van airco jesus tot Gijsje eigenwijsje.

0Als ik dit zit te typen trekt momenteel een paar honderd kilometer noordelijk van Curacao tropische storm/hurricane Isaac langs. En net als met Ernesto een paar weken geleden, zijn de effecten absoluut niet dramatisch of dat ze tot overlast leiden. Maar je merkt het wel. De wind valt weg en dat maakt dan 33 graden ineens wel benauwd. En alsof dat niet genoeg is wordt er een warme deken van bewolking in de lucht uitgespreid om het nog onbehaaglijker te maken. Met als resultaat dat het vannacht weer extra zweten wordt.

Nou hebben we wel een airco, maar die stamt, net als alle overige elektrische apparaten in dit huisje uit het begin van onze moderne jaartelling. Ik durf te wedden dat de heer J. Christus, gevestigd te Nazareth, geavanceerdere apparatuur had dan waar wij ons hier mee moeten redden. We hebben de airco de eerste nacht aan gehad en als we moeten kiezen tussen het zweten en een vroegtijdige dood door bevriezing dan toch maar het zweten. De breedbeeld tv (zie de foto's voor het begrip ironie) heeft nog niet gewerkt en mochten we zonder gas komen te zitten; geen probleem de koelkast heeft aan de buitenkant een geavanceerde inductie kookplaat die standaard zo heet is dat je er een ei op kan bakken. De wc heeft een doortrek-mechanisme wat uit een chocolade-kinder-ei is gekomen, aan elkaar hangend van paperclips, schoenveters en plastic attributen. En toch houden we van ons huisje en dit park...

Want wat maakt het ook uit, stinken doen we toch wel. Waar ik thuis nog minimaal één, maar vaak twee keer per dag in bad ging, heb ik hier de persoonlijke hygiëne op een laag pitje gezet, zo niet totaal overboord gegooid. Twee minuten nadat je onder de douche uit bent loopt het weer in straaltjes over je rug, zo je bilnaad in. Als ik hier één, twee maal per wéék douche zit ik niet ver van de waarheid. Voeg daar nog eens bij dat de wasmachine van het park kapot is, de 33 graden en je hebt een perfecte cocktail die je overal in het openbaar een zee van ruimte verschaft. Héérlijk! Wereldreizigers die niet stinken zijn of niet te vertrouwen of ze hebben te veel geld.

Tot zover het item over persoonlijke hygiëne, ik zou het gaan hebben over duiken, surfen, midlife-crisis, enz.

De duik dus, of beter de introductie-duik. Drie weken terug had ik, in een onbezonnen moment, met Cees, ook wonend op ons parkje én zeer ervaren duikinstrukteur, afgesproken om op 19 augustus een introductie-duik te doen. Jammer genoeg lukt het Jolanda al niet om te snorkelen en aan het duiken wil ze überhaupt niet beginnen.

De afspraak stond en de dag erna had ik er eigenlijk al spijt van. Het is onnatuurlijk, het is gevaarlijk, je kunt verzuipen... En als het allemaal zo geweldig is daar beneden waarom hebben ze er dan zo'n gigantische hoeveelheid water eroverheen gepleurd dat het vanaf het strand niet te zien is? Bovendien, je hóeft op je 41 toch ook niet overal aan mee te doen?


De drie weken leken lang, maar dan komt toch die 19e augustus dichterbij. De dag ervoor weinig of geen alcohol had Cees gezegd, maar als je dan later met je domme kop toch afspreekt met Herman van Schaijk, beroepslevensgenieter, om op vrijdagmiddag te gaan happy-our-en, is het wel slim om te vragen of Jolanda mee gaat en ons na een uur de auto in te duwen anders was de duik zeker gecancelled. En daar houdt ze zich dan ook aan, zeer vervelend op dat moment, maar 's avonds zou Cees wat theorie komen doornemen.

Een voortijdig afgekapte happy our is al niet heel gezellig, maar om dan 's avonds doodleuk verhalen aan te moeten horen over zuurstofvergiftigingen, klap- en/of scheurlongen en verdwalingen onder water. Wat een fijne avond en nacht en ochtend heb ik gehad.

