Varkensstaart in Blue Curacao
Blijf op de hoogte en volg John
21 Augustus 2012 | Nederland, Amsterdam
Laten we voor het gemak maar beginnen waar het verslag de vorige keer stopte. De boottrip naar Klein-Curacao. Samen met Hendrikje en Phillipa, de Belgische buren, deze boottocht gereserveerd voor zondag 12 augustus. We dienen om 6.45 uur aan het Spaanse water op de Mermaid te stappen. Kwartiertje aankleden en gezicht in de plooi strijken, half uurtje rijden, dus rond 5.45 - 6.00 uur op staan. Op een zondag.... zelfs voor een beroepswerkeloze is het wel weekend of niet dan? Maar goed, het gebeurd. Het wegrijden gebeurd natuurlijk standaard een kwartier te laat, zodat het weer afvragen wordt of die sloep al lang en breed zal zijn vertrokken als wij het Spaanse water bereiken.
Belgen en Brabanders, ze hebben vele kwaliteiten. Maar stipt op tijd komen moeten we daar maar niet onder scharen. Als ik met m'n lichte gevoel voor ochtendhumeur m'n koffie naar binnen zit te slurpen vraag ik chagerijnig aan Jolanda waarom die Duitsers in huisje H zo achterlijk vroeg opstaan op zondag, en waarom ze om 6.15 al van het park rijden. Later blijkt dat ze dus ook op die boot zitten, en voilá, die kunnen dus wel netjes op tijd komen... Maar, hoewel als laatste, gaan we aan boord en niet veel later zijn we vertrokken.
Ik ben er eerlijk gezegd niet gerust op, anderhalf á twee uur op het water. En het bandje, dat na vertrek afgespeeld wordt, beloofd niet veel goeds. '....sommige van jullie zullen merken dat de zee wat ruw kan zijn, bovendeks (en daar zaten wij natuurlijk) is het erger dan beneden. Kun je het echt niet houden? Dan maar overboord, de vissen vinden het niet erg...' Ik ben er een paar jaar geleden in Oostende al achter gekomen dat ik geen zeebenen heb. En al snel zit ik met een wit gezichtje, strak naar een stabiel punt aan de horizon te staren. Bovendien sterf ik van de honger, want hoewel een ontbijt bij de reis inbegrepen zat, maakt niemand aanstalten om eens een broodje te smeren. Dat zal pas op het eilandje gebeuren zo zal later blijken. Ik kom er ook achter dat met je ogen dicht zeeziekte het best is vol te houden. En zo kan ik ook nog eens de schijn van een echt Piet Piraat volhouden ook. Piet Piraat doet gewoon even een dutje.
Desalniettemin, blij dat de vuurtoren in zicht komt, en even later meren we aan. Het laatste stuk kan óf met het rubber bootje, óf zwemmend. En daar ik geen zin heb om 40 man voor me te hebben staan wachten op een 10 persoons bootje spring ik, van bovendeks, in het water. En dat doet dan op sommige plekken toch weer meer zeer dan je verwacht.
Het ontbijt is goed: broodjes, koffie, sinaasappelsap. Het strandtentje van de Mermaid is goed, de bedjes zijn aan vervanging toe, maar wie maalt er om als je op het strand van dit bounty-eiland ligt. Kraakheldere, azuurblauwe zee en een schitterend wit zandstrand, van zand zo fijn als bakpoeder. Hendrikje en Phillipa gaan duiken en wij installeren ons op onze bedjes onder ons rieten strandhuisje. En dan begint het natuurlijk te regenen...
De bui duurt niet lang, een kwartiertje. De middag-BBQ is perfect. Geen lullig worstje met een verloren, verlept blaadje sla. Nee, kip, spareribs, koteletten, verschillende salades, rijst, brood, fruit. En zoveel je wilt. Mocht je dit gaan doen en twijfelen tussen de twee bedrijven die dit uitje organiseren? De BBQ van Mermaid is perfect. Eigenlijk alles wel. Bier/Wijn was niet inbegrepen, bij terugkomst afrekenen op basis van het systeem 'zelf bijhouden wat je drinkt'. Vroegen ons af hoe veel het verschil tussen voorraad en kas achteraf is. Wíj rekenen natuurlijk netjes af wat we opgedronken hebben...Alleen jammer dat ik na drie altijd de tel kwijt ben. Nee hoor, gewoon netjes afgerekend.
