Peter, Jean, Lincoln en Washington

11 juni Strasburg.

Net zoals Strasburg, Ohio is ook Strasburg, Pennsylvania niet meer dan een gehucht waar het jaarlijks hoogtepunt een taartbakwedstrijd schijnt te zijn die we net moeten missen. Die is pas volgende week en wij komen er vrij snel achter dat één dag Strasburg, Pennslyvania meer dan genoeg vertier voor ons is.

Het motel was in ieder geval niet duur en bevindt zich midden in Pennsylvania Dutch Country, oftewel, home of the Amish. Omdat we niet heel ver uit de buurt waren dachten wij dat dit wel een leuke tussenstop zou zijn... Dat was het misschien wel als die Amish zich niet consequent en succesvol blijven verstoppen voor ons.
We krijgen de sterke indruk dat ze zich angstvallig in hun zelfgebouwde schuren verscholen houden tot wij voorbij zijn.

Maar misschien is het ook wel beter zo. We kregen toch al wel een beetje een mix van een voyeuristisch gevoel en aapjes kijken als we een koetsje van ze voorbij zagen komen. "snel, daar rijdt er een, heb je 'm?"....Helemaal blij als we een koetsje met paard van de Amish voorbij zien komen terwijl we ze in New York en Boston vervloekten, koetsjes met stinkende paarden die toeristen door de stad rijden....

De enige 'Amish-experience' die we nog meemaken is ons motel. Ten eerste trekt de wc niet door, maar na melding mogen we netjes naar een andere kamer verhuizen. De internet verbinding doet 't alleen als ik met m'n laptop buiten ga zitten, de tv heeft maar 1 kanaal zonder ruis en het warme water in de douche is na twee minuten op.

Eigenlijk het enige echte vermeldingswaardige van deze dag is een ontmoeting in de McDonalds. Vanwege de gebrekkige internet verbinding gaan we naar de Mac om voor de volgende dag te kijken waar we naar toe gaan en een motel te boeken. Als we net klaar zijn komt een oudere man (65 - 70 jaar) met z'n laptop naar ons toe en vraagt of ik wil kijken want hij krijgt geen verbinding. Geen probleem, hij komt erbij zitten en vraagt waar we vandaan komen. "holland" zegt Jolan, -the Netherlands, zeg ik erachteraan. "Oh, maar dan kunnen we Nederlands pwraten". Blijkt dat Peter van Veen en zijn vrouw Jean 50 resp. 60 jaar geleden naar Canada zijn geëmigreerd en toevallig ook een Amish tripje aan het maken waren. Het wordt een erg leuk gesprek, in de McDonalds, met twee, hoewel wat op leeftijd, maar nog volop bruisend van energie, Nederlands Canadezen.

En hij had weer verbinding daarna. Of ik het stap voor stap op wilde schrijven wat ik gedaan had. Moest erg aan iemand uit Oisterwijk denken... haha.



12 juni Gettysburg.

Leek ons ook wel mooi, Gettysburg. Het ligt ook nagenoeg op de route dus waarom niet. Dorpje waar in de Amerikaanse burgeroorlog de grootste en achteraf ook beslissende slag is geleverd tussen het Noorden en het Zuiden. Het boekje zegt de grootste slag ooit op het westelijk halfrond. Dat lijkt ons wat overdreven gezien WO I, WO II en Napoleon. Tot we er achter komen dat wij dan wel tot de Westerse wereld behoren, maar toch echt op het Oostelijk halfrond liggen. Sorry...

Ze hebben inderdaad een gigantisch slagveld omgetoverd in een gigantisch militair park. Beelden, monumenten, kanonnen. Een auto-tour van 2 uur staat er in hetzelfde boekje. Maar na 14 kanonnen, 5 monumenten voor die en die divisie van het zoveelste regiment uit die en die staat besluiten wij om een nieuw parcours-record neer te gaan zetten. Als een volleerde Schumacher neem ik bochten, ontwijk ik groepen die uit bussen stappen en na precies 35 minuten houden we Gettysburg voor gezien. Serieus, het is best indrukwekkend om te zien maar om nou de hele slag uur na uur na te spelen...nah...


Op naar Washington DC!!


13 juni Washington.

Aangekomen in Washington, genoemd naar de eerste president van de VS. George Washington. Over de George Washington Memorial Parkway en de George Washinton Bridge, langs het George Washington hotel en de George Washington University. In de verte steekt het George Washington Memorial hoog boven de stad de lucht in. Het doet me een beetje denken aan Duckstad, waar in mijn gedachten alles Duck- genaamd was.

Ons motel, Days Inn. Arlington. Plaatsje aan de rivier de Potomac. Aan de andere kant ligt Washington. Zelfde concept als in NY. Gratis shuttle busje brengt ons naar een metro station in Arlington en vandaar verder naar Washington.

