Fobieën deel 3 (duiken en leguanen).

Tijd voor weer een nieuw avontuur in de reeks 'Johnnie en Jolanda in de Caraïben'. Waar we na de eerste twee weken hier nog zoiets hadden van, twee maanden hier is wel lang, bevalt dit leventje ons toch wel heel erg goed. Het leven is simpel, en blijkbaar valt dat goed bij een paar simpele zielen.

De eerste duikles is besproken, de bezoekjes aan de sportschool staan 's ochtends op het programma (ja, Jolan gaat goed mee!), en 's middags is het afwisselend een strandje of een toeristische attractie.

Nog even over de duikles. Jolanda niet, die vind het niks, heeft er niets mee. Wat mezelf betreft, heb lang getwijfeld. Licht neurotisch met aanleg voor menig fobie-ontwikkeling heb ik ook lang getwijfeld. Ik sta het liefst met twee benen stevig op een stuk grond. Zodra het de lucht wordt (parapanten/luchtballons/vliegtuigen) of zee (boten/duiken), heb ik het gevoel geen controle meer te hebben en komt het motto bij me naar boven: 'de lucht is voor de vogels en de zee voor de vissen', of wel als god het had gewild dan waren we wel met kieuwen en vleugels geboren. En ik geloof niet eens in god...

Duiken dus, de nieuwsgierigheid over wat al die hordes mensen hier onder water doen/zien heeft het overwonnen over de angst door een stroming nooit meer aan land te kunnen komen. Bovendien vóór ze in het water zijn zeg... Volgens mij kost het al een halve dag om de hele flauwekul aan te trekken. Maar goed als er iets is wat we hebben dan is het wel tijd.

Nou heeft wel het feit meegeholpen dat het snorkelen ontzettend mooi is. Je hoeft je kop hier in de eerste meter zee maar onder water te steken en de mooiste vissen, koralen, ondefinieerbare beestjes zijn zichtbaar. Eergisteren voor het eerst een zeeschildpad gezien. En hoe sloom en dom die beesten op het land overkomen, hoe gracieus en soepel ze in zee lijken te zweven. Heel apart.

Jolanda heeft nog nooit gesnorkeld en dat heeft mede te maken met d'r lenzen. Zij heeft nog harde lenzen en die schijn je vrij makkelijk kwijt te raken. Voor we gingen heeft ze wel zachte lenzen gehaald om het snorkelen eens te proberen, en van de week was het zo ver...
De eerste twee pogingen met snorkel waren geen succes, kokhalzend van het zeewater komt ze boven. Dan maar alleen met duikbril. Ze doet de bril om, gaat onder en begint als een dolle door het water te slaan. Phoebe uit Friends die gaat hardlopen, zoiets.... krom van 't lachen haal in m'n knie open aan een rots.

Het was eergisteren, 31 juli, dat we 14 jaar getrouwd waren, en eerlijk gezegd is dat meer haar verdienste dan de mijne. lomp en irritant als ik kan zijn. En voor we gingen zijn er mensen geweest die tegen me zeiden dat ze er niet aan moesten denken om een jaar op elkaars lip te moeten zitten. Ik ga hier niet zeggen wie, want ik weet dat hun vrouwen dit ook lezen, dus die problemen ga ik Fred Sanders en Sjaak de Vries niet aandoen. Maar ik moet heel eerlijk zeggen dat het bij ons perfect gaat, tot nu toe. Klop, klop.

We hebben echt veel lol en doen toch bijna alles samen. Betrapte me er laatst op dat ik ook m'n nagels zat te lakken. Toen heb ik het 's avonds wel op een zuipen gezet... En die twee ruzies die we hadden gingen nergens over. Één keer in Philadelphia had ik me verstopt (dacht dat is wel leuk) en Jolanda raakte in paniek omdat ze de weg niet wist... grapje mislukt... De tweede keer weet ik geeneens meer, maar dikke kans dat ik daar ook debet aan was.

Ik dwaal af, terug naar Curacao. Over de strandjes genoeg vertelt. Mochten er nog boeiende intermenselijke taferelen afspelen dan ben ik uiteraard niet te beroerd om die te vermelden, maar daar niks spannends te vermelden.

Dan de toeristische attracties. Allereerst de ruwe noordkust, Boca Shete, Boca Tabla en hoe al de Boca's verder ook moge heten. Even de natuurhistorische achtergrond: de wind die hier waait komt 99,9% van de gevallen uit het noord-oosten. Dat heeft tot gevolg dat de zuidkust van Curacao de rustige, lieflijke baaitjes heeft waar je kunt duiken en snorkelen, maar dat de noordkant wild en ruw is en dat het landschap als een soort maanlandschap aandoet. Niet dat we dáár zelf zijn geweest maar van horen zeggen dan...

Maar het is wel apart. Ook weer de charme van dit eiland, op een klein gebied heb je redelijk veel verschillende landschappen.

Tweede vernoemenswaardige toeristische attractie. Landhuis Knip met het Tula-museum. Tula was een slaag die in de 1795 een slavenopstand leidde hier op Curacao en nog steeds als een held beschouwd. Het landhuis, net als vele landhuizen hier, zijn gebouwd in de 16/17e eeuw. Plantages erom heen waar tabak, mais, katoen werd verbouwd. 'Succesvol' gerund door Nederlanders, maar hoe moeilijk kan het zijn als je landgenoten scheepsladingen vol slaven uit Afrika aanleveren. Onze gids verwoordde het heel subtiel, 'je moet je verleden kennen, maar het is onzin om de huidige blanken iets te verwijten wat blanken 300 jaar geleden gedaan hebben'. Mooi gezegd...

Het landhuis ligt er overigens schitterend bij tussen de heuvels, begroeid met cactussen en nog meer zeer spul wat joekels van stekels heeft, zoals ik inmiddels heb gemerkt.

We lunchen hoog boven de zee op een rots bij playa Lagun waar een stuk of tien leguanen door de eigenaar van de strandtent zo tam zijn gemaakt door ze te voeden dat ze als een stel honden aan je voeten zitten te schooien. Het feit dat ze álles eten (sla, brood, hamburgers) geeft me geen gerust gevoel... Maar ook dit overleven we weer.

Tot snel.
XXX

Foto's van de afgelopen week:
http://sdrv.ms/QvYpgv