Eén bacterie-tje teveel

Deze reis zouden we niet dezelfde fout gaan maken als die we in Cuba maakten. We hadden daar na dik drie weken succes op succes over de revolutie aanhoren en bekijken, een bepaald soort anti-stof hiertegen ontwikkeld en de zoveelste heldendaad van Fidel begon ons toen een beetje de keel uit te hangen. Iets te laat zijn we toen naar een strand gereden om daar de kunst van het niksdoen te perfectioneren. Daarna hebben we Fidel en het socialisme wel weer vergeven voor die continue propaganda, maar toch.
Die fout zouden we deze keer niet meer maken en van te voren hadden we afgesproken dat we na elke twee weken cultuur, natuur of wat voor activiteit dan ook, we naar de dichtsbij zijnde kust zouden rijden om een paar dagen totaal niks te doen. Reizen is een serieus zware bezigheid, vergis je niet :)

Vandaar dat we vanuit Battambang verder zuidwaarts, via Phnom Penh, naar de stranden van Sihanoukville wilden. Omdat twaalf uur in de bus, ...wel, twaalf uur in een Càmbodiaanse bus, over Cambodiaanse wegen ons nét iets te lang leek, toch de route maar in tweeën gesplitst en via Phnom Penh gegaan. Een dagje of twee in Phnom Penh en dan naar het strand. Ook een mooie gelegenheid om nog een dag langs het Wildlife Rescue Center te gaan, wat een kilometer of 30 onder Phnom Penh ligt. We hadden erover gelezen, en het sprak ons heel erg aan. De opvang van mishandelde beren, tijgers en olifanten en we verheugden ons om te zien hoe deze dieren in een semi-vrije omgeving van een Wildlife Rescue Center een mooi nieuw leven tegemoet konden zien.
Als je niet weet wat je te wachten staat kan elke gebeurtenis mee, heel erg mee, tegen of heel erg tegenvallen. Om kort te gaan: de Phnom Penh Zoo, want meer dan een armetierige dierentuin was dit "Wildlife Rescue Center" niet, viel zwaar tegen. Had het gewoon een dierentuin genoemd, had ons een taxirit van 40 dollar gescheeld, want dan waren we geeneens gegaan. Maar goed, je hoopt dat de kooien waar ze nu in zitten, vele malen ruimer zijn dan die waar ze ooit uit bevrijd zijn.

Op de deur van ons guesthouse in Phnom Penh hangt een geplastificeerd A4 zoals dat op zoveel hoteldeuren hangt. "De directie acht zich niet aansprakelijk.....blablabla.." Uitermate standaard tot we halverwege een opsomming tegenkomen. "De volgende item's zullen in rekening worden gebracht, mochten ze na uitchecken niet meer in de kamer aanwezig zijn". De afstandbediening voor de tv en de airco lijken ons niet meer dan logisch. Kost overigens 20 dollar per stuk. De TV is ook nog wel geloofwaardig. Wel een beetje duur voor het ding wat er nu staat maar goed, 200 dollar. Bij het missen van de airco zelf (400 dollar) vragen we af er echt iemand dat ding uit gaat slopen, en het wordt pas echt hilarisch als we de badkamerdeur op de lijst tegenkomen. Prijskaartje 150 dollar. Buiten dat ik het gereedschap er niet voor bij heb, een deur zal toch wel opvallen dachten wij als dat voorbij de receptie wordt gesleept. Zeker als het wordt gebruikt om daar de TV en de airco mee naar buiten te dragen. Maar goed, het zal wel door ervaring zijn dat het op 'de lijst' staat.

De dag van de busreis uit Phnom Penh naar Sihanoukville begint 's ochtends met koppijn, koorts en een weeïg gevoel (voor ondergetekende). Jolan's mini-apotheek biedt een verscheidenheid aan pillen. Ik snoep er her en der wat van hopende dat we de busreis door komen en dan zien we daar wel weer verder. Niet in de meest opperbeste stemming, maar we halen het hotel wel zonder al veel schade.