Arlington is bekend van de militaire mega begraafplaats waar o.a. J.F. Kennedy en zijn broer Robert liggen. En het Pentagon ligt hier.

We beginnen met Arlington Cemetery. Het graf van JFK is niet moeilijk te vinden. Volg de stoet mensen maar. We vragen ons af hoeveel mensen er nou werkelijk voor de man Kennedy komen, erbij stil staan, misschien bidden? Of is het voor 90% toch meer een kodak-moment. We vragen ons dit af op de terugweg, na de nodige foto's te hebben genomen. In tegenstelling tot de bezoeken bij andere graven deze vakantie behoren wij dit keer, ben ik bang, ook tot die 90%.

Het is weer behaaglijk warm, 30 graden, en we vertrekken van dit schaduwloos oord. Willen er nog wel een keer naartoe deze week, met name het monument voor de slachtoffers in het Pentagon op 9/11 moet mooi zijn.


We komen op de Mall aan en vanaf Lincoln Memorial kijken we richting Washington Memorial en het capitool. Indrukwekkend. Boven op de trappen van het Lincoln Memorial staat aangegeven waar Martin Luther King zijn beroemde "I have a dream" speech verkondigde tijdens de March on Washington. Indrukwekkend. We gaan het Lincoln Memorial binnen en zien 'm zitten. Groots, mooie quote's her en der. Indrukwekkend.

Moesten we hetgeen we vandaag gezien hebben met één woord beschrijven: ik denk dat 'indrukwekkend' het best in de buurt zou komen.

Tot slot nog even naar het Vietnam Veterans Memorial... hoe zal ik het omschrijven: indrukwekkend?
Ze weten 't wel aan te pakken hoor, die Amerikanen. Geen lullige standbeeldjes van de dode presidenten en al die slachtoffers die vielen voor het vaderland. Memorials en monumenten die qua grootsheid absoluut niet zouden mistaan in Ceasar's Rome of Napoleon's Parijs.


We voelen onze voeten niet meer als we in het shuttlebusje stappen. We waren op tijd want het zit goed vol en het is best wel triest om te zien hoe een Pakistaans gezin, ouders, zoontje van een jaar of acht, dochter jaartje of 6, niet meer erin kunnen. Des te triester om te zien dat vader een zak McDondals voedsel in zijn hand heeft. De chauffeur beloofd meteen terug te komen. Anders hadden we zeker onze plek afgestaan....denk ik.



14 juni Washington

10.00 uur, we staan te wachten voor het hotel en het busje komt voorrijden. Als bijna iedereen er in zit komt tot slot hetzelfde Pakistaanse gezin aan gelopen. Maar het zit al aardig vol, het zal toch niet... Jawel, het zal toch wel. En voor de tweede keer blijft het gezinnetje een beetje zielig achter op de stoep van het hotel.


Washington Memorial staat op het programma. Van buiten dan. Want de binnenkant is helaas gesloten vanwege renovatiewerkzaamheden ten gevolge van een 5.8 grootte aardbeving in 2011.
Begint nou toch wel irritant te worden. Vrijheidsbeeld was gesloten vanwege grootscheepse renovatie. Pool of reflections is leeg en staan hekken omheen vanwege grootscheepse renovatie... typisch.


Rond 12.00 uur zijn we bij onze tweede stop, het United States Holocaust Memorial Museum. We hebben al redelijk wat holocaust monumenten en musea bezocht de afgelopen jaren, maar dit slaat weer alles. Een beeld zegt inderdaad meer dan 1000 woorden en het heeft dan ook totaal geen zin om te proberen te omschrijven wat hier te zien is. We zien in ieder geval beelden, foto's, films die we nog niet eerder hebben gezien en die we voorlopig ook niet meer willen zien... wat kan een mens een ander mens aandoen!

Wel goed om te zien dat er zoveel groepen met schoolkinderen rondlopen.
Je zou denken dat we het leren maar op een andere verdieping is een tijdelijke tentoonstelling over Genocide. Srebrenica, Darfur, Rwanda..., ja we leren het al goed, cynisme>


Op de route liggen vervolgens het in 2004 geopende monument ter herdenking aan de Tweede Wereldoorlog, en de verplichte balkonscene voor het Witte Huis natuurlijk.


Als we op de terugweg in het busje zitten komen we op het idee om tussen al deze monumenten in Washington een nieuw monument te stichten. Het Monument van het Achtergebleven Pakistaanse Gezin. Zou het er ooit komen, ze zullen het zelf nooit zien, immer wachtend op de bus...

We zouden zaterdag verder rijden, maar we hebben nog zoveel te zien hier dat we twee dagen bijboeken. Morgen dag 3 Washington DC.

Tot snel.
XXX

Foto's: http://sdrv.ms/MbUKyt