Size does matter!

17 mei Kingston - Asheville 283 km.
Na een verkwikkende nacht én een flinke plens koffie zijn we klaar voor volgende etappe. Dacht ik, blijkbaar ben ik nog net niet wakker genoeg want bij het wegrijden plant ik de malibu op een haar ná vakkundig voor een aankomende Dodge 4x4 pickup. Het zou dan wel aan Jolanda's kant zijn geweest maar toch... het geeft zo'n rommel. Danig over de zeik begint er iemand tegen me te schreeuwen. Ik probeer het nog op de lage zijramen van de auto te gooien in combinatie met een grote neus die ervoor zat, maar ook dat doet de sfeer even geen goed. Manmoedig neem ik alle schuld op me, na nog wel gezegd te hebben dat ze d'r niet alleen bij is om vliegen te vangen. En we zijn weg...

Na de stranden en de (muziek)steden staat vandaag voor het eerst natuur op het programma. Tot net onder Knoxville een stukje snelweg, dan een klein uurtje binnen door tot aan de voet van de Smoky Mountains. Het laatste half uur voor dit nationale park is een aaneenschakeling van pretparken, attracties, motels, met als laatste het onvolprezen Dollywood als hoogtepunt/dieptepunt. Wij laten in ieder geval maar links liggen en slingeren de berg op.

De vergezichten zijn echt schitterend. Maar als ik de auto na de vierde keer enthousiast aan de kant zet om nóg een foto te maken van een nóg schitterender panorama blijft Jolanda zitten. Slanneke vindt natuur best mooi maar het allermooist bekeken vanachter het glas met een vaartje van zo'n 50 km/uur, en dan niet langer als een uurtje.
Het behoeft geen nadere toelichting wie de laatste steile klim van 2 km naar de observatie-toren (2300 meter hoogte) wél heeft gemaakt, en wie niet denk ik zo...

Op het hoogste punt van de weg rijden we Tennesse uit en Noord-Carolina binnen, de zesde!

Na een afdaling van 15 km en 688 bochten rijden we in het dal Cherokee in, een indianenreservaat. We stoppen er niet want het komt ons net iets te uitgemolken toeristisch over.

Uiteindelijk bereiken we Asheville. Het motel hebben we zo gevonden. The Mountaineer Inn, een motel, maar dan in Bobbejaanland steil. Het is ver, maar dan ook vér over de top van welke goede smaak dan ook. Het is zo verouderd dat we foto's van de tv en telefoon erbij moeten doen voor de geloofwaardigheid. Maar het oude griekse mannetje dat bij de lobby staat en ons incheckt is zo hartverwarmend dat het allemaal geen ene moer uitmaakt. Ik noem 'm papadopoulos, hij noemt mij consequent doktor..
Hij kwam naar de VS op 7 april 1951, en de tv staat afgestemd op een griekse omroep. We gaan het niet over politiek hebben.


Deze nacht kom ik erachter dat grootte wél belangrijk is. Na twee en en halve week goed slapen is deze nacht geen succes. Jolan kan niet slapen en gaat dan zuchten en vooral draaien en aan het laken trekken. Het bed is Queensize, niet al te breed, dus ontegenzeggelijk moet ik ook wakker worden. Met een kingsize bed waar je een meter van elkaar ligt ben ik ervan overtuigd dat ik gewoon lekker door had kunnen slapen. Motelskamers voortaan boeken met bed Kingsize!



18 mei Asheville - Wytheville 406 km (met omweg).

In het leven van de moderne reiziger is de mogelijkheid om kleren te wassen niet erg uitgebreid, dus dan maar de reiziger zelf fris proberen te houden. Bijzondere douche belevenissen zullen worden beschreven.

Douchebelevenis nr. 1: The Mountaineer Inn.

Alles aan dit motel is ouwerwets. En dus ook de douche. Godzijdank! Dit was douchen zoals douchen ooit was. Geen laag instapbadje met verstelbare doucheknop.
Een douchecel volledig betegeld. Een opstap van een 30 centimeter zodat niks naar buiten kan sijpelen en de halve hotelkamer blank kan zetten. Een afvoerputje wat alleen maar doet, wat ie moet doen, afvoeren, en wel met dezelfde snelheid als de doucheknop het water aanvoert. De doucheknop is gewoon één, harde warme straal! Perfect.

Papadopoulos heeft ons wel drie keer op het hart gedrukt om vooral de Blue Ridge Moutain Parkway naar het noorden te nemen. Jolanda zegt "mmmm, jottem, nog meer natuur", maar omdat het goed zijn laatste advies ooit heeft kunnen zijn, besluiten we het op te volgen.
Deze Scenic Highway loopt over de rug van de Appalachen van Noord-Carolina naar West-Virginia.

Het is er wederom schitterend, maar de pest van deze 405 miles lange scenic highway is dat, eenmaal erop, het aantal afritten beperkt is. Dit gegeven maakt me enigzins claustrofobisch en na een mile of 20 geef ik Jolan snel gelijk. Ik heb het ook wel gehad met de natuur.
De eerstvolgende afrit zijn we eraf. "Hoe gaan we nou verder?" vraagt ze.
- hier de 80 east, dan naar Marion, de I40 op West en dan zien we wel, zeg ik alsof ik het echt weet.

"Blue ridge mountains, West-Virginia..." ineens weet ik waar ik het meer heb gehoord. Liedje van John Denver?

Drie uur later rijden we Asheville binnen, het komt ons hier verdomd bekent voor.... Ik ben de Appalachen nou ook wel beu en we besluiten noordwaarts te gaan over de eerste de beste Interstate en voorlopig niet meer te stoppen voor natuur.
Rond 17.00 draaien we de weg af en zoeken een motel in Wytheville. Nog wel aan de rand van de Appalachen, maar we hebben er verder geen last meer van.


Het volgende verslagje hoop ik te kunnen schrijven in de wetenschap dat Willem II volgend jaar weer in de eredivisie voetbalt. Gas erop mannen!!!


Tot snel
XXX