Met werkelijk totale tegenzin rijden we achter Cees en zijn vrouw aan richting Playa Lagun. Parkeren, plekje op het strand regelen en dan is het ineens over, vanaf het moment dat we de spullen gaan huren en aankleden, ben ik de zenuwen kwijt. Nog wat uitleg voor in het water, en dan naar beneden. Vooraan in de baai is het nog wat troebelig door de andere zwemmers, maar na een paar meter is het wel duidelijk. Het is onder water zo ontiegelijk mooi...niet normaal. Na een dik uur terug naar boven en toen wist ik het al, dit gaan we meer doen. Met Cuba als volgende stop wil ik m'n brevet zeker hebben. Ook heel leuk dat Hendrikje en Phillipa mee gingen. We hebben er nu zelfs bewijs van in de vorm van een paar fenomenale actiefoto's.

Voor de duidelijkheid, alle complimenten aan Cees, buiten dan dat angstaanjagende uurtje de dag ervoor, heb ik zelden iemand zo gepassioneerd horen vertellen over zijn vak/hobby en zelden iemand gezien die zo positief en vrolijk in het leven staat. Dat werkt zelfs voor een hypochonder/doemdenker als ik aanstekelijk en opbeurend.
Maar stel je voor dat je het zou treffen: een duikleraar die het zelf ook allemaal niet ziet zitten, 'nou het zal mij benieuwen vandaag...' of 'de zee is wel heel ruw...', of 'laatst moest ik de trauma-helicopter bellen...'.

Conclusie: de cursus open water duiken is geboekt en moet af te maken zijn voor volgende week vrijdag, als we vertrekken. Briljant gepland natuurlijk, 9 weken Curacao en het op de laatste week aan laten komen.


Dare-devil en thrillseeker als ik ben, met Dangerous als mijn bijnaam, staat er de volgende dag alweer een activiteit op het programma die we nog nooit gedaan hebben. Surfen, en niet lullig op een plankje op het Veerse meer wachten tot er een zuchtje wind opsteekt. Neen, neen!, aan de ruwe noordkant van het eiland, de schuimkoppen bedwingen. Als een echt beachboy met m'n sixpack verder en verder achter een beschermende laag spek, op een plankje.

De reden? Ik heb er lang over nagedacht en ik denk eruit te zijn. Het is in ieder geval geen midlife crisis. Geen motor, geen sportwagen en geen nieuwe, jongere vriendin... (overigens mochten er mensen zijn die gratis of anders zeer goedkope motors, sportwagens of jongere vriendinnen aan te bieden hebben? Mailtje naar longtalljohnny@gmail.com en we komen er wel uit). Ik typ het en kan het morgen allemaal weer uit leggen....

Nee, de echte reden is dat ik ervan overtuigd ben dat ieder mens beschikt over een natuurtalent. Maar hoe weet je in hemelsnaam wat het jouwe is? Je leven kan zich aan je voorbij trekken zonder ooit te weten dat je wereldkampioen kantklossen had kunnen zijn. Met die gedachte ben ik de laatste tijd naarstig op zoek naar mijn natuurtalent. God weet, stap ik op een surfbord, sta ik overeind bij de eerste de beste golf en rol ik lachend het strand op. Het duiken was mooi, maar denk niet dat ik een natuurtalent ben. Het mooiste zou zijn als mijn natuurtalent in een tak van sport of wetenschap of anderszinds ligt waar het geld scheppen is natuurlijk.

Lang verhaal kort: het surfen kán nog steeds m'n ding zijn. Want die zondag gaat het hele feest niet door. We komen aan op het afgesproken strandje en vervolgens staan we een uur naar een stuk of 20 lokale debielen te staren die het in het hoofd gehaald hebben om met een net de hele baai leeg te schrapen. Onze surfleraar (Charlie, ook een lokale) weet ons te vertellen dat er een paar familie's privileges hebben om op bepaalde plekken te vissen, maar toch zéker niet op deze manier. De zee is veel te ruw en zelfs met een pick-up truck lukt het ze niet om het net binnen te halen. Charlie zegt dat ze al 23 uur bezig zijn en dat de vis in het net allang dood is van de stress en/of zuurstofgebrek. Volgende week een nieuwe kans. Of ze moeten dan nog bezig zijn met d'r briljante visplan.

