Dagmenu: hond, rat en vleermuis.

We zijn op weg naar het zuiden van Cambodja en zijn in Battambang aangekomen. De gezelligheid en drukte die we in Siem Reap en Phnom Penh aantroffen is hier wat minden. Wel het blijft druk genoeg maar het heeft net wat minder uitstraling.

De kamer die geboekt hebben is basic. Stel jezelf een flatje in een voorwijk van een flinke stad in ongeacht welk Oostblokland voor, zeg Kiev. De vloer én wanden van de kamer zijn wit betegeld en het geheel wordt afgemaakt met een paar gezellige tl-buizen aan de wand. Het had voor een operatie-kamer door kunnen gaan, maar misschien was het niet helemaal smetteloos daarvoor. Ach, de overnachting komt op 5 dollar per nacht. Wat hadden we dan verwacht. We kunnen slapen en douchen. En de manier waarop we van het busstation worden opgehaald is uitermate vermakelijk. De bus staat nog niet helemaal stil of we worden door een man of 15-20 belaagd. Allemaal houden ze een bordje op met het hotel waar ze voor werken en omdat wij al geboekt hebben staat ons mannetje met onze naam ook te wachten. Bun, zo heet ie heeft een regeling met het hotel dat ie gratis de gasten oppikt en dan mag hij proberen om ons zo ver te krijgen dat we de volgende dag van zijn tuk-tuk gebruik maken. Bun is zó aanstekelijk enthousiast, we kunnen niet weigeren.

Deze reisdag brengen we door met wat slenteren en wat eten en drinken. Op het terras komen we in gesprek met Barry, een Australiër van middelbare leeftijd (denk een jaar of 50) die met drie maten en een gids twee weken motorcrossend door de Cambodjaanse wildernis toerd. Leuk gesprek en we worden uitgenodigd om zeker langs te komen straks in Australië. Hij woont op de route van Sydney naar Melbourne aan de kust en het kán niet missen. Ik denk dat dat wel kan, maar we gaan het toch proberen straks. Net voor we vertrekken is er een enorme knal gevolg door een klein brandje. Er ontploft een spuitbus die net te dicht bij het fornuis stond. En meteen als ik dit zit te typen, besef ik dat het spectaculairder was dan nu. Laten we zeggen, je had erbij moeten zijn.

De volgende ochtend ontbijten we bij het restaurantje naast het hotel. We gaan een keer voor westers voedsel, 'bread with cheese and vegetable's'. Wordt toch weer net wat anders dan verwacht. Ieder een half stokbrood en één minuscuul driehoekje 'la vache qui rit'. Zou ik het uitsmeren over de hele oppervlakte brood die ik tot beschikking heb dan zou de dikte kaas ongeveer 4,5 micrometer dik worden. Als volleerde fransoos sop ik de rest van m'n brood in m'n koffie om het weg te krijgen. Om tien uur is Bun er en we're gone...

Wij zijn fan geworden van de tuk-tuk. We denken er sterk aan om straks in Nederland ook zo'n ding te kopen daarmee rond te gaan rijden. Van Suzuki Swift '93 naar tuk-tuk is ook zo'n stap niet meer. Even wat investeren in een paar hetelucht kacheltjes voor in de winter. En hup: No problem, man!

Bun begint te rijden en te vertellen. Het blijkt een gouden greep te zijn geweest. Hij weet overal iets te vertellen, we stoppen bij de gebouwtjes, bomen, hutjes en hij weet overal iets van te maken. Een restaurantje bijvoorbeeld, maar dan met een geel bordje met in groene letters 999. Cambodianen weten dat hier 'special food' wordt geserveerd. Bijvoorbeeld hond. Hond blijkt net als rund te smaken, alleen lekkerder. Volgens Bun dan hé, wij beginnen er niet aan. Bovendien zitten we nog vol van ons ontbijt....

