eerste etappe Cuba. Havana - Matanzas
Blijf op de hoogte en volg John
11 September 2012 | Cuba, Habana
5 september Havana - Matanzas 92 km
Eindelijk weer 'op pad', vandaag kunnen we de besproken huurauto oppikken en kunnen we Cuba in. We hadden in Curacao natuurlijk wel een auto tot onze beschikking maar dat was toch anders.
Hier ligt een land voor ons open van 1300 km lang en 250 km breed. Dan is auto rijden in Curacao toch meer als een hamster in een loopwieltje. Weg naar Westpunt - ring Willemstad - Caracasbaaiweg. Als je even gas geeft ben je in een uur rond.
Jolanda vraagt of ik er zin in heb (het auto rijden), ja toch wel heel erg. Natuurlijk is het ook weer spannend, want tankstations zouden niet zo dik bezaaid liggen. Het is geen VS moeten we maar denken.
Niet zo spannend als toen ik vannacht wakker werd en ik een half uur wakker lag te bedenken hoe ik in godsnaam onze Casa moest bereiken in de wirwar van éénrichtingsstraatjes in Habana Viejo. En hoe ik vandaar uit naar Havana Oost moest komen, d'r moet vlak bij een tunnel zijn die onder de baai doorloopt maar te voet heb ik nog niks kunnen ontdekken.
Ik blijf het raar vinden dat als je 's nachts wakker wordt problemen 100x groter lijken dan wanneer je 's ochtends wakker wordt. Dan denk je, althans ik, 't zal allemaal wel lukken.
Na voor de derde keer afscheid te hebben genomen van Jeremy (dit keer bij het ontbijt), lopen we naar Hotel Lido, waar we de Kya Picanto op konden pikken. Hotel Lido ligt een kilometer lopen van onze Casa, dus dat is zo gebeurd.
Alleen wordt ik bij de balie, met met m'n voucher in m'n hand, keurig netjes afgescheept en verwezen naar Hotel Sevilla. We weten niet waar dit ligt, maar volgens de medewerker moeten we aan zijn handbebaren maar geloven dat het vlak bij is.
Met onze papiertjes in de hand, lopen we de aangewezen richting in en we hopen alleen dat dit niet eindigd als in één van de Asterix en Obelix verhalen waar ze om één of ander formulier van balie naar balie worden gestuurd.
Hotel Sevilla is inderdaad zo gevonden, en de receptioniste verwijst ons naar 'einde gang, trap af, rechtdoor'. Natuurlijk zitten er drie autoverhuurbedrijven en bij twee moesten we niet zijn, dus deur drie, en die zijn d'r niet.
We wachten drie kwartier (spreken een paar mensen aan of ze misschien.... 'no?', nee dan niet... Op het moment dat we besluiten weg te gaan en thuis te gaan bellen komen er twee aanlopen met het goede logo op het t-shirt.
De Cubaanse versie van de dikke en de dunne. Voorop loopt uiteraard de anderhalve Cubaan, met een kop die, ik kan niet anders zeggen, sprekend lijkt op die van een varken, en schuin erachteraan tippelt de halve Cubaan.
Ook op het kantoor gaat ie netjes schuin erachter zitten en we verdenken de big-bully ervan elke dag ook de lunch van Laurel op te vreten.
Maar we kwamen voor de auto dus, na de verzekering en de eerste tank daar afgerekend te hebben, kunnen we weg.
Het is effe puzzelen, en we kunnen misschien één of twee éénrichtingsstraatjes van de verkeerde kant ingereden zijn, maar dan staan we voor de goede deur en kunnen we de koffers inladen en weg.
De tunnel naar Oost-Havana is ook zo gevonden en dan ligt Cuba voor ons open. Om na een kwartier tot de conclusie te komen dat we al verkeerd zijn gereden. We moeten naar Matanzas, richting het oosten en rijden richting het zuiden. toch maar wat meer op de wegenkaart kijken en wat minder van de bewegwijzering uitgaan.
De wegen zijn hier goed, niet perfect maar goed te rijden zeker in vergelijking met Curacao, en het verkeer is minimaal. Nou is dit wel vlakbij Havana én de weg naar Varadero, een schiereiland met toeristenoorden, dus wie weet wat er later nog komt.
Matanzas, Casa Villa Sonada.
