bed zo ver naar achter in de schaduw dat het nu echt ongemakkelijk wordt voor iedereen. Zelfs voor de neutrale toeschouwer zoals wij.
Nog net te veel fatsoen om te zeggen 'naait um un end', maar wel duidelijk maken dat dit niet de bedoeling is. Ze hebben blijkbaar niet gezien dat het totale IQ van Ans en Hennie overeenkomt met het totaal aantal ogen van een goeie gooi met twee dobbelstenen.
Die gaan never nooit vertrekken...

De irritatie groeit. Zij loopt naar het terras van het strandtentje. Hij er weer achter aan... Discussie deel twee, hij heeft nu duidelijk instructies gekregen...
Voor ons valt het ook niet mee want je moet quasi ongeinteresseerd rond blijven kijken. Soms in de verte turen alsof je iets van een walvis in het oog hebt, dan weer gapend opzij kijken of ze er al uit zijn...
Hoe duidelijk de strandhiërarchie ook is, en al ben je de bezitter van een hutje, je kunt níet op een halve meter gaan staan om alles te volgen en te beluisteren, da's raar.

Hij durft niet, hij draalt er wat omheen. Trekt het bedje nóg wat dichter richting Hennie, maar het heeft geen zin. Hennie doet net of ie gek is en eerlijk gezegd...

Hoe boeiend ook, we hebben besloten om te vertrekken, en de afloop niet af te wachten. Het zou waarschijnlijk toch op plaatvervangende schaamte uitdraaien.

Voor we aanstalten maken om te vertrekken, bieden we ons hutje aan een curacaose familie die net aankomen. In ieder geval toch niet aan Ans en Hennie...

Wat is het strandleven toch heerlijk, maar wel vermoeiend.