Muziekdrama en Coco-taxi
Blijf op de hoogte en volg John
04 September 2012 | Cuba, Habana
Op weg naar een nieuw land, op weg naar een nieuw avontuur. Het afscheid was dus absoluut niet leuk, maar het vooruitzicht om eindelijk naar Cuba te gaan verzacht veel. Dit land stond al lang op ons vakantielijstje en eindelijk komt het ervan.
Jaren geleden gefascineerd geraakt door dit land, door de revolutie, de markante kop van Che Guevarra en dan bijna is het zover. Waar voor 95% van de mensen het gezicht en de foto van Che Guevarra een mode-icoon is, durf ik toch wel meer dan voorzichtig te stellen dat het voor ons meer is. We hebben de boeken gelezen, staan achter de idealen, en de uitvoering was bíjna perfect gelukt als niet a) de VS en bijna de hele westerse wereld een embargo op dit land gooit en b) een toch niet onbelangrijk land als de USSR wat ze wel steunde, in mekaar donderd.
De levensverwachting is hoogste van latijns-amerika en zelfs hoger dan dat van de VS. Kindersterfte is er lager dan in de VS. Gezondheidszorg en onderwijs voor iedereen gratis en op een hoog niveau. Zo hoog dat ze willen dat je aan kunt tonen dat je verzekerd bent en niet als 'gezondheidstoerist' misbruik ervan komt maken.
En natuurlijk zijn er de nadelen van het socialisme/communisme, maar wat hád er kunnen gebeuren zonder dat embargo. Zoiets als in China, maar dan op kleinere schaal, beheersbaarder en dus misschien wel perfect.
De toekomst zal het leren. Vooralsnog is er nu veel armoede, rijden afgestudeerde chirurgen in taxi's rond en staan alle goederen achter schappen zoals in Polen in 1982. Het kijk-shop principe. Twee munten, een pesos voor de lokale bevolking en een omwisselbare pesos voor de toeristen.
De convertible peso is ongeveer 25x de normale peso. En met de normale peso kun je zowat geen enkele luxe kopen.
Genoeg politiek, terug naar de reis dus. Bij het incecken nog maar eens geinformeerd of we in Panama het visum kunnen komen bij de gate. Wat blijkt, dat kon hier in Curacao ook al. Per stuk 20 dollar, zo makkelijk is het dus, zorgen gemaakt om niks dus.
En ook de rest van de vliegreis verloopt soepeler dan gedacht. Waar we van te voren verklaringen hebben geregeld als bewijs dat we verzekerd zijn voor ziektekosten hoeven we niks te laten zien. 'Where you from?' -Holland, en we krijgen het loop-maar-door gebaar.
Dan toch weer fijn dat je uit een land komt waar alles geregeld is, misschien oververzekerd bent, maar in het buitenland goed te boek staand.
Internet is een perfect medium om allerlei dingen te plannen maar de reisforums ga ik niet meer al te serieus nemen. Naast de waarschuwingen over het visum en de verklaringen zou ook het omwisselen van euro's in peso's een probleem kunnen worden.
En het verkrijgen van een goede plattegrond om rond te rijden. Die zouden zowat standaard overal zijn uitverkocht. We zullen wel heel veel geluk hebben gehad dan, maar beide zijn binnen 10 minuten geregeld.
We zijn binnen, hebben geld, een autokaart: kortom we kunnen weg. De autokaart hebben we overigens pas 5 september nodig, de eerste vijf dagen blijven we in Havana.
Als we van het vliegveld wegrijden is het al donker en wat meteen opvalt is dat er bijna nergens iets verlicht is. Als onze taxi de oude binnenstad van Havana in rijdt, vragen we ons af of dit wel een goed plan is geweest. De wegen in Curacao waren slecht maar dit is nóg een stap slechter.
Nergens verlichting, een hoop volk op straat en de taxi laat ons achter in een smal steegje voor een vervallen gebouw. We denken allebei hetzelfde, 'alsjeblieft nog niet wegrijden taxichauffeur', en hij is al weg.