Al met al een perfect dagje. Jolan twee zeeschildpadden gespot bij het snorkelen en ook op de terugweg houden we alles binnen.
Wat nog meer te vertellen over de afgelopen week. Na vier keer op pad te zijn geweest voor een, blijkbaar erg goed verstopt, tweede-hands boekwinkeltje in Punda, eindelijk gevonden de vijfde keer. Want Jolanda leest nu boeken die op het park liggen, maar straks voor Cuba moet ze een 4-5 boeken meenemen. We hadden een e-reader en zo'n 7000 digitale boeken bij ons. Maar dan moet het ding het wél doen. En het k!t ding heeft het nu dan toch echt begeven. Best makkelijk, zo'n e-reader, voor op reis. In één jaar tijd, twee keer kapot. De eerste keer in NL, nog gerepareerd. Althans, halven bak, want in de VS begonnen de kuren weer. En nou dus definitief naar de galamiezen. Consumenten tip 2: merk e-reader BeBook, gekocht bij Dixons. Twee namen om heel hard van weg te rennen mocht je er bij in de buurt komen.
De Marché in Punda. Een overdekte hal waar een stuk of vijf ovens/barbeque's zijn ingericht en waar locals staan te koken. Veel eten voor weinig. En als we ergens van houden is het, precies, dat. 'Moet je doen!', zeiden mensen die het konden weten. We kiezen voor Rabu di kap, zoiets heette het. Later gegoogled en het bleek, vrij vertaalt in het Nederlands: 'stukken varkensstaart te zijn. Flink stuk (kraak)been, nog flinker stuk vet, en een miniscuul klein stukske vlees. Daarbij nog snijbonen gewokt en bruine rijst. Beiden zo zout, dat ik letterlijk nog nooit zo gegeten heb. De helft van het zinnetje: 'Veel voor weinig' slaat als een boemrang keihard in ons gezicht terug. Uit beleefdheid red ik het tot de helft, Jolan begint er niet eens aan. Maar, de beroerdste niet, geven we de marché nog wel een kans, alleen vandaag niet meer.
Een aanrader: Kura Hulanda, museum over slavernij, archeologie en afrikaanse kunst en beschaving. Mooi, indrukwekkend museum, met een grote collectie. Hier zou je best een halve dag zoet kunnen zijn. Begin cynisme... En wat hebben wij Nederlanders toch een mooie, fijne rol in de slavenhandel gespeeld. Einde cynisme... Ok, het is lang geleden, maar wel frapant dat wij toch vaak als eerste met ons vingertje omhoog andere landen op hun misstanden wijzen. Het verhaal achter Kura Hulanda (niet alleen het museum, maar ook het hotel, de restaurants) is ook mooi. Jacob Gelt Dekker, excentriekeling en steenrijk (ik meen door autoverhuur of loi-achtige cursussen) koopt een vervallen stuk grond in Otrobanda. En met de lokale bevolking restaureert ie het tot hetgeen wat er nu staat. De foto's voor-en-na zijn indrukwekkend.
Wat nog meer te melden? Het Blue-Curacao likeur museum in landhuis Chogologo. Het is het 'm nét niet. Eigenlijk is het 'm helemaal niet, maar we stonden om 11.30 uur al in de proefhoek kleine borreltjes likeur naar binnen te kappen. Dus sowieso een goede reden om toch langs te gaan. De rest van de dag geloof ik niet zoveel meer gedaan, maar zeker weten doe ik het ook niet.
We komen een bord tegen met daarop een aantal toeristische attracties. Één ervan is het 'tele museum'. Tot nu toe heeft de irritatie, om die nietszeggende naam, en dus niet te gaan, het gewonnen van de nieuwsgierigheid wat daar in godsnaam te zien is, en wel te gaan. Maar het blijft knagen. (overigens weet ik niet of voorgaande zin grammaticaal helemaal in orde is).
Het eind van de wereldreis deel 2, Curacao, komt steeds dichterbij. Nog zo'n anderhalve week en dan zit het er hier weer op. We hadden het er vandaag over, het geeft ons een tweeslachtig gevoel. We voelen ons hier meer en meer op ons plek. Het voelt echt als ons 'thuis' hier en het allermooiste is dat je relaties aan het opbouwen bent, soms zelfs vriendschappen. Hendrikje en Phillipa, Wendy/Roger en DJ, Cees en Joni, Herman en Jeanny en de kids. En dan weer verder te gaan is wel jammer. Maar aan de andere kant hebben we zo'n ontzettend veel zin in Cuba en rondtrekken, dus het is altijd goed.
