Bye Bye Curacao, eind van deel 2

als ik dit zit te typen zijn we al een dag of twee in Havana en heb ik al een berg te vertellen over de reis en deze stad maar eigenlijk moet ik nog ons verhaal in Curacao afronden.
Over de laatste week, over het halen van mijn duikbevret, over de surfles, over de park-BBQ. En het afscheid. Want op een of andere rare manier hebben we daar in twee maanden vrienden gemaakt, wat me in twee jaar Nederland absoluut niet zou lukken.
Het zal een combinatie zijn van het buitenleven door de temperatuur, de vrije tijd die je hebt, maar toch ook door het simpele en unieke feit dat je mensen ontmoet waar je een zo'n klik mee hebt dat het eng wordt.
Ik noem geen namen, maar ik mis je wel Hendrikje! (en de rest ook hoor).

Hoe langer we op Curacao waren, hoe meer je het leert kennen, hoe meer mensen je leert kennen en hoe drukker je het krijgt. Te beginnen met het duikbrevet. Ik hoef mijn haat-liefde, of liever angst-nieuwsgierigheid, verhouding met deze activiteit niet meer nader uit te leggen.
Het feit dat ik het gehaald heb zie ik wel als een overwinning op angst en fobieen. Bovendien het feit dat je in vier dagen tijd toch een pittige cursus (theorie/praktijk) succesvol af weet te ronden geeft me toch wel voldoening.
Mijn leraar Mick, waar ik eerst redelijk sceptisch tegenover stond vanwege zijn jeugdige uiterlijk van 23, was een goede mix tussen kalmte en enthousiasme. Wat ik via-via hoorde was hij een zeer ervaren duiker, die zelf ook nog een technisch duiker was.
Voor de sport 100 - 150 meter diep gaan, waar overigens volgens mensen die het kunnen weten geen kont te zien is. En ik weet ook niet in hoe verre ik hem moet geloven als ie na iedere duik zei 'was een mooie duik'.
zouden die mensen echt steevast dat ze onder water zijn enthousiast blijven? Ook al geef je al zoveel jaar les en lig je elke keer met een nieuweling boven hetzelfde rif te rommelen.
En met rommelen bedoel ik dan de nieuweling, niet de 150-meter-technische-diep-duiker. Maar misschien is dat dan wel het verschil tussen iemand die echt elke dag duikt en van zijn hobby zijn werk heeft gemaakt en mijzelf.
Voor elke duik moeten we wat oefeningen doen, die worden aan de kant eerst mondeling uitgelegd, en elke keer denk ik voor ik in het water ga: 'bekijk het lekker, ik ga mijn masker dus niet afzetten onder water'.
En als ik zeg masker, kun je ook lezen: automaat (lucht!), vest met perslucht afdoen en aandoen, lood af doen, en nog veel meer van dat soort flauwekul.
En toch doe ik het. Behalve op zaterdag.
Nee, ik ben geen jood, dus dat is niet de reden. De echte reden is dat op vrijdag Patrick (de eigenaar), die bijna elke zin eindigd met 'bon' (goed) of 'hopi bon' (heel goed), vertelt dat als ik morgen (zaterdag dus) kom, dat ik dan gezellig mee kan doen met een groep militairen die ook hun brevet aan het halen zijn.
Ik heb het dus niet zo op groepen, laat staan grote groepen, dus we zullen het eerst wel eens bekijken. Voordat ik ga, veins ik thuis in ieder geval al een flinke koppijn.
'Ja ik weet het niet vandaag hoor!, ik zal wel gaan maar ik vraag wel of het verstandig is om te gaan duiken met zó'n hoofdpijn'
Zoals overal en altijd kom ik netjes op tijd, en al snel wordt duidelijk dat er een groep van 14 land- en luchtmacht snotneusjes met mij naar beneden moeten. Daarop staat een groep van 3 (drie!) hele instrukteurs.
Eenvoudig rekensommetje leert dat met mezelf mee gerekend er 5 man met één instrukteur onder water gaan. Ik dacht het dus niet hé!
Iemand die niks kan (neem mij bijvoorbeeld), vind het fijn om onder deze omstandigheden iemand bij hem te hebben die constant aandacht heeft voor degene die niks kan (ik bijvoorbeeld).
En dan wil ik best nog één iemand ernaast toleren, maar daar trek ik de grens. En niet bij vijf! Kijk die militairen worden betaald om te sterven voor volk en vaderland, ik niet! Dat is het grote verschil.
Als nummer 5 in de rij langzaam ligt te verzuipen, wil ik nog wel eens zien hoe snel zijn buddy en de overige drie dit aan de instrukteur duidelijk hebben gemaakt.
Duiken staat en valt bij het buddy-systeem. Je moet altijd iemand bij hebben die je boven water checkt en onder water continue zou kunnen helpen in geval van nood.
Perfect systeem, zou je denken... Maar niet als je buddy net zoveel kan als jou (om en nabij niks).
Ik meld dus die koppijn, kan echt niet, sorry, maandag ok? ja? prima! Maar ik blijf er nog even bij voor de theorie/briefing. O, ja en de zwemtest van 200 meter doe ik mee. Dat lukt nog net met mijn verschrikkelijke koppijn.
Maar ik red het en dinsdagmiddag eindig ik m'n examen met zeven fouten van de 85 vragen. Omgerekend een 8.2, een cijfer wat ik op 't Odulphus niet vaak terugkreeg.
Nou zullen sommige duikers daarop kunnen reageren met, tja de vragen zijn zo logisch. Dat zijn vaak PADI-duikers, maar dit was een NAUI-cursus, die toch een heel stuk hoger staat aangeschreven...