Het adres van deze casa hebben we van een Italiaans stel dat we in Havana, in de casa leerden kennen. 'Gastvrij, geweldig, en heerlijk eten!'. Dat gastvrij blijkt meteen al wel mee te vallen, want hoewel we gereserveerd hebben is er helaas geen plek in de herberg. Heel spijtig. Dus hij kan wel een reservering aannemen, hij weet 'm alleen niet vast te houden.
Armanda heeft wel twee alternatieven voor ons, één huis aan het strand en één in het centrum van Matanzas. We kiezen voor het strandhuis, maar daar nemen ze niet op. Dan maar het centrumhuis. Het is het nét niet. Martha, de eigenaresse, loopt niet over van vriendelijkheid en de casa en de kamer hebben ook hun beste jaren gehad.
We doen het maar, maar zijn wel blij dat we in ieder geval bij Armando toch het diner hebben afgesproken. Oh, en Martha heeft ook een hondje. Denken we... het heeft in ieder geval vier poten en een staart maar dan houdt elke vergelijking met de soort 'hond' wel op. Het is meer een kruising van een gremlin, Doby de huiself en het achter een noot aanjagende figuurtje uit de Ice age films.
Het is wel lief, want ze wil bij me op schoot, op bed en kijkt me aan alsof ze me nooit meer wil verlaten. Wat sommige mannen met mooie, jonge, aantrekkelijke vrouwen hebben, heb ik met lelijke hondjes... nice...
De diners bij Armando zijn overdadig, lekker en we zitten lekker boven op het dakterras in de buitenlucht. Martha blijkt een irritant dwingelandje want als we zeggen dat we bij Armando eten blijft ze aan de gang, en of we toch niet nog een dag willen blijven. En bij elke nee gaat 'r gezicht nog meer op onweer.
Het bericht over de heel dun gezaaide tankstations in Cuba is ook klinklare onzin. We moeten echt ons best doen om ze te ontwijken, zoveel komen er op ons pad. Ik denk dat alleen mensen die zo stom zijn geweest om iets te laten mislukken dit op een forum posten om zichzelf vrij let pleiten of zoiets. 'we stonden wel met een lege tank, maar dat kwam omdat er bijna geen tankstations op Cuba zijn...'
De tweede dag in Matanzas rijden we naar Varadero, een schiereiland met grote toeristenhotels. We wilden deze Cubaanse Costa del Sol eerst niet aandoen, maar omdat we tot nu toe nergens hebben kunnen pinnen, hadden we onze hoop gevestigd op dit toeristenoord. Helaas.
We hebben redelijk wat contant geld meegenomen maar niet genoeg voor 26 dagen. En we waren (op forums...) al gewaarschuwd dat je met je normale bankpasje niet veel kunt doen, dus waren we blij te lezen dat je met een Visa kaart wél kon pinnen. Omdat ik bijna nooit heb gepind met m'n visa kaart ben ik de bijbehorende pincode al een paar jaar geleden kwijt geraakt. Dus voor we vier maanden geleden gingen had ik toch de tegenwoordigheid van geest om een nieuwe pincode aan te vragen.
Maar één, twee en inmiddels drie verzoeken later, hebben we nog steeds geen pin in ons bezit. De mensen van de visa beloven het elke keer, maar ik vermoed dat er één postbode bij post.nl stiekem alle visa post voor j. vervoort rechtstreeks in de shredder pleurt. Want we gaan ervan uit dat de visa doet wat ze belooft.
Helaas was onze hoop op Varadero ook ijdel. Maar wel een perfecte stranddag aan over gehouden. Een zee zo blauw, nog nooit gezien.
Mochten we binnenkort op een forum posten dat we zonder geld kwamen te zitten, dan was dat dus écht niet onze schuld.
Eindelijk weer 'op pad', vandaag kunnen we de besproken huurauto oppikken en kunnen we Cuba in. We hadden in Curacao natuurlijk wel een auto tot onze beschikking maar dat was toch anders.
Hier ligt een land voor ons open van 1300 km lang en 250 km breed. Dan is auto rijden in Curacao toch meer als een hamster in een loopwieltje. Weg naar Westpunt - ring Willemstad - Caracasbaaiweg. Als je even gas geeft ben je in een uur rond.