Overmorgen het verslag over de eerste duik, de eerste surfles (je zou bijna denken dat ik in m'n midlife crisis zit), happy hour bij de heineken snek en BBQ-en met fam van Schaijk. Kortom, het leven is goed.
Tot snel.
XXX
foto's: http://sdrv.ms/SLKGR4
Belgen en Brabanders, ze hebben vele kwaliteiten. Maar stipt op tijd komen moeten we daar maar niet onder scharen. Als ik met m'n lichte gevoel voor ochtendhumeur m'n koffie naar binnen zit te slurpen vraag ik chagerijnig aan Jolanda waarom die Duitsers in huisje H zo achterlijk vroeg opstaan op zondag, en waarom ze om 6.15 al van het park rijden. Later blijkt dat ze dus ook op die boot zitten, en voilá, die kunnen dus wel netjes op tijd komen... Maar, hoewel als laatste, gaan we aan boord en niet veel later zijn we vertrokken.
Ik ben er eerlijk gezegd niet gerust op, anderhalf á twee uur op het water. En het bandje, dat na vertrek afgespeeld wordt, beloofd niet veel goeds. '....sommige van jullie zullen merken dat de zee wat ruw kan zijn, bovendeks (en daar zaten wij natuurlijk) is het erger dan beneden. Kun je het echt niet houden? Dan maar overboord, de vissen vinden het niet erg...' Ik ben er een paar jaar geleden in Oostende al achter gekomen dat ik geen zeebenen heb. En al snel zit ik met een wit gezichtje, strak naar een stabiel punt aan de horizon te staren. Bovendien sterf ik van de honger, want hoewel een ontbijt bij de reis inbegrepen zat, maakt niemand aanstalten om eens een broodje te smeren. Dat zal pas op het eilandje gebeuren zo zal later blijken. Ik kom er ook achter dat met je ogen dicht zeeziekte het best is vol te houden. En zo kan ik ook nog eens de schijn van een echt Piet Piraat volhouden ook. Piet Piraat doet gewoon even een dutje.
Desalniettemin, blij dat de vuurtoren in zicht komt, en even later meren we aan. Het laatste stuk kan óf met het rubber bootje, óf zwemmend. En daar ik geen zin heb om 40 man voor me te hebben staan wachten op een 10 persoons bootje spring ik, van bovendeks, in het water. En dat doet dan op sommige plekken toch weer meer zeer dan je verwacht.
Het ontbijt is goed: broodjes, koffie, sinaasappelsap. Het strandtentje van de Mermaid is goed, de bedjes zijn aan vervanging toe, maar wie maalt er om als je op het strand van dit bounty-eiland ligt. Kraakheldere, azuurblauwe zee en een schitterend wit zandstrand, van zand zo fijn als bakpoeder. Hendrikje en Phillipa gaan duiken en wij installeren ons op onze bedjes onder ons rieten strandhuisje. En dan begint het natuurlijk te regenen...
De bui duurt niet lang, een kwartiertje. De middag-BBQ is perfect. Geen lullig worstje met een verloren, verlept blaadje sla. Nee, kip, spareribs, koteletten, verschillende salades, rijst, brood, fruit. En zoveel je wilt. Mocht je dit gaan doen en twijfelen tussen de twee bedrijven die dit uitje organiseren? De BBQ van Mermaid is perfect. Eigenlijk alles wel. Bier/Wijn was niet inbegrepen, bij terugkomst afrekenen op basis van het systeem 'zelf bijhouden wat je drinkt'. Vroegen ons af hoe veel het verschil tussen voorraad en kas achteraf is. Wíj rekenen natuurlijk netjes af wat we opgedronken hebben...Alleen jammer dat ik na drie altijd de tel kwijt ben. Nee hoor, gewoon netjes afgerekend.
Al met al een perfect dagje. Jolan twee zeeschildpadden gespot bij het snorkelen en ook op de terugweg houden we alles binnen.