Gelukkig doen ze open op het nummer 209, Casa Habana, en nadat we een zware koffer en twee tassen drie verdiepingen over een heel smal trapje hebben gesleept, komen we dus in deze oase terecht. Leo heet ons welkom, laat het huis zien, het dakterras, de kamer en of we nog willen eten.
Na twee vliegtuigsnacks en een zakje chips zouden we dat very much graag willen Leo. Een dik half uur later staat er eten op tafel waar Beatrix jaloers op zou kunnen worden.
De casa is schitterend. Achter de versleten gevel, waar geen spatje verf meer op te bekennen valt, schuilt een paleisje. Kroonluchters, hoge kamers, schitterende meubels, kunst. Dit zou in Parijs niet misstaan als een museum. Kosten, 23 euro per nacht.
Habana viejo, oud Havana, is nog niet zo lang geleden, in zijn geheel op de UNESCO werelderfgoedlijst geplaatst. De gebouwen zijn stuk voor stuk prachtig, koloniaal, maar zo vervallen als de pest.
En ik vrees dat niet achter elke vervallen gevel zoiets schuilt als onze casa.
Zoals veel dingen is ook Havana overdag totaal anders dan 's nachts. Ik vind het altijd weer heerlijk om een nieuwe stad te ontdekken. Rondlopen in straatjes waarover je al weken in je reisgids zit te lezen. De kathedraal, de pleinen, de haven. Schoonheid wisselt zich af met ontieglijke lelijkheid, en nergens wordt het stadsbeeld vervuilt door billboard en neonreklame.
Wat na een uurtje al wel begint te irriteren is het continue 'hello my friend, where you from, oh i know holland, rotterdam, coffeeshops' en of we sigaren willen kopen en of we een taxi willen. Ik ben heus wel capabel genoeg om een taxi te herkennen en te benaderen mocht ik er één nodig hebben. Wat denken ze nou? Door continue taxi, taxi! te roepen dat we dan ineens een briljante ingeving krijgen, 'verdomd, een taxi goed dat ie het zegt, laten we eens doelloos in een taxi gaan zitten.'
Na een dag hebben we besloten dat we niet meer uit Holland komen maar uit Macedonië. Kijk, en dan vallen ze stil, want daar hadden ze nou net niks van over uit een kop geleerd. En in die drie seconden stilte kunnen wij net mooi ontsnappen.
Natuurlijk belanden we ergens halverwege dag twee in het rum-museum. Deze is wel weer groot en uitgebreid opgezet, niet het type likeurmuseum Curacao. Maar het eindigt hetzelfde, het proeflokaal.
Voor het eerst een sterke drank geproefd die niet m'n halve slokdarm wegbrand maar lekker soepel en zacht wegdrinkt, zeven jaar oude rum. En voor omgerekend 4,50 euro zou het een schande zijn als we geen fles mee zouden nemen.
Wat ons hier ook opvalt, nog meer dan in Curacao het geval was, is de verscheidenheid aan huidskleuren en types. De toeristen niet meegerekent, varieërt het van blank tot pikzwart en alle bruintinten ertussen. En het is een mooi volk, niet alles natuurlijk, maar het overgrote deel is absoluut niet vervelend om naar te kijken.
Ik ben er nog niet geweest, maar van 'plaatjes' heb ik het idee dat een van de weinige landen waar dit ook voorkomt, Brazilië is.
Dag drie lopen we van oud-Havana dwars door nieuwe centrum naar het Plaza de la Revolucion. Het plein waar Castro zijn urenlange speeches stond te verkondigen en lopend in de hitte krijgen we met terugwerkende kracht medelijden met het volk dat hier zonder een spatje schaduw verplicht z'n donderspeeches aan moest horen.
Het is ook het plein waar de flatgebouwen met de afbeeldingen van Che Guevarra en Cienfuegos op minimalistische wijze zijn afgebeeld. En het monument voor Jose Marti, de grondlegger van de revolutionaire ideeen en vrijheidsstrijder in de 19e tegen de Spanjaarden.
Vader des vaderlands, zoiets als Willem van Oranje bij ons. Het monument van 139 meter hoog geeft een prachtig uitzicht over heel Havana. Alleen heb ik het niet zo op het liftje. Waar je normaal met een redelijke snelheid boven bent op een dergelijk gebouw, lijkt het hier een klein dagdeel te duren voor we boven zijn.
