Down Under, in het land van Skippy!

We zijn er, Down under. Zoveel jaar geleden dat we het over hadden om er naar toe te gaan. En eindelijk is het zover. En wat doe je als eerste in een land wat al zo lang op je reislijstje staat?
Slapen. De hele zondag in Bangkok was best vermoeiend, omdat we geen minuut slapen is de vliegreis van half zeven zondagavond tot acht uur maandagochtend ook nogal slopend, en het wachten in de lobby van het hotel tot we in onze kamer kunnen om 11.00 is ook niet heel erg sfeerverhogend. Dus de eerste paar uur in Sydney brengen we slapend door. Het enige mooie van de vliegreis was de zon op te zien komen. Zo dicht bij grens tussen een oude dag en een nieuwe dag voelt het alsof bij deze zonsopkomst er echt een nieuwe dag aanbreekt. En we zijn voor het eerst de evenaar over gegaan, voor het eerst op het zuidelijk halfrond. Dat is ook wel apart.

Twee maanden in Zuid-oost Azië vergen veel van je zintuigen en zenuwen. Zeker als je er net als ons voor het eerst bent geweest. Dan is aankomen in Sydney een oase, een verademing. Het zal best een wereldstad zijn en het zal er heus wel druk zijn, maar zo komt het niet over. De chaos van steden als Hanoi, Saigon, Phnom Penh zijn zo erg dat Sydney als een rustige, goed georganiseerde stad aandoet.We moeten gewoon weer wachten op een stoplicht om over te steken, en het andere verkeer stopt ook nog eens als wij groen hebben. Dat het zo toch kan werken hé... Wij vinden het wel even lekker.
Als ik een minder punt van Australië moet geven dan zijn dat de prijzen. Het scheelt allemaal niet zó veel met Nederland, maar als je net twee maanden Azië hebt gehad dan doen sommige dingen best even pijn.
Hotelprijzen waren 15 euro, hier 80 euro. Ontbijt, was 3 euro per persoon, nu 15 euro. En de derde levensbehoefte, bier, van 0,50 euro naar 5 euro. We moeten op rantsoen, zoveel is wel duidelijk.
Wat ons ook snel opvalt is de ongedwongen en relaxte sfeer van de Australiërs. In Jamaica werden de cliches meteen bevestigd met d'r 'Ja man' en 'No problem'. Maar hier ook. Het knauwerige 'gday, how ya guys doing', het 'no worries' en vooral ook het 'mate' overal achteraan. Ik heb nog nooit zo veel maten gehad als de afgelopen week. Heerlijk... Toch heb ik het gevoel dat ze anderen ook heel snel 'mate' noemen, dat maakt het dan toch weer net wat minder speciaal.

Sydney is een hele toffe stad. Groot, ruim, niet benauwend, groen, grote parken, prachtige musea, een lekkere mix van oude én moderne gebouwen, en een mooie skyline met de 309 meter hoge Sydney Tower Eye ertussen. Voor wie het nog niet wist, ik hou van steden met een mooie skyline.
Een van de weinige mooie dingen van Rotterdam bijvoorbeeld. Heb niks met die stad maar als je de Willemsbrug over komt is dit de enige stad van Nederland die zich stad mag noemen met die skyline. Met Tilburg als goede tweede natuurlijk.
We lopen door Hyde park met het ANZAC monument en het standbeeld van James Cook, als die piraat hier geen Britse vlag had gepland was dit land gewoon nog van ons geweest. Net als de VS overigens als ze dat Nieuw Amsterdam niet voor een appel en een ei hadden verkocht. En Zuid-Afrika, en Indonesië.
Als ze het destijds met net iets meer visie hadden aangepakt, had zo'n beetje de hele wereld nu Nederlands gesproken. Of ben ik nou een beetje te eng bezig.
Van Hyde park loopt het zo over in de prachtige Botanical gardens en the domain. We zien rondom hoge, moderne gebouwen, maar we lopen al kilometers door het groen. Tot we het water bereiken en het doel van deze zien, het markante Opera house met daar achter Sydney's Harbour Bridge. Het is als voor het eerst oog in oog staan met de Eiffeltoren, met het Colloseum, met het Empire State Building. En hoe dichter we bij komen, hoe mooier het wordt. We hebben niet echt verstand van architectuur, of van kunst, of van eten. Wij kunnen alleen zeggen wanneer we iets mooi of lekker vinden of niet, of wanneer we iets héél mooi vinden. Want dan krijg je namelijk spontaan kippevel, of voel je zonder reden tranen branden. En oog in oog met dit gebouw krijg ik kippevel.

En niet voor het laatst in Sydney. De New South Wales Art Gallery staat voor ons in de top drie van mooiste en apartste musea waar we zijn geweest. Niet alleen de standaard schilderijen, van oud tot nieuw, maar vooral de aparte, modere kunst prikkelt constant.
Verder is het geweldig om op de Harbour Bridge te lopen en in The Rocks, de wijk waar in 17-zoveel het eerste engelse schip landde en waar mooie oude gebouwen staan. Met de moderne gebouwen erachter maakt het het nog mooier.
Nog even getwijfeld om de Harbour Bridge te beklimmen. Dat kan namelijk, dan ga je óver de boog, over een trap, vastgeklonken aan de railing. Graag willen doen, maar niet voor 200 dollar, dank je.
Het uitzicht vanaf de Sydney Tower Eye is ook jottum. Voor je naar boven gaat krijg je zelfs een security check, ze willen even in je rugzak rommelen. Daar hebben ze spijt van gekregen, gezien de geur van onze broodjes salami die vrijkomt.
Het museum met hedendaagse kunst is mooi, maar haalt het niet bij het eerder genoemde NSW Art Gallery.
Kings Cross is ook iets wat je gezien zou moeten hebben, cafés, rosse buurt. Doe het wel 's avonds, overdag is er niks te beleven. En ga met je 'mate's', je hebt er zo een paar hier.

Na een paar dagen Sydney is de dag van de vrijheid aangebroken, we gaan namelijk onze huurauto ophalen. Voor het eerst sinds maanden gaan en staan waar we willen. Niet meer afhankelijk van busjes, taxi's, moto's en tuk-tuk's.
Waar we even niet bij hebben stilgestaan. Het rijdt hier allemaal aan de linkerkant van de weg. Stuur zit rechts, handrem links, gelúkkig weer een automaat, maar al met al wel even wennen. Vooral linksom de rotonde's op. Maar het went snel. Wij rijden Sydney uit op naar Winmalee. Winmalee is een slaperig dorpje aan de voet van de Blue Mountains. We zouden er waarschijnlijk nooit van gehoord hebben en er strak voorbij zijn gereden als we in Vietnam niet Sean en Jane hadden leren kennen.
Op die bizarre cruise van Halong Bay. Relaxed en gastvrij als de Aussie's zijn, althans zij dan toch zeker, zijn we uitgenodigd om een paar dagen bij hun in de Blue mountains te logeren.
En waarom ook niet. Het is een dorpje van niks maar ze wonen geweldig. De achtertuin loopt regelrecht over in de Blue Mountains. Ik ga in de namiddag nog even wandelen en weer kippevel. Eucalyptus bomen, gom-bomen, begroeing die ik nog nooit heb gezien, kaketoe's die krijsen, allerlei andere felgekleurde vogeltjes, zon die langzaam door de bomen aan het ondergaan is. Ik ga maar terug, verdwalen kan later ook nog wel, zeg ergens in juni. Zeg, een dag voor we terug moeten.
Het is koud in de Blue Mountains, Jane moet voor het eerst in jaren d'r kachel aanmaken, maar heeft geen flauw idee hoe dat ook weer moest. Positief ding is dat de slangen in de bergen nu niet meer actief zijn met die kou. Heel fijn dat ze dat nu zegt en niet voor ik ging wandelen.
Ik durf niet naar de spinnen te vragen. Veel te bang dat ze zegt dat die bij deze kou naar binnen komen. Komen slangen niet naar binnen als het te koud wordt?
Ik slaap die nacht onrustig en controleer douche, bed en toilet net iets te dwangmatig voor m'n gevoel.

Jane vraagt wat we willen eten. Pasta? Noodle soep? (ze maakt een geintje, althans dat hoop ik voor haar), Steak?
Steak Jane, Steak! Wij willen steak! Ik kan me nog net inhouden om geen rondedansje door de kamer te maken. Sean zegt dat ie de barbie aan gaat steken. Heel even denk ik dat we bij een paar psycho's zijn beland die kinderpopjes ritueel verbranden, maar al snel is duidelijk dat barbie een afkorting is voor Barbeque. Hoewel, zo'n stom idee is het ook niet om zo af en toe zo'n fout, mager popje in lichterlaaie te zetten. Met die irritante Ken d'r bij...
BBQ is niet hetzelfde als onze BBQ. Hun barbie is hightech, met straalmotoren, zes cilinders aangedreven afzuiging, zelfreinigende bakplaten en anti aanbak belletjes. Een héle verre familie van ons getob op een kolen gestookt roostertje.
En ze zetten 'm aan voor het vlees te bakken. We eten (godzijdank met die kou) binnen, bij de kachel, met wijn en aardappelgratin en salade. En johnny zag dat het leven zo goed was.

Het werd een avond met te veel wijn en te laat. Maar nog net niet genoeg wijn om dus onder en in het bed op dodelijke Australische slangen en spinnen te controleren.

De rest van de Blue Mountains, morgen.

Tot snel.
XXX