Wat nog meer te vertellen over de afgelopen week. Na vier keer op pad te zijn geweest voor een, blijkbaar erg goed verstopt, tweede-hands boekwinkeltje in Punda, eindelijk gevonden de vijfde keer. Want Jolanda leest nu boeken die op het park liggen, maar straks voor Cuba moet ze een 4-5 boeken meenemen. We hadden een e-reader en zo'n 7000 digitale boeken bij ons. Maar dan moet het ding het wél doen. En het k!t ding heeft het nu dan toch echt begeven. Best makkelijk, zo'n e-reader, voor op reis. In één jaar tijd, twee keer kapot. De eerste keer in NL, nog gerepareerd. Althans, halven bak, want in de VS begonnen de kuren weer. En nou dus definitief naar de galamiezen. Consumenten tip 2: merk e-reader BeBook, gekocht bij Dixons. Twee namen om heel hard van weg te rennen mocht je er bij in de buurt komen.
De Marché in Punda. Een overdekte hal waar een stuk of vijf ovens/barbeque's zijn ingericht en waar locals staan te koken. Veel eten voor weinig. En als we ergens van houden is het, precies, dat. 'Moet je doen!', zeiden mensen die het konden weten. We kiezen voor Rabu di kap, zoiets heette het. Later gegoogled en het bleek, vrij vertaalt in het Nederlands: 'stukken varkensstaart te zijn. Flink stuk (kraak)been, nog flinker stuk vet, en een miniscuul klein stukske vlees. Daarbij nog snijbonen gewokt en bruine rijst. Beiden zo zout, dat ik letterlijk nog nooit zo gegeten heb. De helft van het zinnetje: 'Veel voor weinig' slaat als een boemrang keihard in ons gezicht terug. Uit beleefdheid red ik het tot de helft, Jolan begint er niet eens aan. Maar, de beroerdste niet, geven we de marché nog wel een kans, alleen vandaag niet meer.
Een aanrader: Kura Hulanda, museum over slavernij, archeologie en afrikaanse kunst en beschaving. Mooi, indrukwekkend museum, met een grote collectie. Hier zou je best een halve dag zoet kunnen zijn. Begin cynisme... En wat hebben wij Nederlanders toch een mooie, fijne rol in de slavenhandel gespeeld. Einde cynisme... Ok, het is lang geleden, maar wel frapant dat wij toch vaak als eerste met ons vingertje omhoog andere landen op hun misstanden wijzen. Het verhaal achter Kura Hulanda (niet alleen het museum, maar ook het hotel, de restaurants) is ook mooi. Jacob Gelt Dekker, excentriekeling en steenrijk (ik meen door autoverhuur of loi-achtige cursussen) koopt een vervallen stuk grond in Otrobanda. En met de lokale bevolking restaureert ie het tot hetgeen wat er nu staat. De foto's voor-en-na zijn indrukwekkend.
Wat nog meer te melden? Het Blue-Curacao likeur museum in landhuis Chogologo. Het is het 'm nét niet. Eigenlijk is het 'm helemaal niet, maar we stonden om 11.30 uur al in de proefhoek kleine borreltjes likeur naar binnen te kappen. Dus sowieso een goede reden om toch langs te gaan. De rest van de dag geloof ik niet zoveel meer gedaan, maar zeker weten doe ik het ook niet.
We komen een bord tegen met daarop een aantal toeristische attracties. Één ervan is het 'tele museum'. Tot nu toe heeft de irritatie, om die nietszeggende naam, en dus niet te gaan, het gewonnen van de nieuwsgierigheid wat daar in godsnaam te zien is, en wel te gaan. Maar het blijft knagen. (overigens weet ik niet of voorgaande zin grammaticaal helemaal in orde is).
Het eind van de wereldreis deel 2, Curacao, komt steeds dichterbij. Nog zo'n anderhalve week en dan zit het er hier weer op. We hadden het er vandaag over, het geeft ons een tweeslachtig gevoel. We voelen ons hier meer en meer op ons plek. Het voelt echt als ons 'thuis' hier en het allermooiste is dat je relaties aan het opbouwen bent, soms zelfs vriendschappen. Hendrikje en Phillipa, Wendy/Roger en DJ, Cees en Joni, Herman en Jeanny en de kids. En dan weer verder te gaan is wel jammer. Maar aan de andere kant hebben we zo'n ontzettend veel zin in Cuba en rondtrekken, dus het is altijd goed.
Overmorgen het verslag over de eerste duik, de eerste surfles (je zou bijna denken dat ik in m'n midlife crisis zit), happy hour bij de heineken snek en BBQ-en met fam van Schaijk. Kortom, het leven is goed.
Tot snel.
XXX
foto's: http://sdrv.ms/SLKGR4
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
