De Russen komen! naar Vietnam dan toch.

Het was hier in Vietnam even wennen, na Cambodja. Het klikte niet meteen, maar we komen hier steeds lekkerder in ons vel te zitten. Het lijkt wel hoe noordelijker we komen, hoe vriendelijker en warmer de mensen worden.
Maar het kan ook allemaal stom toeval zijn geweest natuurlijk. Voor hetzelfde geld treffen we volgende keer in Cambodja drie chagerijen achter elkaar en zeggen we dat Cambodje zo veranderd is de laatste jaren. Tja...
We reizen van Da lat weer terug naar de kust, nu naar Nha Trang.En Nha Trangh blijkt een mooie grote badplaats te zijn.
Een échte badplaats. Hier draait het om het strand, en anders dan eerder in Mui Ne, is dit nog een openbaar gemeentestrand. Het doet ons een beetje denken aan Miami-beach. Breed, lang strand met geregeld mogelijkheden om bedjes en parasols te huren, een strook groen erachter, parkjes waar je kunt eten en wandelen. En daar weer achter een boulevard waarna de stad begint. En de hotels. Nha Trang is nog volop in ontwikkeling want d'r wordt flink gebouwd, voornamelijk hotels. Onze twee dagen hier vallen pal in het weekend, en de bouwplaatsen waar wij langs lopen zijn niet één uur gestopt. Het bouwt hier 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Voor de rest is dit een badplaats, die net zo goed in Spanje, de VS, Turkije of waar dan ook had kunnen liggen. Verwacht hier niet echt iets specifieks origineels Vietnamees. Wij komen hier ook maar met één bedoeling: lamballen. Twee dagen helemaal niks doen, gewoon op een bedje aan zee liggen. En als het net
even té warm wordt, diezelfde zee even in lopen. En op z'n tijd wat eten.

Voor alles moet een eerste keer zijn en in Nha Trang wordt dat voor ons de echte Vietnamese loempia. We zien het ineens op de menukaart en bedenken dan dat in Nederland toch geregeld van die krakkemikkige karretjes op parkeerplaatsen van grote supermarkten of op kermissen staan.
Daar hebben we ze nog nooit op. Door de weeïge, kleffe, oliebal-achtige geur die van die karretjes afkomt hebben we ze altijd goed kunnen weerstaan. We bestellen een bord loempiaatjes gevuld met garnalen- en inktvisvulling en het komt met ons favoriete dipsausje, chilly-knoflook-olie. En ze zijn héérlijk, knapperig van buiten en goed gevuld van binnen. Deze smaak gaan wij in Nederland aan zo'n kraampje nooit meemaken, en dus ook niet eens proberen.
We hebben de smaak te pakken, even verder staat een straatverkoper ba bao te verkopen. Met rundsvlees gevulde, gestoomde broodjes. Ook helemaal niks mis mee! Zeelucht maakt hongerig, blijkbaar.

Wat verder hier in Nha Trang nog opvalt, en dat was in Mui Ne ook al het geval, is dat elk restaurant en elk hotel, en elk bedrijfje dat het van toerisme moet hebben, zijn spullen op de gevel ook in het Russisch aanprijst.
Werkelijk alles is hier twee-talig en buiten het vietnamees is dat dus Russisch. Op menukaarten staat het dan ook nog wel in het engels vermeld, maar toch al in een net wat kleiner lettertype.

En inderdaad, op het strand en in de stad sterft het van de Russen. Ik ga niet een hele bevolkingsgroep over één kam scheren, zo ben ik helemáál niet, maar laat ik dan dit over onze Russische vrienden zeggen: ik moet ze niet. Zeg vriendelijk goeiendag in een bus en d'r komt niks terug: Russen. Knik vriendelijk op straat naar een stelletje dat tegemoet komt en ze kijken door je heen alsof je lucht bent: Russen.
En als dat het al niet verried, dan toch wel die gelaatsuitdrukking. Vooral die oogjes die te dicht bij elkaar staan in het te ronde hoofd.