Jolanda vraagt of ik er zin in heb (het auto rijden), ja toch wel heel erg. Natuurlijk is het ook weer spannend, want tankstations zouden niet zo dik bezaaid liggen. Het is geen VS moeten we maar denken.
Niet zo spannend als toen ik vannacht wakker werd en ik een half uur wakker lag te bedenken hoe ik in godsnaam onze Casa moest bereiken in de wirwar van éénrichtingsstraatjes in Habana Viejo. En hoe ik vandaar uit naar Havana Oost moest komen, d'r moet vlak bij een tunnel zijn die onder de baai doorloopt maar te voet heb ik nog niks kunnen ontdekken.
Ik blijf het raar vinden dat als je 's nachts wakker wordt problemen 100x groter lijken dan wanneer je 's ochtends wakker wordt. Dan denk je, althans ik, 't zal allemaal wel lukken.
Na voor de derde keer afscheid te hebben genomen van Jeremy (dit keer bij het ontbijt), lopen we naar Hotel Lido, waar we de Kya Picanto op konden pikken. Hotel Lido ligt een kilometer lopen van onze Casa, dus dat is zo gebeurd.
Alleen wordt ik bij de balie, met met m'n voucher in m'n hand, keurig netjes afgescheept en verwezen naar Hotel Sevilla. We weten niet waar dit ligt, maar volgens de medewerker moeten we aan zijn handbebaren maar geloven dat het vlak bij is.
Met onze papiertjes in de hand, lopen we de aangewezen richting in en we hopen alleen dat dit niet eindigd als in één van de Asterix en Obelix verhalen waar ze om één of ander formulier van balie naar balie worden gestuurd.
Hotel Sevilla is inderdaad zo gevonden, en de receptioniste verwijst ons naar 'einde gang, trap af, rechtdoor'. Natuurlijk zitten er drie autoverhuurbedrijven en bij twee moesten we niet zijn, dus deur drie, en die zijn d'r niet.
We wachten drie kwartier (spreken een paar mensen aan of ze misschien.... 'no?', nee dan niet... Op het moment dat we besluiten weg te gaan en thuis te gaan bellen komen er twee aanlopen met het goede logo op het t-shirt.
De Cubaanse versie van de dikke en de dunne. Voorop loopt uiteraard de anderhalve Cubaan, met een kop die, ik kan niet anders zeggen, sprekend lijkt op die van een varken, en schuin erachteraan tippelt de halve Cubaan.
Ook op het kantoor gaat ie netjes schuin erachter zitten en we verdenken de big-bully ervan elke dag ook de lunch van Laurel op te vreten.
Maar we kwamen voor de auto dus, na de verzekering en de eerste tank daar afgerekend te hebben, kunnen we weg.
Het is effe puzzelen, en we kunnen misschien één of twee éénrichtingsstraatjes van de verkeerde kant ingereden zijn, maar dan staan we voor de goede deur en kunnen we de koffers inladen en weg.
De tunnel naar Oost-Havana is ook zo gevonden en dan ligt Cuba voor ons open. Om na een kwartier tot de conclusie te komen dat we al verkeerd zijn gereden. We moeten naar Matanzas, richting het oosten en rijden richting het zuiden. toch maar wat meer op de wegenkaart kijken en wat minder van de bewegwijzering uitgaan.
De wegen zijn hier goed, niet perfect maar goed te rijden zeker in vergelijking met Curacao, en het verkeer is minimaal. Nou is dit wel vlakbij Havana én de weg naar Varadero, een schiereiland met toeristenoorden, dus wie weet wat er later nog komt.
Matanzas, Casa Villa Sonada.
Het adres van deze casa hebben we van een Italiaans stel dat we in Havana, in de casa leerden kennen. 'Gastvrij, geweldig, en heerlijk eten!'. Dat gastvrij blijkt meteen al wel mee te vallen, want hoewel we gereserveerd hebben is er helaas geen plek in de herberg. Heel spijtig. Dus hij kan wel een reservering aannemen, hij weet 'm alleen niet vast te houden.
Armanda heeft wel twee alternatieven voor ons, één huis aan het strand en één in het centrum van Matanzas. We kiezen voor het strandhuis, maar daar nemen ze niet op. Dan maar het centrumhuis. Het is het nét niet. Martha, de eigenaresse, loopt niet over van vriendelijkheid en de casa en de kamer hebben ook hun beste jaren gehad.