We zijn nog niet koud ingecheckt in ons Aqua Resort of d'r is al aktie te beleven. We zitten op het terras van de bar het zwembad een beetje te bekijken als een leuke opgeschoten jongen (van Russische makelij) een serveerster in het zwembad gooit. Hij vindt het zelf heel leuk, zijn vriendin blijft er stoicijns bij zitten en en andere vriend is al te lam om er nog iets van te kunnen vinden. Iemand die het zéker niet kan waarderen is de Amerikaanse eigenaar van het resort. De oude baas komt fanatiek aan lopen en geeft ze één uur om op te sodemieteren. We gaan er eens goed voor zitten...
Hij belt de politie, hij belt wat vrienden (een kwartier later zitten er toch een stuk of vijf 50-plus Amerikanen aan de bar, indien het geval), er lijkt een soort status quo, want ze eten rustig d'r eten op, maar een uur later staan ze gepakt en wel dan toch klaar in de lobby om een ander hotel te gaan zoeken.
We krijgen later wel te horen dat dit de druppel was. Eerder hadden ze al de dochter van de Amerikaan en de kat in het zwembad gegooid. Plus dat ze al twee nachten, stomdronken, iedereen wakker hebben gehouden. We vinden het niet heel erg ze te zien gaan, gezien onze kamer naast die van Oleg de Zwembadduwer lag. Russen, alcohol en vakantie, het blijft een aparte combinatie.

De twee geplande relax dagen worden te relaxed. Iets té veel bed, strandbed en aan de rand van het zwembad liggen helaas. Plus dat we d'r nog maar een dag of vier bij boeken want verder reizen heeft nu geen zin. Het is niet continue kommer en kwel, maar net te veel paracetamol, diarree-remmers en andersoort spul om in een ongedwongen sfeer van Sihanoukville en ons hotel met zwembad te kunnen genieten. Eén bacterie-tje te veel tegen gekomen. Want dat Sihanoukville mooi is en prachtige stranden heeft zien we wel. Ook een deel met een heel hoog Benidorm/Cherso gehalte maar ontegenzeggelijk een toffe plek. Als je dan toch ziek moet zijn, is dit niet de verkeerdste plek om dat te zijn.

Overdag wordt het strand bevolkt door te dikke, te oude mannen met d'r haar in een paardestaartje wat eigenlijk bovenop iets te veel wordt gemist. Iets te veel overjarig vel (wat de tattoo's niet echt ten goede komt), in leuke vlotte speedo's gehesen met aan d'r hand een leuk jong Cambodiaanse meisje. Pure liefde, dat zie je zo. Of een leuke zakelijke transactie waar beide partijen beter van worden, dat kan het ook zijn. Maar de mannen acteren toch echt verliefdheid en houden van. Ach, zolang ze van een kind afblijven en ze er allebei gelukkig mee zijn...

Tegen de avond komen de jongeren kijken. De muziek installaties van de barretjes gaan omhoog. De karaoke en de barbeque's gaan aan de happy-hours beginnen. Bij sommige beginnen die trouwens 's ochtens om 10.00 uur en duren ze de tot de volgende ochtend 10.00 uur. 24 uur lang happy hour, wat betekend een duits tap glas bier voor 40, 50 cent.

En dan heb je ons natuurlijk nog... Typetjes tussen tafellaken en servet. Geen jongeren meer (nee?, nee net niet meer) en nog geen (te) dikke man met paardestaartje. Nog niet, hoewel ik er wel over zit te denken om zoiets te laten groeien. Staat toch verdomd hip moet ik zeggen.

Maar helaas dus nog steeds wel balend van dit dipje. We komen de dag wel door, maar nét iets te veel afhankelijk van mijn vriend paracetamol. Eetlust wil maar niet terugkomen, drinklust ook niet, wc-bezoek iets te frequent. Dus er is wel degelijk iets niet in orde. De laatste twee dagen voor we verder trekken steken de darmkrampen heel erg de kop op. Vrouwen willen nog wel eens opscheppen over d'r ontzettend hoge pijngrens, die wij mannen niet zouden kennen want wij kunnen dan zogenaamd niet bevallen. Ik heb Jolanda gemeld dat de krampen op een gegeven moment zó erg waren... En ze kwamen óók nog een om de zoveel minuten, dat ik me op een gegeven moment afvroeg of dat hele baren dan wel zoveel pijnlijker zou moeten zijn dan dit. Persoonlijk denk ík van niet...

Morgen gaan we toch echt weer verder. Maar twee uurtjes in de mini-van naar Kampot, weer wat meer richting de Vietnamese grens, hopen dat alle ingewanden een beetje mee willen denken...

Tot snel,
XXX