One night in Bangkok

En we zijn weer weg....

de spanning was van te voren aanzienlijk minder dan in april 2012 voor deel 1. Toen was er een spanning door verschillende oorzaken, gevoedt door de jaren daarvoor. Komen we eindelijk weg?, nu was dat geen vraag.
We gingen!
De andere kant op, naar plekken waar we nog nooit geweest zijn. Thailand, Cambodja, Laos, Vietnam en verder.

De reisdag was lang. Vanaf het moment in de auto om 11.00 op donderdag 14 februari tot het moment dat we in bed rollen in Bangkok om 22.00 uur op vrijdag avond.
Vanwege de sneeuw eerder naar Amsterdam en ingecheckt op Schiphol en al snel blijkt dat er allerlei vluchten worden gecanceld vanwege het slechte weer. Vlucht BA447 naar Heathtrow blijft vooralsnog op het scherm.
Alles gaat volgens plan tot we rond 18.00 uur in het vliegtuig zitten (zoals gepland). En vervolgens zitten we nog 2 uur in dit vliegtuig... zonder te vliegen. Wat er precies is weet ik niet en eigenlijk wíl ik het niet eens weten.
Feit is dat we ge-de-iced moeten worden, dat er allerlei machines op het vliegtuig af komen om dit te doen die zo uit 'The Matrix' zouden kunnen komen.

Nederland: een transport-doorvoer-land, de poort naar Europa. Ok, maar alleen bóven de 0 graden. Zodra het vriest, sneeuwt, ofwel d'r vallen te veel blaadjes, ofwel de trein moet sneller dan een stoptreintje (lees Fyra), dan doen we net als Ti-ta-tovenaar vroeger.
We klappen in ons hand, 'en alles staat stil'.

Want dat hele de-icing-proces... Kan iemand me vertellen hoe er in Rusland wordt gevlogen? Moet ik van Moermansk naar Omsk? Kan ik dan beter met de lada op de slaaptrein?
Nederland doorvoerland...alleen wind mee, berg-af en boven nul dan. Dan wil er nog wel eens een trein over die betuwelijn naar Duitsland vertrekken.

Het was dus maar goed dat we in Londen oorspronkelijk een uur of vier moesten wachten, nu waren we nog nét op tijd, maar veel langer had het ook niet moeten duren.

Los van deze kleine irritatie's; wat hou ik van Schiphol en Heathrow. Wat een vliegvelden, steden die op zichzelf staan en waar gewoon 24 uur per dag iets te doen is. Miljoenen mensen uit alle windstreken. Geweldig om die stroom mensen te zien lopen.

Het enige nadeeltje van Heathrow, maar daar kon Heathrow eigenlijk ook niks aan doen, was bij het wachten aan de gate. We zaten netjes op ons bankje te wachten, komen er drie Engelse 65 plussers naast ons zitten. Een ervan was het formaat 1 kubieke meter. Eén meter hoog, één meter breed, één meter diep, type hobbit.
Die begon net naast me d'r schoenen úit te trekken, en d'r steunkousen áan te trekken. Met allerlei hulpstukken, en het nodige gekreun (martina sharapova was er niks bij) gepaard gaande, werd ik er een heel klein beetje bang van. Op een gegeven moment ben ik dan ook in een foetus-houding achter Jolanda gaan zitten.
Mocht er echt iets ernstigs gebeuren zat ik in ieder geval niet in de gevaren-zone. Een dag later lazen we op internet over een meteoriet in Rusland. Wij weten wel beter, we hebben ze wel ín zien stappen, maar nooit uit ons vliegtuig zien stappen...

Op Heathrow dus over gestapt op vlucht BA 09, naar Bangkok. British Airways is goed, vinden wij.
Goed eten, goeie service. Niks mis mee. British Airways kan er ook niks aan doen, dat er een gezellig, laten we het enigzins luidruchtig, Frans gezinnetje achter ons wordt gezet.

Mama Frans, Papa Frans en kindje Frans. Top gezinnetje. Kindje Frans is 3, hooguit 4 jaar Frans... En vind het blijkbaar nodig om míjn stoel, als klimrek te moeten gaan gebruiken.
Buiten het feit dat papa hele gesprekken schijnt te moeten voeren met zijn 3-jarige dochtertje???, is dit knap vervelend. Zeker als je al 15 uur op bent en jouw tollerentie-grens jegens kinderen, laat staan Franstalige kinderen onder het nivo van een gemiddeld Nederlands vervoersbedrijf ligt.

Ik heb niks tegen Fransen, integendeel. Ik ben francofiel, heerlijke taal. De keren dat ik in Frankrijk ben geweest, waar ik Frans sprak omdat ik vind dat ík aan moet passen, zijn niet te tellen.
M'n beste vrienden zijn Frans. Ok, dat is dan misschien ook wat overdreven...

Ik ben er in ieder geval achter dat het geen zin heeft om tegen je eigen vliegtuigstoel te beuken om een kind van 3 daarachter stil te krijgen...
Dit word eerder als een spelletje ervaren, waardoor het misbruik van de stoel alleen maar groter wordt.

De 10 uur durende vlucht is lang, maar elk uur een beetje slapen en films als Lincoln, The dark Knight rises en Ice Aged 3 verzachten veel.
Serieus, we hebben nog niet gigantisch veel vlieg-ervaring, maar met British Airways vliegen is niks mis mee. Goeie service, goed eten! Ook geruststellend, mannelijke stewards van een jaar of 50 - 55. Niet alleen maar van dat rondhuppelend jong vrouwelijk spul. Het leidt alleen maar af. Dit niet, bevordert de slaap...