De volgende stop is de bamboo-train. We stappen uit en worden opgewacht door een man in politie-uniform die ons vriendelijk, doch dringend naar de rails loods. Er is geen kwestie mogelijk, we moeten op de train plaatsnemen. En dit wordt een heel aparte ervaring. Twee assen, met daaraan twee (trein)wieltjes, daarop een platform van bamboe en een matje, en aan het eind een, ik vermoed twee-takt motortje? die via een rubber band één as aandrijft. De treinwieltjes zijn het best voor te stellen zoals lego-wieltjes, dat idee. We kijken elkaar nog aan, de 'machinist' start en met een gang van 40-50 km per uur razen we over het spoor. De rails ligt er zo krom als de kont van sinterklaas bij en de overgangen staan af en toe een centimeter of 4 uit elkaar zodat je een serieuze klap maakt. Eerst denken we dat we een demonstratie van een paar honderd meter krijgen, maar we gaan 7 km heen én weer 7 km terug. Bij tegenliggers moet één van de twee partijen afstappen, de wagon wordt ontmanteld en de ander kan door. Wagon opbouwen we kunnen weer. We hebben krom gelegen van de lol.

Na het bamboe-treintje gaan we verder, en Bun blijft vertellen, hij wijst elke type fruitboom aan. Ananas, grape-fruit, dragonfruit. hij plukt een soort boontjes uit de berm die we in ons hand moeten houden waarna er wat water overheen gaat en de dingen spontaan beginnen te ontploffen. We zijn midden op het platteland als we stoppen bij een kraampje waar een hele schaal gegrilde beestjes liggen. Of ik wil proeven, dit is rat. Nee, bedankt, ik heb zwaar ontbeten...

Hoe verder we op het platteland komen, hoe enthousiaster de kinderen beginnen te zwaaien. Mochten Willem-Alexander en Maxima d'r geen zin in hebben 30 april. Wat betreft de rijtoer kunnen we zó invallen.

We stoppen bij een simpel uitgezet systeem met olie/water/teiltje om kakkerlakken en krekels te vangen. Zij eten ze... We stoppen bij een boom die vol met fruitbat's (soort vleermuis) hangt. Zij eten ze. We hebben het over slangen. Eten ze.... Bun legt uit dat het allemaal voortkomt uit de tijd van de Rode Khmer. Door hongersnood zijn ze alles gaan testen. Zo weten ze ook welke insecten niet eetbaar zijn. Kwestie van proberen en mislukken geweest. We informeren tegen beter weten in naar katten? Nee, Cambodjanen niet. Vietnamezen wel... Dat we het vast weten.

Volgende stop is een tempel bovenop een heuvel, 100 jaar ouder dan Ankor. Prachtig uitzicht, na 385 treden. Drijfnat van het zweet, dat wel. Volgende heuvel met een klooster, 1000 traptreden. We pakken de motor wel naar boven. Halverwege de heuvel stoppen we om nog een Rode Khmer aardigheidje te kunnen aanschouwen. Een grot van een meter of 20 diep. Iedereen snapt de methode hier?
De heuvel blijkt helemaal vol grotten te zitten want als we (te voet!) weer beneden zijn rijdt Bun ons een paar honderd meter verder om het vuurwerk van de dag te laten zien. Samen met een twintigtal andere toeristen staan we naar een gat in de bergwand te staren. Tussen 18:00 en 18:30 vliegen de vleermuizen massaal om op de rijstvelden muggen te gaan vangen. Het begint voorzichtig met een enkele vleermuis, maar al gauw komt er een continue stroom van honderdduizenden vleermuizen uit de batcave. En niet een paar minuten, maar dit gaat een half uur tot drie kwartier duren. Een onvoorstelbaar schouwspel maar wat moet het in die grot meuren! Na een kwartier stelt Bun voor om iets verder te rijden. Vanaf een weg kijken we naar de stroom vleermuizen die als een gigantische draak over de rijstvelden op en neer beweegt. Alsof het één gigantisch organisme is. Dit is wel weer een kippevel-ding.

Dat was trouwens de hele dag wel. De bamboe-trein, de natuur, de bevolking, de geuren, de kindjes met d'r grote zwarte ogen. Indruk gemaakt!