Oh, oh, zeg ik net dat ik niet een hele bevolkingsgroep wil generaliseren: doe ik het per ongeluk toch.
En we willen nog naar Rusland, heel tactvol. Aan de andere kant, iedereen vindt eerlijkheid toch altijd zo belangrijk? Nou hier dan, ben ik het ook eens.
Ik behoor daar overigens niet toe, één van de meest overschatte woorden/eigenschappen die er is. Doe het maar eens, ben maar eens een weekje 100% eerlijk. Kijken hoeveel vrienden en kennissen, bazen, hoeveel huwelijken die eerlijkheid zo waarderen.
"piet, je stink echt gruwelijk uit je bek"
"schat, je bént echt dik, het is niet die jurk"
WO III is er binnen een jaar! Gegarandeerd.
Volgens mij dwaal ik af en heeft dit niks meer met Vietnam te maken.

We hebben in West-europa altijd een beetje wezeloos naar het Oosten staan turen onder het mom 'de Russen komen', dat terwijl ze al die tijd allang lekker ergens op een Vietnamees strand zaten te keuvelen. Spassiba!


Nog een ding wat we geregeld in het straatbeeld terug komt, en wat we niet helemaal begrijpen, mensen die met een rugzak op hun buik lopen. De lettergreep 'rug' in het woordje wil toch echt zeggen dat je 'm op je rug kunt te dragen. Niks moet natuurlijk, maar ik vind het een achterlijk gezicht.
Is het dat je bang bent dat een Vietnamese bende, straat na straat héél zachtjes achter je aan sluipt en je rugzak leeg haalt? Bedenk dan ook eens dat Vietnamezen klein zijn en heel behendig zijn in het achteruit lopen. En dan nog, hoeveel zou je gejatte gebruikte deodorant op de zwarte markt nog opbrengen?. Maar goed, ieder zijn ding.

Nogmaals, d'r moet een eerste keer zijn voor alles. En voor ons is dat van Nha Trang naar Hoi An de slaapbus. We worden geacht om zeven uur 's avonds in te checken en als alles normaal verloopt staan we 's ochtends om zeven uur fris en fruitig in het 500 km noordelijker gelegen Hoi An.
De stoelen en de ruimte waren comfortabel, top. Eén klein dingetje toch, één stoel voor ons zat er een onderdeel van de bus klem onder die stoel, waardoor bij elk bumpje in de weg het een soort piepend, jankend geluid maakte. Dat maakt het in slaap vallen nét wat lastiger, maar, toch voldoende slaap gepakt.
De uurtjes die ik wakker ben, zie ik dezelfde meneer achter het stuur zitten. Ik vermoed dat er niet veel van een rijtijdenwet in Vietnam is, of dat ie anders niet heel strikt wordt nageleefd.
Wat in de eenzame donkere uurtjes dan niet helpt om in slaap te komen is na gaan zitten denken en kijken welke inhaalmanouvres ons chauffeurke aan het maken is. Gelukkig doet zijn claxon het wel goed. Als we te pletter rijden tegen een tegemoet komende concurrent-slaapbus, dan in ieder geval lekker toeterend.
Als we in Hoi An de bus uit komen stort de tsunami van (motor)taxi-chauffeurs zich weer op ons. We zijn uitgestapt voor een lokaal restaurantje, en we maken duidelijk dat wij eerst gaan ontbijten voor we waar dan ook naar toe willen.

Eén van de mooiste dingen van reizen blijf ik vinden dat je binnen een seconde contact hebt met wildvreemden. Als je wilt tenminste, want d'r zijn hele bevolkingsgroepen (noem ze bijvoorbeeld Russen) die lekker naar binnengekeerd blijven navelstaren. Maar sta je ervoor open dan heb je de spontaanste en leukste gesprekken.
Bij het ontbijt lopen we limburgse Desirée tegen het lijf en al is het maar een kwartier, stikgezellig! En iedereen die dit blogje volgt, weet hoe ik over Limburgers denk ;)

De gehele historische binnenstad van Hoi An staat op de werelderfgoedlijst van de UNESCO, het moet een gezellig stadje zijn volgens Desiree, we zoeken na het ontbijt een motortaxi op die ons naar ons hotel gaat brengen. D'r zullen er vast nog wel één of twee staan te wachten bij de bus.

Over Hoi An, waar we na drie dagen morgen weer vertrekken morgen meer. Jolanda wil weer gaan eten... tsss. Lan je wordt echt dik! Zie je, mee ruzie! Eerlijkheid... pfff

Tot snel.
XXX