Ondertussen op het park. Terwijl ik m'n best lig te doen in en onder water, is Jolanda druk bezig vrienden te maken met de achterbuurtjes (not!), grenzend aan het park. Die mensen hebben twee honden, die
ze liefdevol aan een ketting van één meter laten liggen 24/7. Één keer per dag wat brokken en wat water, en geen hok. Als je weet dat de temperatuur oploopt tot 33 graden dan heb je met recht een hondenleven
als je één keer per dag wat water krijgt en geen hok. Jolanda is al een week bezig om de dierenbescherming hier eens naar te laten komen kijken, maar blijkbaar hebben die ook last van de warmte en de zon.
Terwijl ik onder een lichte, doch constante dwang, elke avond koteletten en worstjes sta te bakken én over de schutting sta te gooien, is het dierenbeschermingsresultaat één, hele waarschuwing.
Het gooien van vlees valt echt niet mee als één hond op een afstand van 6 meter zit en je hebt een straal van 1 meter waarbinnen het moet vallen. Ik probeer onder het tafereel uit te komen door uit leggen dat het pas echt zielig is als het vlees op een meter afstand ligt en hij kan er niet bij, maar dan moet ik maar beter richten...
Onze kop eraf als over zes weken er bij die beesten iets verbeterd is...
Buiten dit hondengebeuren worden er zakken kattenvoer naar verschillendes strandjes meegesleept. Als we terug zijn, zo heeft ze besloten, wil Jolanda drie weken vrijwillerswerk voor het dierenasiel in Curacao gaan doen. En dat is misschien voor iedereen het beste.

