Saus en gelukkig zijn

19 mei Wytheville - Charleston 239 km

Willem II volgend jaar weer eredivisie, klasse! Als je afgelopen seizoen een beetje hebt gevolgd is dit onvoorstelbaar. Ik hoop echt dat ze het sportief en financieel rondgebreid krijgen voor het komende seizoen. Aan de andere kant, zo slecht als twee seizoenen geleden kan het eigelijk niet nog een keer worden.


De dag begint in wytheville rond 7.00 uur. Het gaat hélémaal de verkeerde kant op, qua sporten/eten/afvallen. Niet werken en onregelmatig sporten, in combinatie met donuts bij het ontbijt, hier en daar een hamburgertje voor lunch en een goede steak met wat bier, gaat niet in de koude kleren zitten, maar wel in het warme vlees.
Ik probeer van nu af aan elke dag wat te gaan joggen en jolan oefeningen op de hotelkamer. Bedoeling goed, uitvoering minder. Het is ten eerste heuvelachtig in Wytheville. Hardlopen is al niet mijn ding, maar bepaalde spieren aan de voorkant van mijn scheenbeen doen nu na 5 minuten al gruwelijk zeer.
Daarbij weet ik de weg niet, en ze hebben hier drie van de vier straatjes maar doodlopend gemaakt. Zonder een bord van te voren neer te zetten dat het doodlopend wordt. Na een gefrustreerd half uurtje, maar wel bezweet doe ik nog wat spieroefeningen met twee koffers om vervolgens aan een welverdiend ontbijt aan te schuiven.
Ik stik van de honger en wat ligt er: een donut, met chocolade topping én een creme-achtige slagroomvulling. Ja ook wel een droge muffin maar de donut kijkt me gewoon het lekkerste aan... D'r zit een ouder echtpaar en die wijzen vriendelijk op de schaal met mini hamburgers.
"Just one minute in de microwave" zegt ze. Omdat ik sowieso met een natte vinger ben om te halen, zit ik anderhalve minuut later twee o zo vette mini hamburgers met mosterd naar binnen te schuiven.
Jolan niet, die is wat dat betreft veel standvastiger.

Het gesprek met Hank en Betsy (we hebben hun echte namen niet gevraagd, maar een ouder Amerikaans echtpaar kán alleen maar Hank en Betsy heten) gaat vervolgens over de reden van verblijf, het weer, de economie, "en zolang je maar gezond bent!" Altijd een fijne afsluiter van een gesprek.
Hank en Betsy zijn op terugreis naar huis (Wheeling, Ohio) na de winter te hebben doorgebracht in Florida. Hank klaagt verder dat alles in Wheeling minder wordt, de staal-industrie verdwijnt. Er wordt niks meer gebouwd, de winkels verdwijnen. Wheeling loopt leeg, en dat vindt ie maar niks.
Ja, denk ik tijdens het gesprek, niemand mag weg van Hank, maar Hank en Betsy taaien 'm wel af voor een maand of zes naar Florida, da's ook niet echt consequent.

Een half uur later vertrekken we voor een relatief kort en makkelijk ritje. De interstate 77 op, North, en 229 km later dezelfde interstate 77 bij Charleston eraf. Weer een Knights Inn, dit is één van onze favoriete motelketens. En net als alle Knighs Inn's ervoor wordt ook deze gerund door Pakistani of Indiërs. Sowieso 8 van de 10 motels die wij hebben gehad werden gerund door deze bevolkingsgroep.
Óf Indiers of Pakistani, we durven het niet te vragen om niemand te beledigen en de kans te lopen op de kleinste, vervuilste kamer die ze hebben. Ze schijnen elkaar namelijk niet zo goed te liggen.