Maar het uitzicht vergoed dus veel. Als we terug willen, stel ik voor om de trap te nemen, maar zoals zo vaak als de stemmen staken, blijkt Jolanda dan toch weer de eindbeslissing te nemen. We gaan weer voor het gammele liftje.
Als ie boven komt, stromen er een man of 10 uit. Als de laatste net z'n hielen heeft gelicht en we willen instappen schiet de deur met lichtsnelheid dicht en staan we elkaar beteuterd aan te kijken. Dit kan ie dus wel snel.
Een klein kwartier later staan we dan toch beneden en het Jose Marti museum doen we betrekkelijk snel af. Alles staat alleen in het spaans aangegeven en hoewel ik wel iets kan herleiden gaat dit vervelend lang duren.
Hoogtepunt van de dag is wel het ritje in de coco-taxi naar de Malecon, de boulevard langs de zee. In de vorm van een opengewerkte cocosnoot en een motortje ervoor racen we door de stad. Elk bochtje heb ik het idee dat we om gaan vallen, en elke oneffenheid in de weg (en geloof me die zíjn talrijk in Havana) wordt niet door schokdempers opgevangen maar fijntjes aan m'n kont doorgegeven.Maar het is wel fun.
We stappen uit en gaan op het eerste de beste terras zitten om wat te eten. Fout! De muziek uit de speakers maakt elke vorm van gesprek onmogelijk. Het feit dat we daadwerkelijk krijgen wat we besteld hebben is een klein wonder, of de ober is dit gewend en heeft zich bekwaamd in liplezen.
Maar het allerergste is niet de harde muziek, maar de muziekkeuze. Eerst denk je dat een keiharde 'lady in red' van Chris Deburgh een foutje is maar als vervolgens 'Dust in de Wind' 'I wanna know what love is' van Foreigner en zo nog een rits van melodramatische nummers, door de boxen over het terras wordt uitgestord, weet je dat er danig iets mis is met de muzieksamensteller.
Onze suggestie, de verantwoordelijke voor de muziek, stelt geen bandje meer samen, de dag dat zijn vrouw ervandoor is gegaan met de kok. Stuk voor stuk mooie nummers maar soms is genoeg echt genoeg.
Een voorbeeld van wanneer genoeg nooit genoeg is, is ijskoud bier in de zon op een terras. Cuba heeft zijn eigen twee bieren, Crystal (4,9% / fris / fruitig) en Bucanero (5,4% / meer smaak / ook niet fout). En voor 0,80 euro bestel je d'r dan nog maar een.
Wat nog... het museum van de revolutie. Veel heldendaden, veel Che Guevarra, veel vlagvertoon. Serieus mooi, maar de zalen over hoe briljant het socialisme is en hoe goed ze het nu nog doen ten opzichte van zowat álle andere landen is zelfs voor twee goedgelovige sullen als ons, net over de top. Afijn, we zien het in het straatbeeld hoe goed alles heeft uitgepakt. Wel humor, de manier waarop George W Bush is afgebeeld.
Dit stukje zit erop, nog anderhalve dag in Havana en dan op naar Matanzas. Richting de stranden! Ook weer zin in. Hoop dat het lukt om ook daar wat online te krijgen.
Hopelijk, tot snel.
XXX
-
04 September 2012 - 22:24
Jeanny Van Schaijk:
Wouw,wat 'n avontuur lijkt me dat(geweldig) geen Hollanders haha
Groetjes en we horen wel wat er verder gebeurd.
De van Schaijkskes -
05 September 2012 - 14:54
Jose:
Wat fijn dat jullie weer onderweg zijn. De verhalen waren de laatste tijd wel veel van het zelfde. Nu gebeurd er tenminste weer wat en krijgen we een beeld van al die mooie landen en je kent me , aan de uitleg heb ik al meer dan genoeg en geniet ik denk net zoveel als jullie daar dus laat van je horen nog een heel fijne tijd daar in Cuba
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley