Goodbye Vietnam...

Halong baai dus. Ik kan een verhaal ophangen over wat er allemaal fout is gegaan de drie dagen dag we er verblijven. Dat onze gids net voor we er zijn meldt dat de overheid heeft beslist dat er die nacht
niemand op een boot mag overnachten omdat er 'storm' op komst is. Iedereen begrijpt dat ik storm nu tussen aanhalingstekens kan zetten.
Dat daardoor het hele programma omgegooid moet worden. Dat er veel te veel toeristen in te weinig bungalowtjes op te weinig verlaten eilandjes moeten worden ondergebracht.
Dat we heel weinig cruisen en heel veel stil liggen, Dat het eten koud is als we te laat aankomen. Dat we op monkey-eiland worden gedropt en Jolanda niet de berg over durft, ik niet de boot op ga omdat zij nog op een strand aan de andere kant van het eiland staat, ik daarom weer danig hyper over de berg terug klauter en m'n knie open haal. Dat om 22.00 uur de generator op ons verlaten eilandje uit gaat en we dus geen licht, geen ventilator en geen warm water meer hebben. Dat
ik zo nog een stuks of acht dingen op kan schrijven, maar dat ik het niet ga doen. Want wat er ook mis kan gaan in Halong Baai, het maakt niet uit. Deze baai is adembenemend mooi, zo mystiek en zo nog nooit meegemaakt dat elke klacht over wat dan ook
beschamend zou zijn. Je voelt je in dit landschap heel erg nietig.

Door de beslissing van de overheid dat we niet op de boot mogen slapen, slapen wij dus de eerste nacht in onze bungalow op een onbewoond eiland en de tweede nacht pas op de boot. Het maakt ons niet veel uit, maar d'r zijn er in ons reisgezelschap die maar
één overnachting (op de boot) hadden geboekt en die dus niet blij zijn. Door het omgooien vervalt het kanoën, het bezoek aan een drijvend dorp en het zwemmen aan het strandje van de bungalow wordt er ook niet makkelijker op als we in het donker aankomen.
Maar door wat tegenslag is de onderlinge sfeer in de groep wél meer dan gemiddeld. Gedeelde smart is halve smart... Altijd gedacht dat ik redelijk wat bier aan kan, maar het Australische en Amerikaanse stel in ons gezelschap kantelen ze beter weg dan ik.

Als ik ooit nog eens iets heel eenzaams wil doen is het hier in Halong baai een kano huren en van kalksteen eilandje met verlaten strand naar het andere kalkstenen eilandje met verlaten strand varen. M'n eigen vis vangen, m'n eigen vuur stoken en heel basic leven. Geen flauw idee hoe ik het zou moeten doen en waarschijnlijk zou ik naar twee dagen sterven van de honger omdat ik géén vis kan vangen en géén vuur kan maken. Maar zeg nou zelf, romantisch klinkt het wel.

Het is uitermate vreemd om te moeten constateren dat we om van Zuid naar Noord, van Ha Tien naar Halong baai, dik drie weken hebben moeten reizen. Dik 2500 km in mini-, slaap-, stinkende- en nog veel meer stinkendere bussen te hebben gezeten, in totaal zo'n 65 bus-uren.
Om dan van Hanoi naar HCMS het vliegtuig te nemen en nog geen twee uur later weer terug in het zuiden te zijn. En daar zitten we nu dan, de laatste uren van het Vietnam verhaal te slijten.

Zonder meteen een hele bevolking over één kam te scheren en te zeggen dat ze allemaal zo zijn, zijn er ons de afgelopen vier weken toch wel wat dingen opgevallen over Vietnamezen en Vietnam.

Het leven speelt zich grotendeels af voor het huis op de stoep. Vietnamezen zijn niet preuts als het over persoonlijke hygiene gaat. Een diep opgehaalde rochel die voor je voeten beland, het elkaar zitten vlooien midden opstraat, of het ongegeneerd leeghalen van de eigen neus. Er zat op een gegeven moment een patroon in. Ook meer dan eens gewaar geworden, moeders die d'r peuter laat plassen. Niet tegen een boom, maar daar waar ze zitten.

Waar de Amerikaanse nationale hobby is op een grasmaaier wezenloos rondjes draaien op je eigen grasveld, is dat in Vietnam vegen. De stoep vegen met een veger met veel te kleine steel. En als het maar de stoep af is. De straat op, weg is weg.

En ook eten ze op straat. Stoofje, noedelsoep met kip of rundsvlees: Pho Ga of Pho Bo, en hele lage kleine ieniemienie stoeltjes. We hebben een paar keer d'r bij gezeten. Heerlijke soep, maar je knieën steken boven je schouders uit.

Vietnam is een schitterend land, prachtige natuur, cultuur en de meerderheid van de bevolking is lief en echt. Maar één kanttekening: de toeristen industrie is volgens ons heel hard gegroeid en dat levert nog wel eens wat groeistuipen op. Op het gebied van dubbel boekingen, kleine oplichtertjes (let heel goed op taxi-meters in Hanoi en HCMS), en onvriendelijkheden als je iets niet wilt kopen.
Als we Cambodja een 9 als cijfer hebben gegeven, dan krijgt Vietnam een 7. Vraag het ons dus en wij adviseren Cambodja boven Vietnam. Vraag het ons niet en kijk lekker wat je er zelf van vindt.
Voor ons was de eerste kennismaking met Azië een geweldige ervaring, het smaakt naar meer, waarbij Cambodja ons hart heeft gestolen!

Zometeen stappen we op het vliegtuig naar Bangkok om dan zondag de 14e naar Sydney te vliegen. Nog verder van huis, eerste keer de evenaar over, eerste keer Australië. Zo'n zin ook weer in dat avontuur.

Ps, als mensen ons even niet op facebook hebben gezien, dat kan kloppen. In de helft van Vietnam is nog steeds een bepaalde vorm van censuur. De laatste week is ons account geblokkeerd geweest, dus vandaar.

Tot snel,
XXX.