We gaan Charleston, de hoofdstad van West-Virginia, verkennen. O ja, na een kort stukje Virginia te hebben doorkruist is dit onze achtste United State. We vallen met onze neus in de boter want buiten dat het 30 graden is, is er downtown, aan de rivier het 5th annual Charly West Blues Fest aan de gang. We gaan er eens goed voor zitten... Six kind of crazy, Ms Freddy, de Dennis MCGlung Blues Band.
Deze muziek is echt lekker, op de rivier erachter komt van alles voorbij, en op de voorgrond gebeurd van alles met wat aandachtsgeil publiek (een 70 jarige veel te bruine vrouw met veel te plastic tieten dringt zich op aan een veel te jonge knul), zichzelf heel belangrijk vindend organisatie, sponsors, en de gebruikelijke (dronken) mafkezen. We komen minimaal 2 paar ogen te kort. Schuin voor ons zit heel alleen een wat oudere man. Naast 'm staat zijn frisdrank met een rietje erin. Hij zit, beweegt niet ritmisch mee op de de muziek, het doet een beetje sneu aan.
Maar op de vraag van de band of iedereen het een beetje naar z'n zin heeft, schreeuwt ie het hardst van Yeahh!, geweldig gewoon.


Charleston, mag dan misschien wel een ingedut stadje zijn aan de rand van de Appalachen, in een ingedut klein staatje, vandaag was ie top.
Terug in de Knights Inn, kijkt Jolanda nog even tv, en net zoals de afgelopen dagen is er weer Harry Potter op. Het schijnt dat HP hier zijn eigen televisiestation heeft.




20 mei Charleston - Strasburg 249 km
Weer een eindje hardgelopen, weer wat oefeningen. Ik meen al resultaat te zien... Ik loop langs een weg en buiten de normale karkassen van muizen, gordeldieren en eekhoorns ligt er ook een slang van een meter lang, doodgereden. Ik begin heel sterk te twijfelen aan de berm (dood door slangebeet) of een halve meter de weg op (dood door dodge 4x4 pickup), dilemma's, dilemma's.
Het is echt ongelofelijk wat hier in de VS dood langs de kant ligt. Wasbeertjes, herten, een slang, en al het kleine spul. Of er zijn te veel auto's, of er zijn te veel dieren, of deze dieren snappen het niet helemaal: zie je een dood beest liggen? omdraaien en terug het bos in, niet bijdehand toch over willen steken!

We draaien de weg op en van één bord kunnen ze hier geen genoeg krijgen: "Buckle up, it's de law!" of te wel, "gordel om, het is de wet". Als je met een benepen stemmetje "buckle up, it's the law" zegt, klinkt het best grappig. Ik zeg het drie keer achter elkaar en besluit te kijken hoe lang het duurt voor het gaat vervelen.
Na 1 minuut begint het één helft van het reisgezelschap te vervelen, na 2 minuten vind ik het zelf ook wel irritant en na 3 minuten zou ik heel graag willen stoppen, maar het lukt niet meer.

We rijden nu niet meer parallel aan de bergen maar gaan er haaks op er door heen. Af en toe een tunnel, dan weer een pas, maar via de interstate is het goed te doen. Niet dat gefriemel meer met tig bochten. Wel af en toe een "truck ramp". Een aan de zijkant van de weg gemaakte helling van grind voor als een truck door z'n remmen gaat (denk ik) en niet meer kan stoppen. De knik tussen afdaling en helling lijkt ons niet echt fijn te nemen.

Na de middag picknick pakken we een stukje van een lokale weg south om dan weer via de 77 North te kunnen naar de eindbestemming, een slaperig dorpje Strasburg. South, of zoals Mart Smeets zou zeggen Saus. Mart Smeets kan wel engels, hij kan alleen de "th" niet uitspreken. De interstate 90 South wordt bij Mart de interstate 90 saus, alsof het één of andere Thousand island dressing is. Wat bij Mart Smeets dan weer de sausend island dressing is. Een sausje in een dressing, maar nou wordt het té verwarrend.
Wat ik niet snap is dat niemand Mart Smeets ooit heeft gezegd dat de "th" in bv South niet als een "s" moet worden uitgesproken. Laat maar...

Wij komen aan op onze bestemming. Weer een motelletje back to the fifty's.
Maar het maakt niet uit, Want wat ons betreft kwamen we net tot de conclusie, gezeten op een dakterrasje, van dit sjofelle motelleke in een heel klein dorpje in Ohio, dat geluk iets heel ontastbaars is maar tegelijkertijd nu ontzettend voelbaar.

Tot snel
XXX