Ook nog een laatste keer sporten bij het sportschooltje waar we een maand een abonnement hebben gehad. Dat abonnement was afgelopen maar ik had van te voren al geinformeerd of je ook per keer kon sporten.
Geen probleem, kon ook, en zou 12 gulden per keer kosten. Zeg maar 5 a 6 euro. Afgelopen zaterdag, na de 'mislukte' koppijn duik rijdt ik ernaar toe en vraag aan de mevrouw die ik er nog niet eerder heb gezien om bevestiging van per keer sporten en de 12 gulden daarvoor.
Ze laat me afrekenen, wat ik dan ook netjes doe. En dán zegt ze pas, je weet wel dat we vandaag om 14.00 uur sluiten hé. Het is dan 13.35... Nee, dat weet ik dus niet scheve kip!. Maar ik laat me niet kennen, ren als een zot de apparaten af die ik wilde doen, kom tot de helft ervan en sta om 14.01 bezweet, moe, niet voldaan en 12 gulden lichter weer buiten.
Niet voldaan dus, besluit ik om nog wat been- en buikoefeningen te doen achter de aquaelectra fabriek. Daar loopt een looppad langs het water. Het is er afgelegen, lekker rustig dus ideaal denk ik om wat oefeningen te doen.
Lekker rustig inderdaad en ik begin aan wat lunges, lopen door middel van kniebuigingen. D'r slenteren nog twee mannen rond en kijken me een beetje na als ik (spieren gespannen) voorbij stap.
Als ik ze vervolgens allebei van het pad af zie lopen een verlaten, vervallen gebouwtje in begint me iets te dagen. Deze vorm van slenteren heb ik ook wel eens op een parkeerplaats langs de A58 gezien!
En jawel hoor als ik lungend terug naar de auto 'loop' komt het ook weer achter me aan. Bij de auto doe in nog wat triceps opdrukkingen op een muurtje als er, als toetje op de taart, dezelfe man voor de derde keer langs komt, nu in zijn auto en kushandjes werpend en wenkende gebaren naar me toe werpt.
Hoewel verleidelijk weet ik het toch te weerstaan en besluit naar het appartement te rijden na een succesvolle trainingsmiddag...
De laatst keer naar Daaibooi, ons favoriete strandje. Gelukkig is er ook het gezelschap Nederlandse pensionado's, die we hier een paar keer zijn tegengekomen. Één ervan, een man met altijd een rond katoenen hoedje met een randje op, doet me steeds aan de buurman in Flodder denken. Het uiterlijk, het hoedje, de manier van spreken.
Iedere keer als ik 'm zie, zie ik Tatjana omdraaien en zeggen, 'maar buurman, wat doet u nou!'.
Komt ie uit het water, vraagt er één uit het semi-bejaarde gezelschap hoe het water was. Je zit dus al jaren op het eiland, en je vraagt ernaar hoe het water was. Hij zegt: 'Hééérlijk'. Had nou eens voor één keer gezegd: 'Wat denk je seniele, ouwe aap? net als vorige week en al die weken er voor: een graad of 25 en redelijk nat!'.
Kijk, dan verdien je mijn respect. Niet met dat tena-lady-antwoord 'Hééérlijk'.
Surfles dan. Heel veel lol, heel vermoeiend, conclusie: hoewel talentvol, niet hét talent. Terwijl Phillipa, Hendrikje en Silke zout water liggen te slikken, sta ik fier op m'n plankje. Nou ja sta... d'r moet nog een woord voor die houding worden gevonden, maar ik ging met een paar golven mee. Mensen die mijn skie-houding kennen weten genoeg.

De park BBQ (BBQ's want de dag erna was er natuurlijk weer veel te veel over dat het nog eens kon), was SUPER leuk!!! en SUPER gezellig!!! Hahaha...
Na onze koffer bij Herman en Jeanny afgezet en lekker geborreld te hebben, na nog twee diner's met Pipa, Hendrikje, Silke en Jacotte, komt dan vrijdag de dag van het afscheid. Kees, Joni, Wendy, Roger, Dj, Mickey, Herman, Jeanny, Kenneth, Gladys, Jim, Jerry, Gaby, Margreet, Ruth, Carl, Silke, Jacotte. Allemaal stikbedankt voor het in meer of mindere laten slagen van twee geweldige maanden Curacao.
Om nooit te vergeten. Dit was één van de redenen om deze reis te gaan ondernemen. Nieuwe mensen leren kennen en met een beetje geluk dit soort mensen. Heel erg bedankt!!! Sommige van jullie gaan we snel weer zien.
Phillipa en Hendrikje bedanken zou niet gaan lukken. Zelden zo'n klik gehad met mensen die op zoveel gebieden zo hetzelfde denken als jullie. Hopelijk tot snel straks in November in Kapellen of in Tilburg. XXX

Wendy, heel erg bedankt voor alle goede zorgen. Bewonderenswaardig hoe jij het voor elkaar krijgt met zo weinig middelen. Hoewel je moet roeien met de riemen die je hebt... Bijzonder! Tot snel in Oktober.

Zoveel te vertellen al over Havana, maar dit alvast: we zijn 30 jaar terug in de tijd gereisd. Als we in Barabas' teletijdmachine zijn beland. En het is een verademing! Nergens de wegen pot en potdicht, lada's en oldtimers beheersen het straatbeeld. Vriendelijkheid! Om nog maar te zwijgen van de prijs van een blikje bier van 0,80 eurocent en een fles rum van 5.00 euro.
Ik probeer snel weer online te zijn en onze belevenissen hier op te schrijven, maar zoals ook 30 jaar geleden, is het internet ook nog niet overal doorgedrongen.
Tot snel.
XXX