Toiletproblemen tussen Thaise tempels

Het is zondag en we gaan van ons hotel via de skyline, een metro maar dan boven de grond richting downtown, op weg naar het koninklijk paleis, de tempels van Wat Po en vooral veel mensen kijken in deze maffe stad. De zon schijnt nu een stuk feller, en het zou natuurlijk toeval kunnen zijn maar het zou ook kunnen zijn dat het op zondag minder druk is en dus minder smog.

Het dichts bijzijnde station eindigt zo'n 5 kilometer van het punt waar wij willen zijn en in deze hitte is wandelen wel een optie, maar ook niet meer dan dat. Dus de taxi verder, en de goede man die deze taxi bestuurd spreekt geen woord engels en wij nog niet echt heel veel Thai. Eigenlijk nog helemaal niks.
We zijn allang blij dat we elkaar begrijpen over de plek waar wij naar toe willen.

De tempels van Wat Pho en de tempels van Wat Arunratchawararam Woramahawihan zijn echt schitterend. De gebouwen, de kleuren, de geur van wierook. Wij zijn vertrouwd met westerse kerken zoals de Sagrada Familia in Barcelona die echt prachtig is en de Nôtre Dame in Parijs is dat ook is. Maar dit was onbekend en dus onbemind. Maar nu niet meer, eens je het gezien hebt, weet je dat dit net zo groots is, zo niet grootser. Religie zegt ons niet zo veel, waar we het wel over eens waren is dat het Boeddhisme ons een hele vredelievende godsdienst lijkt. Waar het katholicisme allerlei zaken wil veroordelen en alles en iedereen maar willen bekeren, komt dit geloof ons heel sereen en relaxed over. Misschien is het de wierook...

Als we uit de laatste tempel stappen moeten we nog een paar honderd meter lopen naar het koninklijk paleis. En in dit stukje krijg ik een lichtelijke, doch dringende aandrang. Het borrelt en bruist in m'n darmen en natuurlijk geen fatsoenlijk restaurant of hotel op de route. Aan shabby stalletjes en duistere marktsteegjes geen gebrek, maar helaas zonder toilet. We gokken dan maar op het koninklijk paleis. Niet dat ik verwacht op de koninklijke plee van Bhoumibol te mogen plaats nemen (ik stel me die trouwens wel gewoon van goud voor) maar d'r zal toch wel iets zijn?? Bij het bijbehorende museum verwijzen ze me naar het ticketloket, en bij het ticketloket zijn inderdaad wc's maar de 'zit-wc's' in het mannengedeelte zijn heláás tijdelijk niet beschikbaar wegens renovatie. Het wordt nu meer snelwandelen wat we doen, en als iemand ooit een snelwandelaar aan het werk heeft gezien... die lopen ook precies zo, zoals ik me voel. Op het punt in zijn broek te gaan schijten. Eindelijk, eindelijk zien we een openbaar toilet en heel even is daar de opluchting van de vrijheid. Tot het moment dat ik ondervind wat ik op internet-fora al had gelezen. Aziatische wc's werken dikwijls niet met wc-papier maar wel met een bak water. Ik zal details besparen, maar ik kwam na een kwartier tobben van top tot teen zeiknat naar buiten. Ik heb met die bak water lopen klooien... d'r was geen stukje stof van m'n kleren nog droog. Wén Mr. Bean ervaring maar ook wén ellende.

Moe, maar voldaan stel stel ik voor een lekker hapje te gaan eten. Jolanda stelt voor dat het misschien een goed idee is om niet al 's ochtend aan de noedels met zeevruchten te beginnen en daar nog eens de nodige pepertjes overheen te gooien. Ik zeg dat dat een héél goeie tip is... met de wijsheid van nu.

