Oplichterspraktijkjes en een maffe Australier

De Casa in Havana waar we verblijven is echt perfect. 's ochtends een ontbijt met scrambled eggs en vers brood, een fruitcocktail, marmelade en honing en een vruchtensapje (die een rare substantie heeft).
Het houdt het midden tussen sap en een milkshake en elke dag is het wel een andere smaak. Het heeft iets snotterig, het smaakt wél hoewel sommige smaken een paar lepels suiker nodig hebben voordat ze drinkbaar zijn.

's avonds hebben we de mogelijkheid om op ons dakterras een uitgebreid diner te nuttigen wat niet onder doet voor één van de betere restaurants. Tony, de kok, heeft in de grote hotels van Havana gewerkt maar het blijkt dat het in dit soort Casa's beter betaald dan in de (staats)hotels.
Na het diner buurten we nog wat na met Leo, degene die de Casa runt. Het zit raar in elkaar in Cuba. Bij ons verdienen tandartsen, chirurgen, (hoog)leraren meer dan een arbeider in een schoenfabriek. In Cuba is het precies andersom, weet hij te vertellen.
Studeren mag op kosten van de staat, maar de garantie van werk is er niet en krijg je werk in je vakgebied, dan is het 12-30 CUC per maand. Daar waar taxichauffeurs en arbeides 20 - 30 CUC verdienen. CUC is de peso convertibel, de omwisselbare peso voor toeristen waar de dus iets mee kan kopen.
Het beste schijnt het om in dit soort van casa's te werken, want dat verdient 4x zo veel. Leo was een leraar, de eigenaar Emilio was docent tandheelkunde aan de universiteit maar beide werken nu in deze sektor. Rare situatie.

We kunnen de deur niet uit stappen of een continue stroom van bedelaars, 'vrienden', taxichauffeurs, paard-en-wagen koetsiers staan voor je neus aan je te trekken. We snappen het wel, maar het begint echt bloedirritant te worden. De eerste drie dagen hebben we het steeds beleefd weggewuifd, maar nu zijn we op het punt gekomen dat we het totaal negeren.
Al verschillende keren is geprobeerd om ons poedermelk te laten kopen voor hun baby's. Heel eerlijk gezegd zijn we er de eerste keer met boter en suiker ingestonken. We wilden wel wat bijdragen, maar dat was niet te bedoeling. Het moest echt in de winkel gekocht worden.
We hebben dan zelf geen kinderen en een groot deel van andermans kinderen vinden we zeurderig of ronduit vervelend, maar een baby z'n melk ontzeggen, dat kunnen we ook niet over ons hart verkrijgen.
In het schamele supermarktje blijkt een pak poedermelk zomaar 11,50 Cuc te kosten, zeg maar zo'n 9,00 euro. We doen het natuurlijk, maar vinden het wel zonde, we hadden ook twee flessen rum voor ze kunnen kopen en dan was het monstertje zeker een paar uur langer stil geweest.
We voelen ons opgelicht, maar ach, het was voor een goed doel denken we maar. Als dag 2 en dag 3 nog een paar keer mensen naar ons toe komen voor poedermelk voor hun baby dan balanceert onze mening tussen 'een schande van dit systeem' en 'd'r is hier iets meer aan de hand'. Als we het later bij Leo navragen weet hij niet precies waarom ze het nodig hebben, maar zéker niet voor de kinderen.
Kinderen, zo weet ie te vertellen, zijn het allerbelangrijkste in Cuba. Tot 7 jaar krijgen ze altijd gratis eten en drinken, scholing, opvang, alles wordt gratis geregeld. We zijn weer een stuk wijzer.

Het museum voor de schone kunsten staat op het programma. Schitterend gebouw, en schitterende kunst. Er is een afdeling moderne kunst, een afdeling koloniale kunst en een afdeling toegepaste kunst.
Stuk voor stuk onbescheiden van omvang, en prachtige dingen ertussen. De naamkaartjes ernaast zijn van Cubaanse kunstenaars, maar als er Picasso, Mondriaan of Dali had gestaan hadden we het ook geloofd (niet dat we echte kenners zijn, maar toch...)
Overal in Havana vindt je kunst, op straat, beeldhouwerken, muurschilderijen, musea, galerie's, live muziek in restaurants en bars. Maar misschien ook wel logisch als dat zowat het enige hebt om je uitvlucht in te zoeken.

