Fietsen in 35 graden..

De busreis van Phnom Penh naar Siem Reap is een festijn voor de zintuigen. Het is dat we al zo Ying-Yang-lekker-in-balans zijn anders zou je zo maar geirriteerd kunnen raken.
Was het niet om de nagesynchroniseerde versie van Rambo II die door de luidspeakers schalt, of de lekker geurende brunchpakketjes die de locals openmaken zodra alle deuren en ramen van de bus dicht zijn,
dan toch misschien het feit dat de bus meer dan overvol is. Dat dachten we althans toen we vertrokken, want hij stopt nog verschillende keren en halverwege de rit is het gangpad opgevuld met plasic krukjes en zit het daar ook bomvol.
Helemaal irritatieloos zal ik nooit worden, maar dit is toch eigenlijk wel geweldig om mee te maken.
Dat het zes uur duurt is net even wat minder, net zoals de Indiër naast me met z'n weeïg geurende, maar zo te horen o zo smakelijke maiskolf, maar ach. 'ik ben Zen' zeg ik zachtjes tegen mezelf.
En als dat niet helemaal helpt zeg ik het een paar keer hardop. De Indiër kijkt naar me. Jolanda ook. 'Zen!' hoor ik mezelf roepen, ik ben 'Zen!!', YING-YANG!! En wat denk je... het helpt, ik voel me ineens prima.

Het stadje Siem Reap en de daarbij gelegen tempels gaan veel vergoeden. Het guesthouse waar we verblijven is prima, lekker dicht bij het centrum en met barretje, poolbiljart en de kamer is ruim.
Enige rare is het personeel vinden wij. Of het hangt in de hangmat, óf het staat zelf te poolen, of te drinken. En oké als je ze iets vraagt doen ze het wel, maar het is toch raar om ze eerst uit d'r hangmat te moeten wekken om wat drinken te vragen.

De dag van de tempels is fantastisch. Ankor Wat, het grootste religieuze bouwwerk ter wereld is indrukwekkend. Vanaf de derde laag is het uitzicht over de jungle geweldig. Het hele bouwwerk is dus immens, maar deste knap dat alles ook nog eens afgewerkt is met beeldhouwwerk en graveringen.
Onze tuk-tuk chauffeur rijdt ons de rest van de dag van tempel naar tempel. Naar een complete middeleeuwse stad, naar een door bomen-overgroeide tempel waar Angelina Jolie in de rol van Lara Croft nog wat kunstjes heeft vertoond.
Deze mysterieuze bouwwerken, in deze jungle, tussen deze bomen... héél indrukwekkend.
Aan het eind van de dag zijn we wel wat tempelmoe, maar voldaan.
Wij hebben één dag gedaan, een 'klein rondje'. Maar d'r zijn er zo veel dat je ook een grote en een nog grotere ronde kunt doen.
Als we allebei nou van jongs af aan hélemaal tempelgek waren geweest, dan hadden we de weekpas zeker aangeschaft, nu laten we het hierbij. Maar nogmaals, héél apart. Deze indrukken vergeet je niet snel.
In de tuk-tuk op de terugweg stel ik me voor dat over 1000 jaar mensen door Washington wandelen/vliegen. Het capitool, het witte huis, Lincoln Memorial, al die andere memorials. In meer of mindere mate vervallen, door bomen overwoekerd.

Het stadje Siem Reap is de tweede of derde stad van het land. De ene bron, wikipedia, zegt tweede, onze reisgids zegt derde. Maakt ook niet veel uit, ze moeten het hebben van de tempels. De volgende dag gaan we op weg op de fietsen die gratis bij het guesthouse mee te nemen zijn. Leuk idee, echt met nadruk op idee. Een fiets is prima, maar niet in 35 graden, en niet op Cambodiaanse wegen, en niet met Jolanda. En meer zeg ik er niet over.
Dat was de ochtend, de middag zitten we in een gemotoriseerd wagentje, alias de tuk-tuk en dan is 35 graden met een windje om je heen best te doen. We rijden naar het Tonlé Sap meer met z'n drijvende dorpen, door het indrukwekkende Cambodiaanse landschap, en de vele, vele armoedige paalhuisjes.