Bangkok is onze eerste kennismaking met Azië. En het bevalt meer dat goed. De mensen zijn vriendelijk, ze willen wel iets aan je verkopen, maar één keer nee is prima voor ze en ze lachen nog. Een heel verschil met Cuba. De volgende taxi-chauffeur spreekt wederom geen woord engels, nederlands of tilburgs. Ik probeer er achter te komen wat de borden langs de weg betekenen. Het zijn een soort verkiezingsborden, dat zie ik ook nog wel, maar waarvoor. Met handen en voeten komen we er uit dat het gaat om "nr. 1 man Bangkok", wij vertalen dit vrij als burgemeester en dat "nr. 9" zijn favoriet is. Wij hopen voor Mr. Pornchai, onze taxichauffeur, dat nr. 9 gaat winnen. Mr. Pornchai, zo stond op zijn ID. Sommige mensen zouden er flauwe grapjes over gaan maken. Gelukkig zit ik zo niet in elkaar...

Zittend in de taxi zien we nog allerlei brommertjes voorbij schieten. Op één ervan zit als passagier de voetballer Michael Ballack. Dat staat tenminste achterop zijn shirtje, we schrikken ervan hoe dik die is geworden. Niet veel later, ook achter op een brommertje Wayne Rooney. Dat zou wel kunnen kloppen, misschien is ie zelfs nog iets af gevallen.

We eten wat, lopen door Bangkok's smalle straatjes, kijken, drinken en zitten op een terrasje waar een muzikant met gitaar liedjes begint te zingen. Een Thai die Engels zingt. Laat ik niet generaliseren.... deze Thai die engels zingt... Langzame nummers gaan goed. Tears in heaven wordt hooguit Tears in geaven. Maar de snellere nummers? Fast car van Tracey Chapman... tchougot fas tjeen i wan taik i annieyearsoon.

Wetend dat we de volgende dag weer verder trekken, was onze eerste kennismaking met Azië meer dan hoopgevend. Bangkok is groot, groots, maf, fout, een wereldstad. Wij hadden het niet zo verwacht en vonden het geweldig.

En die volgende dag begint vroeg. We hebben via AirAsia een vlucht geboekt naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Een uurtje vliegen maar wel vroeg. Om 6.55 vertrekt ie dus terug rekenend om 3.30 op. Een uur vliegen net als van Amsterdam naar Londen. Het is opstijgen en weer landen, dit zijn de relaxte vluchten.
Alles verloopt weer soepel, visum aanvragen, paspoortcontrole, douane. We zijn er weer zo doorheen. Net als we binnen zijn kunnen we wisselen en dat lijkt ons wel zinvol. 100 US dollar levert al gauw 370.000 Cambodiaanse Riel op. We zijn verguld met zoveel rijkdom, twijfelen er nog even aan om nog 200 om te wisselen en ons voor één keer miljonair te mogen noemen. Miljonair! in Cambodja, maar toch...

We doen het niet en al gauw blijkt ons gelijk, want we leren al snel dat alles in Phnom penh in dollars wordt gerekend. Op de hotelkamer blijkt dat we inmiddels weer zoveel verschillende munten hebben dat we onszelf officieel het eerste kantoor van het Grens Wissel Kantoor in Cambodja mogen noemen. Ik heb het opgezocht en het is echt officieel. Buiten wat euro's, hebben we US én Australische dollars op zak, restanten Thaise Baht, de Cambodjaanse Riel. Afgerond, nog Engelse ponden die we als wisselgeld op Heathrow kregen en een vijf Zweedse kronen die ik op Heathrow vond.

Phnom Phen is heel anders dan Bangkok. Dat hebben we inmiddels wel ondervonden. 7 miljoen mensen minder maar niet minder hectisch. Was Bangkok maf, druk. Dit is werkelijk debiel. Misschien is dit wel karakteristiek voor Aziatische steden, maar wij zijn er nog niet zo mee bekend. Alles rijdt hier door elkaar heen, stoplichten ontbreken, ongelukken ontbreken. Hoe weten we niet, maar het werkt. Phnom phen kan ik na twee dagen zeggen, grijpt je bij je keel en laat je niet meer los. We zijn nog geen week hier en we zijn wel een klein beetje verliefd op deze steden.

Over Phnom Penh, de killing fields, Tuol Sleng Prison, het koninklijk paleis, morgen meer.

Weltrusten XXX