In het casa Habana is inmiddels ook Jeremy aan gekomen. Een Australier van twee turf hoog, lang haar, oorbellen en héél nadrukkelijk aanwezig. Als ie zijn haar in een vlecht zou doen en met een bijl in zijn handen zou ie zo in de musical 'The lord of the rings' kunnen als Gimli, de dwerg. Want dat daar een musical van wordt gemaakt is natuurlijk een kwestie van tijd.
Jeremy spreekt vloeiend spaans omdat ie al een paar jaar in Zuid-Amerika rondtrekt/studeerd. Het is ons nog niet helemaal duidelijk hoe en wat, maar hij zegt een studiebeurs te hebben en studeerd politiek filosofie met socialisme als 'hoofdvak'. Met z'n 41 jaar blijkbaar een eeuwige student.
Heel erg open, aanstekelijk vriendelijk, maar na een paar dagen ook dodelijk vermoeiend. Een paar avonden dineren met Jeremy aan tafel en je bent echt kapot. We wisselen natuurlijk adressen uit en we zijn straks van harte welkom in Melbourne, maar of we dat trekken betwijfelen we.
Na de eerste avond wordt er al gekust en niet alleen Jolanda, maar Jeremy is ook van de mannelijke begroetings/afscheidszoen. Okéeee dan..., laten we eens gek doen en gewoon meedoen. Maar toegegeven, de manier waarop ie mensen benadert en uitnodigt heeft iets benijdenswaardig. Ik zou er wel iets van willen hebben. Niet te veel..., maar íets.
Als ik de volgende morgen wakker wordt en zie dat de fles rum die aan het begin van de avond vol was, leeg is dringt het tot me door dat ik ook onze gegevens heb gegeven 'mocht ie een keer in Nederland zijn, dan is mi casa, su casa' Oh my god... We verhuren het nog wel een jaar langer. Phillipe, Nick en Daan, als een kleine, luidruchtige Australiër aan de deur staat: Succes ermee!

Voor wie naar Cuba/Havana gaat, hier les 4 in de cursus oplichtingspraktijken voor gevorderden. We lunchen elke middag in een relatief klein, locaal café-achtig iets. Sandwich, koffie, dat werk.
De eerste keer betaal ik netjes de rekening, hoewel voor m'n gevoel de rekening niet helemaal klopt, maar goed... het zal wel. De tweede dag (op het terrasje met de suïcidale muziekkeuze) heb ik voor mezelf nageteld dat het omgerekend ongeveer 7 euro zou moeten zijn.
En toch valt de rekening een euro of 3 hoger uit. En dat kan nooit voor de achtergrondmuziek zijn. We beginnen een patroon te herkennen en we zijn er wel klaar mee. In mijn beste spaans zeg ik 'no, not good'. De goede man veinst verbazing en onbegrip, maar na m'n tweede standvastiger 'not good', komt de sorry en een streep en het juiste bedrag.
Nogmaals, we begrijpen het misschien een heel klein beetje, maar pissed zijn we wel lichtelijk. Dat wij uit een rijker land komen is niet onze schuld.
Dag drie, wie schets onze verbazing? exact hetzelfde tafereel. Echter nou ben ik het wel beu en schuif het briefje weg met de opmerking 'yo tourist, no loco'. Hetzelfde toneelstukje volgt en een paar minuten later hebben we de goede rekening.
Dus advies, van te voren even tellen, en gewoon terug sturen dat mokkel. Bij een twee meter hoge Cubaan die op de olympische spelen van Peking in het zwaargewicht boksen mee gedaan zou kunnen hebben: gewoon vriendelijk vragen of er misschien een foutje is gemaakt, of toch stilletjes je verlies nemen. Kwestie van je inschattingsvermogen gebruiken.
Luister, als we twee weken Cuba hadden gedaan en daarna lekker terug naar huis waren gegaan, hadden we het misschien nog geaccepteerd onder het mom ontwikkelingswerk. Nou ligt het net iets anders, plus het blijft tegen ons eerlijkheisgevoel in druisen.

Al met al, concluderend, na vijf dagen Havana, kunnen we gerust zeggen dat dit een heel bijzondere stad is. Een stad zoals wij nog niet eerder hebben meegemaakt. Een wereldstad met 2,5 miljoen inwoners zonder dat zij de wereld kennen.
Een stad, vervallen maar waar de grootsheid toch nog door heen schitterend, stinkende steegjes en dan weer straten waar de lekkerste geuren uit keukens komen, bruisend, arm, vol kunst, overal live muziek, vol met bedelaars, mooie mensen, overal de afbeelding van Che waar ze trots op zijn en toch proef je heel vaak de afkeer van wat het uiteindelijk is geworden.
Havana, 'prachtige' stad! Meer dan de moeite waard om eens te bezoeken, en we zijn blij dat we onze auto hier weer in moeten leveren en nog een paar dagen kunnen rondslenteren. En tot onze grote vreugde zal Jeremy er dan ook nog zijn...


Het ophalen van de auto en de eerste kilometers in Cuba volgen hopelijk snel. Next stop Matanzas.
XXX