Ja man! No problem...

Afscheid genomen van Cuba en we kunnen op weg naar Jamaica. Hemelsbreed ligt het een paar honderd kilometer onder Cuba. Het zou zomaar in een uurtje te vliegen moeten zijn. Maar daar dacht onze vliegtuigmaatschappij heel anders over. Nee, wij gaan eerst 2 1/2 uur naar het zuiden, naar Panama-stad, om vervolgens weer 2 uur naar het Noorden te vliegen naar Kingston. De logica lijkt ver te zoeken. Sterker nog d'r is geen logica. En we vliegen om half zeven 's ochtends. Ook altijd fijn. 4.30 inchecken, 3.30 taxi, 2.30 op. En dan blijkt maar weer eens te meer dat het dan niet heel slim is om om 0.30 naar bed te gaan met de nodige rum in je lijf. Ik was het ook helemaal niet van plan, tot die maffe Australiër me een watje begon te noemen.

We zijn nog niet koud het vliegveld van Kinston af of het 'Ja man', 'No problem' en 'Respect Man' begint en stopt ook niet meer. We dachten dat het een flauw cliché was, maar ze praten hier dus echt zo. Heel grappig. En je gaat automatisch meedoen.
'your room is not yet ready sir' '-No problem, man!'

We zitten in New Kingston, een wijk boven Kingston. Hier zitten de hotels, banken, grote internationale bedrijven. En hier kun je normaal over straat. Kingston Downtown en Trenchtown worden ons zeer afgeraden door een Engelsmans die al tien jaar in Jamaica woont. Het schijnt er toch echt een boevenbende te zijn. Maar het weer laat ons ook niet heel veel keus. Het begint te onweren en te plenzen en het stopt niet meer deze dag.

We gaan met de taxi naar het huis waar Bob Marley heeft gewoond, opgenomen heeft en waar ze nu een museum van hebben gemaakt. Het Bob Marley Museum overigens. Leuk, hier en daar interessant, maar niet meer dan dat. 'In dit bed heeft Bob geslapen, dat zijn zijn pantoffels, hier mediteerde hij', dat soort teksten. Maar ook zijn gouden/platinum platen, zijn Rastafari geloof komt aan bod en waar hij en zijn vrouw en manager zijn beschoten. Kijk, dat wisten we dus niet. Evenmin dat ie gestorven was aan de gevolgen van kanker. Wat begon in zijn grote teen en als hij die had laten afzetten dan was er wellicht niet veel aan de hand geweest. Maar Bob weigerde, deels uit geloof, deels uit het feit dat ie dan niet meer kon voetballen en de kanker verspreidde zich naar zijn maag, longen en hersenen en dan is het dus snel gedaan met je.

Nog zo'n wetenswaardigheidje wat we in de loop van de geschiedenis blijkbaar gemist hebben. Hij staat op de tweede plek van most sexy black men ever. Nr. 1 is Denzel Washington, en dat zie ik dan als man ook nog wel dat dat zou kunnen kloppen, maar Bob Marley als nr. 2...??

Dag twee Kingston verregend ook compleet. Het enige zinvolle waar we op kunnen komen is om geld te pinnen. Waar we dan ook een paar uur mee bezig worden gehouden. Bank 1 geeft niks als ik vraag om 20.000 dollar. Geen paniek, het zijn Jamaicaanse dollars hé, moet ongeveer 200 euro waard zijn. Bij bank 2 krijg ik niet eens de kans om een bedrag in te typen want de gleuf waar ik mijn rabo-pasje in stop kotst het uit met de snelheid alsof ik een oneerbaar voorstel heb gedaan.

Dan maar naar binnen en het moet gezegd ze zijn uitermate vriendelijk maar met m'n rabobankpasje gaat het niet lukken. Toch makkelijk zo'n pasje waar je Wereldwijd mee terecht kunt. Volgens het foldertje van de rabobank dan. Maar blijkbaar was onze man in Kingston redelijk stoned toen ze van het Rabo hoofdkantoor belden. "En lukt het pinnen in Jamaica Bob?"
'-Ja man, no problem' moet zijn antwoord hebben geluid.

Gelukkig hebben we ons wonder smeermiddel nog: de Visa kaart. Waar ik overigens nog steeds geen pincode van heb maar ik weiger voor de vierde keer die firma te mailen met het verzoek of ze toch alsjeblieft niet een papiertje met 4 getallen kunnen maken en dat mij alsjeblieft toe willen sturen.

We hebben in Cuba ontdekt dat het mogelijk is om met een Visa kaart en een identiteitsbewijs om binnen in een bank geld te krijgen. Even je handtekening zetten, net alsof je een broek koopt en je koopt dus eigenlijk geld. Nogmaals ze zijn uitermate vriendelijk in de bank, maar we moeten wel even dáár wachten en dan worden we geroepen. De nood naar cash overstijgt ons gevoel ergens doelloos neergezet te worden en een uur te moeten wachten. Geheel tegen onze karakters in ontwikkelen we in deze landen toch een soort 'wacht-mode'. Ik ben trots op ons...

Als de aardige mevrouw ons geld gaat halen vraag ik of ze briefjes met alle waarden erbij wil doen want het is al twee keer voorgevallen dat de taxi chauffeur helaas geen wisselgeld heeft. En dan geef je geen twee euro fooi, maar laat die andere drie voor dan ook maar zitten.

Het Indies hotel is eigelijk meer een motel. De kamers zijn erg basic, maar het restaurantje erbij serveert heel goed eten. Zowel 's ochtends, 's middags als 's avonds. Tja wat moet je als het een dag lang tropisch uit de lucht komt vallen met bliksem die meer doet denken aan een stroboscoop in een disco dan aan hollands onweer.

Het volgende verslag de reis naar Negril. Maar weer op naar de stranden..
Tot snel. XXX