Wat te doen als je niet kunt/mag surfen? Terrasje! Biertje! Het zal toch niet zo zijn dat dát mijn natuurtalent is bedenk ik me opeens. Want da's allemaal wel leuk maar het levert geen ene moer op, sterker nog... nee, d'r moet nog iets anders zijn.


Even een kleine mededeling van huishoudelijke aard. Er zijn mensen die vragen waarom Jolanda niet zo veel op de foto's staat. Daar kan ik verschillende redenen voor geven, maar de hoofdreden is wel dat Jolanda het niet zo op poseren heeft. Ze weet wel dat het redelijk uniek is dat we op wereldreis zijn, maar waar ik er dan nog wel wat fotomateriaal van wil hebben als bewijs, hoeft dat voor haar niet zo. Ze slaat het allemaal wel op tussen d'r oren. tja eigenlijk wel waar... Dus we zullen het met z'n allen toch veelal met ondergetekende moeten doen. Ook geen straf natuurlijk....


Verder nog veel te vertellen eigenlijk (bijvoorbeeld BBQ met herman/Jeanny/Gladys en Kenneth), maar ik moet de foto's ook nog doen, én redelijk op tijd naar bed want morgen begint m'n duikcursus. En wat ik zeker nog even wilde vertellen is dit.

Oktober vorig jaar tref ik zoals wel vaker de altijd goedlachse Nol Baeten. Een sportvriend bij Health City. Ik heb Nol nog nooit chagerijnig gezien en op de verplichte begroeting 'hoe is het' verrast het me dan ook dat ie antwoordt, 'eigenlijk heel erg slecht'. In de koffie-hoek vertelt ie me zijn verhaal. Gijsje, zijn neefje van acht, heeft te horen gekregen dat ie hersenstamkanker heeft en nog maar 3-6 maanden heeft te leven. Dan sta je dus als volwassen man met je bek vol tanden. Dan wil je overbrengen hoe erg je dat vindt en weet je niet hoe vaak je allerlei superlatieven in de vorm van kut, shit en wat meer moet zeggen. En de derde, volgens mij, redelijk natuurlijke reactie is dat je je die situatie op jezelf gaat betrekken. Wij hebben geen kinderen, dus dat kan ik me niet voorstellen. Maar dan denk je aan je neefjes/nichtjes en sta je heel snel met tranen in je ogen net te doen of je lenzen niet goed zitten.

Gijs is 30 december 2011, kort na zijn 9e verjaardag overleden. Niet nadat ie door zijn vader en moeder en broer en rest van de familie die paar maanden nog helemaal in de watten is gelegd. En hoe tekenend is het voor zo'n joch dat ie als laatste wens wil dat andere zieke kinderen dat ook mee zouden moeten maken. Stichting Gijsje Eigenwijsje is geboren en gerund door mensen met het hart op de goede plek. Een kleinschalige stichting waar ál het geld bij de doelgroep terecht komt en niet in een bodemloze put verdwijnt of aan een strijkstok blijft hangen. Dus heb je een paar euro over in tijden van crisis, ga eens kijken op:

http://www.gijsjeeigenwijsje.com

Ze hebben verschillende akties lopen, bv een stand op boeken-rond-het paleis in Tilburg en sponsorlopen tijdens de Tilburg 10 miles. Nol, Jim, Puck ik heb vanavond m'n sponsorbedrag overgemaakt en hoop dat het een heel groot succes wordt. Dikke kus.

Tot snel.
XXX


Ps, we missen niet veel, maar nou bijvoorbeeld wel even m'n grote vriend Tijn (de rest ook hoor). X