Ook heel fijn in Siem Reap, een voetmassage voor 3 dollar per half uur. We staan voor zo'n massage-salon en ik wil nog de full-body-oil massage voorstellen, maar ondanks de lieftallige Cambodiaanse meisjes bij de deur, zie ik het al weer voor me: oud-tandloos-mannetje bovenop me... De voetmassage wordt het!
En verder mensen kijken. Ook weer in Siem Reap, niks mis mee, op Pub Street. De naam zegt genoeg, denk ik.
Jolanda is weer helemaal into de shakes. Vruchtenshakes met melk, ijs. En hier in Cambodja hebben ze fruit genoeg. Buiten de normale shakes hebben ze hier bijvoorbeeld ook Dragon-fruit en Jackfruit. Ik zou niet weten hoe ze er in z'n geheel, aan de boom uitzien, maar volgens Jolanda zijn ze heerlijk. En ik mag/moet steeds proeven van de shakes.
-oh deze is lekker, proef eens!
-nee, dank je wel hoor.
-proef nou eens?!
-oke,mmm, ja lekker!
Ik vind ze ook wel lekker, maar het nadeel van bijvoorbeeld een bananen-shake, is de overheersende smaak van banaan. Zo vind ik een ananas-shake heel erg naar ananas smaken en daarmee doet het de andere ingrediënten te kort.
Neem daarentegen een biertje. Ik proef de hop, het gerst, het water. Een drankje compleet in balans, waar alle ingrediënten elkaar aanvullen. Nee, ik hou het voorlopig eens lekker bij bier!


Een paar dingen die niet in de Lonely planet staan. Ik zag laatst op facebook dat 'lonely planet' 1 million 'likes' had. What's in a name. Met z'n dertigen in de rij voor de receptie van dat ene hotelletje... want het stond immers in dé Lonely planet.

We hebben het erover gehad en zijn tot de conclusie gekomen dat Cambodjanen, het vriendelijkste volk is wat we tot nu toe zijn tegengekomen. Het mooiste om te zien is als je op straat loopt en iemand zit op z'n brommertje of tuk-tuk of voor d'r winkeltje.
Ze kijken je strak aan, bijna dwars door je heen. Maar op het moment dat jij lacht, of een knikje geeft, of hallo zegt, breekt dat gezicht en komt er een stralende lach van oor tot oor. Ze kijken de kat wel even uit de boom dus.

Cambodja draait helemaal op de dollar. Als je iets koopt, noem eens iets geks: een biertje. Dat kost dan 0,75 dollar, en je geeft 1 dollar, dan krijg je het restant (als je geen fooi geeft) terug in de lokale monopolie-munt, de Riel.
0,25 dollarcent is 2000 Riel. Heb je een redelijk stapeltje briefjes Riel, dan is het rendabeler om dat thuis te perforeren en tegen de carnavalstijd als confetti te verkopen. Wat een troepgeld!

Wat ons ook opgevallen is bij de tempels en eigenlijk overal bij de attracties, tot nu toe in Cambodja en Bangkok: je mag bíjna overal fotograferen, nergens een overdosis aan zogenaamde beveiligers, geen attractie-vervuilende cameraatjes die alles en iedereen in de gaten houden. Heel relaxed.
Als het in de VS, maar ook Cuba, echt spannend begon te worden, kwamen de foto-verboden. Óf je moest weer extra bijdokken. Dan mocht het weer wel.

Nog meer Cambodiaans wetenswaardigheden in het volgende verhaaltje.
Wij zijn inmiddels na een fijn busreisje van maar 4 uur aangekomen in Battambang. De tweede of derde stad van Cambodja...

Tot snel.
XXX