Heel mooi moment is als je van nacht, de ochtend tegemoet vliegt. Je ziet in je vliegtuig de zon opkomen. Op 23.000 voet, net op dat moment dat je even wakker bent komt de zon op en schijnt in je raampje. En volgens je horloge is het 1.00 uur 's nachts.

Nog een mooi moment, geland op het vliegveld van Bangkok, kan zo in het rijtje Schiphol, Heathrow. Eerste keer op Aziatische bodem, verder van huis dan je ooit was.
Douane ook geen probleem en met de Sky-train naar ons hotel Nasa Vegas.


Hotel is meer dan ok. Basic kamers met douche (maar hij is warm) en goeie bedden. Wat wil je nog meer voor 12 euro per nacht per kamer. We eten ook maar in het hotel omdat we gaar zijn en naar bed willen.
Bestellen hier op Europese wijze. We krijgen véél te veel, maar heerlijk en onze smaak, pittig. Al die jaren surinaamse sambal, te veel knoflook, chili's, gember en citroengras werpen hun vruchten af.



Eerste volle dag Bangkok,
met de sky rail downtown en voor we de Baiyone II tower op gaan ontbijt ik bij m'n eerste stalletje langs de weg. Gebakken rijst met kip, varkensvlees en verse groenten. Ik zie er vijf lokalen ook iets kopen. Voor 40 Baht (1 euro), het ziet er vers uit, het is heerlijk, en zoals de oude Boeddha het zelf al zei: "zonder ooit een beetje risico lopen is het ook maar saai in de kist liggen".

Het hoogste gebouw van Thailand met een adembenemend uitzicht over de hele stad op heldere dagen, de Baiyoke II Tower dus. Belangrijk er om dat bij te lezen, dat adembenemende uitzicht, want de kans is meer dan aanwezig dat, net als vandaag de smog het uitzicht iets verkleind. Desalniettemin blijft het een prachtig uitzicht!
Trouwens ook een prima slogan voor de plaatselijke astma vereniging: "Adembenemend uitzicht door de Smog".

Verder met de skytrain naar de grootste markt ter wereld. Zij zeggen het en wij hebben er geen moment aan getwijfeld. Ze zien in de smalle steegjes mensen met kaarten rondlopen. Géén overbodige luxe, want het schijnt dat er iemand verdwaald is en er al sinds 1979 rondloopt. Wij kopen er (waarschijnlijk nep, maar ze lopen prima volgens Jolan), Birkenstocks voor 6 euro.
Verder nog engelstalige Lonely Planet's voor Cambodja en Laos voor 9 euro. En we eten nogmaals bij een stalletje, heerlijke saté-tjes.
Het schijnt overigens dik 30 graden te zijn, maar wederom heb elk nadeel zijn voordeel. Door de smog is het continue 'bewolkt'. In ieder geval geen verzengende zon die recht op je in brandt.
We lopen in de schaduw... Als het niet heel hard waait of regent, hangt er dus vrijwel altijd een zonwerende laag. Toch goed dat wij elektrische auto's hebben. Dat scheelt voor het ozon-gat!

Want één stad met 8 miljoen mensen, 15 miljoen met de voorsteden erbij. Net zo groot dus als Nederland, zonder Limburg erbij. En eerlijk gezegd... waarom zouden we Limburg überhaupt bij Nederland tellen.
Zo'n stad tig maal vervuilend als Nederland,
toch goed dat die klimaat-toppen zoals Kyoto er zijn...

Vervolgens, na veel te veel markt-stalletjes te hebben gezien met de tuk-tuk naar Khao San Road. Een heerlijk, verderfelijk, fout stuk Bangkok. Geen prostitutie, maar back-packers, low-budget bars, weer eten op straat, hippies, oude en jonge, toeristisch maar wel een heerlijk sfeertje.

Tip: wij kochten voor we gingen nog wat korte broeken en shirt's. "want daar zullen ze wel niet de goeie maat hebben". Mwwha, ze léven van het toerisme en als ze kleren zouden verkopen die geen enkele toerist past, dan zouden ze weinig verdienen.

Alles is er te koop in alle maten, tegen een schijntje van de prijs hier. En ding af. Ik ben er totaal niet goed in, maar zelfs ik krijg er een een substantieel deel vanaf.
Nog maar eens een schoteltje mihoen met zeevruchten voor weinig en toen met de tuk-tuk en sky train terug.

Nog even een vermelding van huishoudelijke aard, niet geheel onbelangrijk. De batidos, verse fruit shake's zijn heerlijk en niet duur én het lokale bier is prima van kwaliteit. Dat niet alleen maar het komt ook in flessen van 640 ml.
Onbegrijpelijk, de thaise mannen zijn niet héél groot van aard maar de flessen bier omgekeerd evenredig. Met als gevolg dat ze hier d'r bier dragen als Obelix een menhir, Met twee handjes op de rug.
Ik niet, ik laat het op een tafeltje takelen en lurk het met een rietje op.

Kunnen nog niet zeggen dat we Bangkok en/of Thailand kennen. Maar de eerste kennismaking is veelbelovend!
Tot snel,
XXX