We doen het maar, maar zijn wel blij dat we in ieder geval bij Armando toch het diner hebben afgesproken. Oh, en Martha heeft ook een hondje. Denken we... het heeft in ieder geval vier poten en een staart maar dan houdt elke vergelijking met de soort 'hond' wel op. Het is meer een kruising van een gremlin, Doby de huiself en het achter een noot aanjagende figuurtje uit de Ice age films.
Het is wel lief, want ze wil bij me op schoot, op bed en kijkt me aan alsof ze me nooit meer wil verlaten. Wat sommige mannen met mooie, jonge, aantrekkelijke vrouwen hebben, heb ik met lelijke hondjes... nice...
De diners bij Armando zijn overdadig, lekker en we zitten lekker boven op het dakterras in de buitenlucht. Martha blijkt een irritant dwingelandje want als we zeggen dat we bij Armando eten blijft ze aan de gang, en of we toch niet nog een dag willen blijven. En bij elke nee gaat 'r gezicht nog meer op onweer.
Het bericht over de heel dun gezaaide tankstations in Cuba is ook klinklare onzin. We moeten echt ons best doen om ze te ontwijken, zoveel komen er op ons pad. Ik denk dat alleen mensen die zo stom zijn geweest om iets te laten mislukken dit op een forum posten om zichzelf vrij let pleiten of zoiets. 'we stonden wel met een lege tank, maar dat kwam omdat er bijna geen tankstations op Cuba zijn...'
De tweede dag in Matanzas rijden we naar Varadero, een schiereiland met grote toeristenhotels. We wilden deze Cubaanse Costa del Sol eerst niet aandoen, maar omdat we tot nu toe nergens hebben kunnen pinnen, hadden we onze hoop gevestigd op dit toeristenoord. Helaas.
We hebben redelijk wat contant geld meegenomen maar niet genoeg voor 26 dagen. En we waren (op forums...) al gewaarschuwd dat je met je normale bankpasje niet veel kunt doen, dus waren we blij te lezen dat je met een Visa kaart wél kon pinnen. Omdat ik bijna nooit heb gepind met m'n visa kaart ben ik de bijbehorende pincode al een paar jaar geleden kwijt geraakt. Dus voor we vier maanden geleden gingen had ik toch de tegenwoordigheid van geest om een nieuwe pincode aan te vragen.
Maar één, twee en inmiddels drie verzoeken later, hebben we nog steeds geen pin in ons bezit. De mensen van de visa beloven het elke keer, maar ik vermoed dat er één postbode bij post.nl stiekem alle visa post voor j. vervoort rechtstreeks in de shredder pleurt. Want we gaan ervan uit dat de visa doet wat ze belooft.
Helaas was onze hoop op Varadero ook ijdel. Maar wel een perfecte stranddag aan over gehouden. Een zee zo blauw, nog nooit gezien.
Mochten we binnenkort op een forum posten dat we zonder geld kwamen te zitten, dan was dat dus écht niet onze schuld.
-
24 September 2012 - 09:45
Theo Magnin:
Als je naar Cuba reist moogt ge drie zaken niet vergeten:
een VISA kaart
een tweede VISA kaart voor het geval dat de eerste niet werkt
de gewone bankkaart en je digipass, dan kan je via Internet geld overschrijven van je rekening in Belgie naar een bank in Cuba, en het daar na een viertal dagen afhalen.
De Cubanen hebben het slecht maar ze berusten in hun lot en denken niet aan revolutie. Dat komt omdat op Cuba Internet zo goed als niet bestaat en er dus geen mailtjes of Twitters kunnen verstuurd worden om iets te organiseren. Politiek gezien hebben ze het beter dan vroeger, ze kunnen relatief gemakkelijk aan een buitenreis geraken. Alleen het land van bestemming moet nog de nodige visum toestaan.
Dat er tankstations zijn is correct, bijvoorbeeld in het kleine stadje Jovellanos zijn er drie tankstations met bijhorende shops en eetmogelijkheden: twee aan de buitenkant en één in het centrum. Als je van Havana naar Santa Clara rijdt via de autopista moet je wel opletten want de tankstations liggen daar ver uit mekaar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
